سابقه و هدف: هیپوناترمی شایع‌ترین اختلال الکترولیتی در بیماران بستری بوده که در خصوص میزان شیوع آن گزارشات بسیار متفاوتی وجود دارد. لذا این مطالعه با هدف تعیین فراوانی هیپوناترمی و عوامل مرتبط در بیماران مبتلا به سل بستری شده در بیمارستان رازی قائم‌شهر انجام شده است. مواد و روش‌ها: این یک مطالعه مقطعی از نوع بررسی داده‌های موجود می‌باشد. جامعه مورد بررسی کلیه بیماران مبتلا به سل بستری در بیمارستان رازی قائم‌شهر در فاصله سال‌های 85 الی 90 بودند. بیمار مبتلا به سل به بیماری گفته می‌شود که علائم بالینی این بیماری به همراه کشت خلط مثبت یا علائم رادیوگرافی دال بر بیماری داشته و درمان ضد سل دریافت کرده بود متغیرهای مورد بررسی شامل سطوح سدیم، سن، جنس، نوع سل، نوع رژیم دارویی (استاندارد/ خط دوم) بود. هیپوناترمی به دو آزمایش متوالی سطح سدیم کمتر از 135 اطلاق می‌شد. اطلاعات به‌دست آمده توسط نرم‌افزار آماری SPSS و آزمون Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: از 200 بیمار مبتلا به سل مورد بررسی 115 نفر (5/57 درصد) مرد بودند. میانگین سنی بیماران مورد بررسی 8/20 ± 2/51 سال بود. هایپوناترمی در 36 نفر (18 درصد) از بیماران مورد بررسی وجود داشت که محدوده اطمینان 95 درصد این میزان بین 6/12 درصد تا 4/23 درصد بود. توزیع مرگ و میر در بیماران مورد بررسی به تفکیک وضعیت هایپوناترمی اختلاف معنی‌داری نداشت. هایپوناترمی به تفکیک نوع سل اختلاف معنی‌داری نداشت. استنتاج: هایپوناترمی در بیماران مبتلا به سل از فراوانی قابل ملاحظه‌ای برخوردار بوده و می‌بایست در فرایند پیگیری بیماران مبتلا به سل بیشتر مورد توجه قرار بگیرد.

واژه‌های کلیدی: هیپوناترمی، سل، بیماران بستری

متن کامل [PDF 152 kb]   (3178 دریافت)