سابقه و هدف: بروز تومورهای نورواندوکرین در سال‌های اخیر رو به افزایش بوده است. تومورهای نورواندوکرین تنوع زیادی از نقطه نظر تظاهرات بالینی، مرحله و درجه بدخیمی دارند. همچنین استفاده از مارکرهایی چون Ki67 می‌توانند به تعیین مرحله بیماری کمک نمایند. بررسی شیوع بیمارستانی تومورهای نورواندوکرین، منشأ اولیه تومور، بررسی ارتباط تشخیص پاتولوژی و ایمونوهیستوشیمی با سطح Ki67، هدف انجام این تحقیق بود. مواد و روش‌ها: کلیه پرونده‌های بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی طی سال‌های 89-83 بررسی و موارد با تشخیص تومور نورواندوکرین انتخاب گردید، سپس بلوک‌های پاتولوژی و ایمونوهیستوشیمی این بیماران تحت بررسی مجدد قرار گرفت. مشخصات بیماران، نوع، مرحله و محل اولیه تومور در چک لیست وارد شد. یافته‌ها: شیوع تومور نورواندوکرین حدوداً 8 در 1000 بیمار بود. داده‌ها از 189 بیمار با یافته پاتولوژیک تومور نورواندوکرین مورد تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی 6/49 سال و 9/52 درصد بیماران مرد و 1/47 درصد زن بودند. تشخیص پاتولوژی اولیه در 27 درصد موارد کارسینوئید تومور، 2/21 درصد تومور سلول گرد (Round cell tumor)، 5/18 درصد کارسینوم تمایز نیافته بود. میانگین سطح ki67 در بیماران بر حسب Tumor grade، محل تومور، نکروز تومور، ایمونوهیستوشیمی و تشخیص پاتولوژی، تفاوت معنی‌دار داشت. استنتاج: بر اساس این مطالعه استفاده از مارکر Ki67، می‌تواند در تشخیص و تعیین وضعیت تومورهای نورواندوکرین، که بر تصمیم گیری در مورد درمان تأثیر گذار است، کمک کننده باشد.

واژه‌های کلیدی: شیوع، تومورهای نورواندوکرین، Ki67، درجه بدخیمی تومور، پاتولوژی تومور

متن کامل [PDF 141 kb]   (65142 دریافت)