دوره 31، شماره 195 - ( فروردین 1400 )
جلد 31 شماره 195 صفحات 111-103 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (1388 مشاهده)
سابقه و هدف: ژن‌های مقاومت به گلیکوپپتیدها می‌توانند از باکتری‌های گرم مثبت محیطی و فلور نرمال به سویه‌های بالینی منتقل شوند. بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی شیوع سویه‌های انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم مقاوم به ونکومایسین و تیکوپلانین در نمونه‌های محیطی بیمارستانی و مدفوع افراد سالم بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، نمونه‌های مدفوع انسانی و محیطی بیمارستانی جمع‌آوری شده و بر روی محیط کشت انتخابی M-enterococcus agar تلقیح شدند. سپس، با استفاده از روش‌های فنوتیپی و مولکولی شناسایی دو گونه انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم انجام شد. تعیین حساسیت آنتی‌بیوتیکی ایزوله‌ها در مقابل تیکوپلانین و ونکومایسین به روش میکروبراث دایلوشن انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون کای‌دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: از 145 ایزوله جدا شده، 84 ایزوله (93/54 درصد) انتروکوکوس فکالیس و 61 ایزوله (07/42 درصد) انتروکوکوس فاسیوم تشخیص داده شدند. به‌طور کلی، 1 (19/1 درصد) ایزوله انتروکوکوس فکالیس و 4 (56/6 درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم به ونکومایسین مقاوم بودند، در حالی‌که 4 (56/6 درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم نسبت به تیکوپلانین مقاوم بودند. حداقل غلظت مهارکنندگی 50 (MIC50) و 90 (MIC90) برای ونکومایسن و تیکوپلانین در انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم، به‌ترتیب 4 و 16 میکروگرم/میلی‌لیتر بود.
استنتاج: نتایج MIC ونکومایسین و تیکوپلانین نشان‌دهنده حساس بودن اکثر ایزوله‌های انتروکوکوس مورد مطالعه نسبت به این دو آنتی‌بیوتیک بود. نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌کند که جهت جلوگیری از بروز مقاومت دارویی به آنتی‌بیوتیک‌های ونکومایسین و تیکوپلانین، باید نظارت دقیقی بر مصرف این آنتی‌بیوتیک‌ها صورت گیرد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، نمونه‌های مدفوع انسانی و محیطی بیمارستانی جمع‌آوری شده و بر روی محیط کشت انتخابی M-enterococcus agar تلقیح شدند. سپس، با استفاده از روش‌های فنوتیپی و مولکولی شناسایی دو گونه انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم انجام شد. تعیین حساسیت آنتی‌بیوتیکی ایزوله‌ها در مقابل تیکوپلانین و ونکومایسین به روش میکروبراث دایلوشن انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون کای‌دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: از 145 ایزوله جدا شده، 84 ایزوله (93/54 درصد) انتروکوکوس فکالیس و 61 ایزوله (07/42 درصد) انتروکوکوس فاسیوم تشخیص داده شدند. به‌طور کلی، 1 (19/1 درصد) ایزوله انتروکوکوس فکالیس و 4 (56/6 درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم به ونکومایسین مقاوم بودند، در حالی‌که 4 (56/6 درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم نسبت به تیکوپلانین مقاوم بودند. حداقل غلظت مهارکنندگی 50 (MIC50) و 90 (MIC90) برای ونکومایسن و تیکوپلانین در انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم، به‌ترتیب 4 و 16 میکروگرم/میلی‌لیتر بود.
استنتاج: نتایج MIC ونکومایسین و تیکوپلانین نشان‌دهنده حساس بودن اکثر ایزوله‌های انتروکوکوس مورد مطالعه نسبت به این دو آنتی‌بیوتیک بود. نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌کند که جهت جلوگیری از بروز مقاومت دارویی به آنتی‌بیوتیک‌های ونکومایسین و تیکوپلانین، باید نظارت دقیقی بر مصرف این آنتی‌بیوتیک‌ها صورت گیرد.
واژه‌های کلیدی: انتروکوکوس فکالیس، انتروکوکوس فاسیوم، ونکومایسین، تیکوپلانین، افراد سالم، محیط بیمارستان
نوع مطالعه: گزارش کوتاه |
موضوع مقاله:
ميکروبيولوژي
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |