دوره 29، شماره 173 - ( خرداد 1398 )
جلد 29 شماره 173 صفحات 63-50 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (2978 مشاهده)
سابقه و هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی رویکردهای تلفیقی، زوجدرمانی متمرکز بر هیجان و زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر بر بهبود علائم تنطیم هیجانی زوجهای متعارض به انجام رسید.
مواد و روش‌ها: جامعه آماری مورد مطالعه شامل تمامی زوجهای مراجعه کننده به کلینیک روانشناختی مهرآوران شهر اهواز بود. نمونه مطالعه با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند که شامل 6 زوج از افراد مراجعه کننده به این کلینیک بودند. در این مطالعه از طرح تجربی تکموردی استفاده شد. پروتکل‌های درمانی در دو تا چهار مرحله خط پایه، مداخله 16 جلسهای و پیگیری سه ماهه اجرا شد و آزمودنیها به مقیاس تنظیم هیجانی (DERS) پاسخ دادند. داده ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌های مطالعه در بین 6 زوج با محدوده سنی 25 الی 40 سال با سطح تحصیلات دیپلم تا کارشناسی ارشد نشان داد که میزان بهبودی زوجهای متعارض در متغیر تنظیم هیجانی در گروه متمرکز بر هیجان در مرحله پس از درمان و پیگیری 07/31 و 27/31 درصد و در گروه رفتاری یکپارچهنگر در مرحله پس از درمان و پیگیری 39/24 و 18/24 درصد بود. هم چنین مقادیر شاخص تغییر پایا درگروه متمرکز بر هیجان در مرحله پس از درمان و پیگیری در زوج اول و دوم در سطح آماری(05/0>P) معنی‌دار هستند.
استنتاج: با توجه به یافته‌های حاصل از این مطالعه به نظر می‌رسد زوجدرمانی متمرکز بر هیجان از نظر اندازه تغییر، کلیت و ثبات، کارایی بیش‌تری نسبت به زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر دارد.
مواد و روش‌ها: جامعه آماری مورد مطالعه شامل تمامی زوجهای مراجعه کننده به کلینیک روانشناختی مهرآوران شهر اهواز بود. نمونه مطالعه با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند که شامل 6 زوج از افراد مراجعه کننده به این کلینیک بودند. در این مطالعه از طرح تجربی تکموردی استفاده شد. پروتکل‌های درمانی در دو تا چهار مرحله خط پایه، مداخله 16 جلسهای و پیگیری سه ماهه اجرا شد و آزمودنیها به مقیاس تنظیم هیجانی (DERS) پاسخ دادند. داده ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌های مطالعه در بین 6 زوج با محدوده سنی 25 الی 40 سال با سطح تحصیلات دیپلم تا کارشناسی ارشد نشان داد که میزان بهبودی زوجهای متعارض در متغیر تنظیم هیجانی در گروه متمرکز بر هیجان در مرحله پس از درمان و پیگیری 07/31 و 27/31 درصد و در گروه رفتاری یکپارچهنگر در مرحله پس از درمان و پیگیری 39/24 و 18/24 درصد بود. هم چنین مقادیر شاخص تغییر پایا درگروه متمرکز بر هیجان در مرحله پس از درمان و پیگیری در زوج اول و دوم در سطح آماری(05/0>P) معنی‌دار هستند.
استنتاج: با توجه به یافته‌های حاصل از این مطالعه به نظر می‌رسد زوجدرمانی متمرکز بر هیجان از نظر اندازه تغییر، کلیت و ثبات، کارایی بیش‌تری نسبت به زوجدرمانی رفتاری یکپارچهنگر دارد.
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |