دوره 29، شماره 176 - ( شهریور 1398 )
جلد 29 شماره 176 صفحات 9-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (17120 مشاهده)
سابقه و هدف: حدود نیمی از مردم دنیا به هلیکوباکتر پیلوری مبتلا هستند. اما اثربخشی درمانها به علت مقاومت دارویی کاهش یافته است. در این مطالعه، به ارزیابی اثربخشی دو رژیم سه دارویی پرداخته‌ایم.
مواد و روش‌ها: 140 بیمار مبتلا به زخم پپتیک در بیمارستان امام خمینی ساری، طی سال‌های 1396-1395 که تا به حال برای اچ.پیلوری مداوا نشده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران در دو گروه برای دریافت درمان استاندارد سه دارویی 10 روزه (پنتوپرازول mg 40، آموکسی سیلینgr 1 و کلاریترومایسینmg 500، همگی 2 بار روزانه) یا درمان سه دارویی 10 روزه حاوی لووفلوکساسین (پنتوپرازول mg 40 و آموکسی‌سیلین gr 1 دو بار روزانه، لووفلوکساسین mg 500 روزانه) تقسیم شدند. 8 هفته پس از اتمام درمان، تست تنفسی اوره نشاندار با کربن 14 انجام گرفت.
یافته‌‌ها: 133 بیمار مطالعه را کامل کردند. آنالیز در تمامی بیماران، نشانگر میزان ریشه کنی در درمان‌های استاندارد و حاوی لووفلوکساسین به ترتیب% 7/75 درصد (7%7/85 -7/65: CI، 95%) و% 8/58 ( % 70 -1/47: CI ،% 95) بود. میزان ریشه‌کنی براساس پرپروتکل به ترتیب% 83 (92 -74: CI ،% 95) و% 61 ( %73 -49: CI ،% 95) بود. عوارض جانبی شدید درمان در دو گروه به ترتیب% 1/7 و% 9/2 بود.
استنتاج: هیچکدام از دو رژیم سه دارویی فوق برای خط اول ریشه‌کنی درمازندران مناسب نیستند. پیشنهاد می‌کنیم کلاریترومایسین در رژیم‌های چهار داروئی و لووفلوکساسین در قالب رژیم‌های خط دوم ریشه‌کنی مورد کارآزمایی قرار گیرند، آن چنان که در گزارش توافق ماستریخت 5 پیشنهاد شده است.
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : 1N2015110224825IRCT
مواد و روش‌ها: 140 بیمار مبتلا به زخم پپتیک در بیمارستان امام خمینی ساری، طی سال‌های 1396-1395 که تا به حال برای اچ.پیلوری مداوا نشده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران در دو گروه برای دریافت درمان استاندارد سه دارویی 10 روزه (پنتوپرازول mg 40، آموکسی سیلینgr 1 و کلاریترومایسینmg 500، همگی 2 بار روزانه) یا درمان سه دارویی 10 روزه حاوی لووفلوکساسین (پنتوپرازول mg 40 و آموکسی‌سیلین gr 1 دو بار روزانه، لووفلوکساسین mg 500 روزانه) تقسیم شدند. 8 هفته پس از اتمام درمان، تست تنفسی اوره نشاندار با کربن 14 انجام گرفت.
یافته‌‌ها: 133 بیمار مطالعه را کامل کردند. آنالیز در تمامی بیماران، نشانگر میزان ریشه کنی در درمان‌های استاندارد و حاوی لووفلوکساسین به ترتیب% 7/75 درصد (7%7/85 -7/65: CI، 95%) و% 8/58 ( % 70 -1/47: CI ،% 95) بود. میزان ریشه‌کنی براساس پرپروتکل به ترتیب% 83 (92 -74: CI ،% 95) و% 61 ( %73 -49: CI ،% 95) بود. عوارض جانبی شدید درمان در دو گروه به ترتیب% 1/7 و% 9/2 بود.
استنتاج: هیچکدام از دو رژیم سه دارویی فوق برای خط اول ریشه‌کنی درمازندران مناسب نیستند. پیشنهاد می‌کنیم کلاریترومایسین در رژیم‌های چهار داروئی و لووفلوکساسین در قالب رژیم‌های خط دوم ریشه‌کنی مورد کارآزمایی قرار گیرند، آن چنان که در گزارش توافق ماستریخت 5 پیشنهاد شده است.
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : 1N2015110224825IRCT
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
گوارش و کبد
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |