سابقه و هدف: القاء زایمان با هدف آماده کردن دهانه رحم برای ورود به فاز فعال زایمان، در حال حاضر یکی از شایع‌ترین روش‌ها در حیطه زنان و مامایی می‌باشد. این مطالعه با هدف مقایسه اثرات میزوپرستول و اکسی‌توسین در سال 1390 در بیمارستان بوعلی تهران انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسوکور بوده که در سال 1390 بر روی 60 نفر از زنان اول‌زای مراجعه‌کننده به بیمارستان بوعلی شهر تهران انجام شده است. افراد به‌وسیله تخصیص تصادفی (Random Allocation) به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. داروی میزوپرستول و اکسی‌توسین هر چهار ساعت، به منظور القاء زایمان در افرادی که کاندید ختم حاملگی بودند تجویز شد. یافته‌ها: میانگین سن و انحراف معیار در گروه مداخله 9/3 ± 0/24 و در گروه شاهد برابر 9/3 ± 1/24 سال بود. بیشترین علل بستری زنان مورد مطالعه عدم وجود درد و حاملگی پس از موعد بود. متغیرهای نوع درمان، علت بستری و سابقه فشارخون ارتباط معنی‌داری با افزایش یا کاهش زمان رسیدن به انقباضات خوب و منظم از خود نشان دادند (05/0>p). نتایج حاصل نشان می‌دهد که تا سه ساعت بعد از دریافت داروهای تخصیص داده شده دو گروه مداخله و شاهد با هم تفاوت معنی‌داری نداشتند، اما بعد از آن به وضوح شاهد تأثیر بهتر داروی میزوپرستول در گروه مداخله هستیم (014/0=p). استنتاج: استفاده از داروی میزوپرستول در القاء زایمان در جهت کم کردن زمان رسیدن به انقباضات کوتاه و مؤثر به جای اکسی‌توسین مناسب‌تر می‌باشد و می‌تواند جایگزین مناسبی برای آن باشد. لازم به ذکر است که بین این دو دارو از نظر پیامدهای بارداری از جمله دفع مکونیوم، دیسترس جنینی و پارگی زودرس کیسه آب تفاوت معنی‌دار آماری وجود ندارد.

واژه‌های کلیدی: القاء زایمان، میزوپرستول، اکسی توسین، نمره بی‌شاپ

متن کامل [PDF 271 kb]   (3410 دریافت)