دوره 27، شماره 149 - ( خرداد 1396 )                   جلد 27 شماره 149 صفحات 13-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


چکیده:   (6719 مشاهده)

سابقه و هدف: از میان سرطانهای مختلف، شیوع سرطان پستان در بین زنان بیشتر بوده است که یکی از روشهای درمان آن پرتودرمانی میباشد و برای بالابردن بازده آن از حساسکنندههای پرتوی استفاده میشود. از جمله این حساسکنندهها، نانوذرات میباشند که با ایجاد استرس اکسیداتیو و ایجاد رادیکالهای آزاد، اثر همافزایی با تابش دارند. هدف از این مطالعه بررسی اثر هم زمان نانوذره TiO2 و پرتودرمانی سرطان پستان در مدل حیوانی بوده است.

مواد و روشها: در مطالعه تجربی حاضر پس از القای تومور آدنوکارسینومای پستان در موش Balb/C ، موشها بهصورت تصادفی به گروههای کنترل، تزریق آناتاز با دوز mg/kg 5 و دوز mg/kg 10 با و بدون تابش، تزریق روتایل با دوز mg/kg 5 و mg/kg با و بدون تابش 10 و تابش تقسیمبندی شده و روند درمان در گروههای مختلف با ارزیابی سایز تومور مورد بررسی قرار گرفت.

یافتهها: در گروههای نانوذره آناتاز با و بدون پرتودرمانی مقادیرحجم، حجم نسبی و درصد حجم نسبی، به ترتیب افزایش کم و کاهش قابلتوجهی را نشان داد. در گروههای روتایل با و بدون پرتودرمانی این پارامترها بهترتیب افزایش خیلی کم و افزایش قابل توجهی داشت. IR برای گروههای آناتاز با و بدون پرتودرمانی کاهش و به مقدار منفی و سپس افزایش و به مقدار صفر و مثبت رسید و درگروههای روتایل با و بدون پرتودرمانی تغییرات کمی داشت.

استنتاج: نانوذره TiO2 بهدلیل تولید ROS سبب افزایش حساسیت پرتوی سلولهای توموری میشوند. کریستالهای آناتاز بهدلیل سطح بزرگ تر، فعالیت فوتوکاتالیکی بیش تر و تولید رادیکال آزاد بیشتر نسبت به کریستالهای روتایل موثرترند.

متن کامل [PDF 4361 kb]   (3255 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل | موضوع مقاله: فیزیک پزشکی

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.