دوره 35، شماره 245 - ( خرداد 1404 )
جلد 35 شماره 245 صفحات 14-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (347 مشاهده)
سابقه و هدف: اختلال در فرآیند بیوژنز میتوکندریایی بافت قلب، از مسیرهای ایجاد پاتوژنز T2DM است. فعالیت بدنی از مداخلات غیر دارویی در بهبود مسیر بیوژنز میتوکندریایی است. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات هوازی بر بیان ژن‌های برخی شاخص‌های بیوژنز میتوکندریایی بافت قلب رت‌های دیابتی، انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: این مطالعه آزمایشگاهی، بر روی 32 رت نر ویستار، در چهار گروه کنترل، دیابتی شم، دیابتی مداخله با ۳ و ۵ روز ورزش در هفته، انجام شد. بیماری دیابت با استرپتوزوتوسین (60 mg/kg) القا شد. پروتکل تمرین ورزشی روی تریدمیل برای ۱۰ هفته (3 و 5 روز در هفته و مدت 30 تا 55 دقیقه در روز) اجرا گردید. نمونه‌گیری خون و بافت قلب برای تحلیل‌های بیوشیمیایی، qRT-PCR و مطالعه ژن‌های PGC-1α، NRF1، NRF2 و TFAM انجام شد. داده‌ها به روش آماری ANOVA یک طرفه تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد، بیان ژن‌های PGC-1αو NRF2 در بافت قلب گروه شم نسبت به گروه کنترل کاهش و در مقابل سطوح FBS و HbA1c افزایش معنی‌دار داشت (0/05>P). اما بیان ژن‌های NRF1و TFAM بافت قلب بین این گروه‌ها تفاوت معنی‌داری نشان نداد. مداخله تمرین هوازی بر رت‌های دیابتی آشکار نمود که در گروه مداخله با 3 روز ورزش در هفته، سطوح بیان ژن های PGC-1α، NRF2 و TFAM بافت قلب به‌طور معنی‌داری نسبت به گروه شم افزایش داشت (0/05>P)، اما سطوح این ژن ها درگروه مداخله با 5 روز ورزش در هفته با گروه شم تفاوت معنی‌داری به‌دست نیامد. هم‌چنین اندازه بیان ژن NRF1 در هیچ یک از گروه های تمرینی، تفاوت معنی‌دار نسبت به گروه شم مشاهده نشد (P>0.5)
استنتاج: تمرینات هوازی با شدت متوسط 3 روز در هفته با افزایش در بیان ژن‌های PGC-1α، NRF2 و TFAM بافت قلب رت‌های دیابتی می‌تواند در بهبود مسیر بیوژنز میتوکندریایی میوکارد نمونه‌های دیابتی نقش مثبت داشته باشد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه آزمایشگاهی، بر روی 32 رت نر ویستار، در چهار گروه کنترل، دیابتی شم، دیابتی مداخله با ۳ و ۵ روز ورزش در هفته، انجام شد. بیماری دیابت با استرپتوزوتوسین (60 mg/kg) القا شد. پروتکل تمرین ورزشی روی تریدمیل برای ۱۰ هفته (3 و 5 روز در هفته و مدت 30 تا 55 دقیقه در روز) اجرا گردید. نمونه‌گیری خون و بافت قلب برای تحلیل‌های بیوشیمیایی، qRT-PCR و مطالعه ژن‌های PGC-1α، NRF1، NRF2 و TFAM انجام شد. داده‌ها به روش آماری ANOVA یک طرفه تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد، بیان ژن‌های PGC-1αو NRF2 در بافت قلب گروه شم نسبت به گروه کنترل کاهش و در مقابل سطوح FBS و HbA1c افزایش معنی‌دار داشت (0/05>P). اما بیان ژن‌های NRF1و TFAM بافت قلب بین این گروه‌ها تفاوت معنی‌داری نشان نداد. مداخله تمرین هوازی بر رت‌های دیابتی آشکار نمود که در گروه مداخله با 3 روز ورزش در هفته، سطوح بیان ژن های PGC-1α، NRF2 و TFAM بافت قلب به‌طور معنی‌داری نسبت به گروه شم افزایش داشت (0/05>P)، اما سطوح این ژن ها درگروه مداخله با 5 روز ورزش در هفته با گروه شم تفاوت معنی‌داری به‌دست نیامد. هم‌چنین اندازه بیان ژن NRF1 در هیچ یک از گروه های تمرینی، تفاوت معنی‌دار نسبت به گروه شم مشاهده نشد (P>0.5)
استنتاج: تمرینات هوازی با شدت متوسط 3 روز در هفته با افزایش در بیان ژن‌های PGC-1α، NRF2 و TFAM بافت قلب رت‌های دیابتی می‌تواند در بهبود مسیر بیوژنز میتوکندریایی میوکارد نمونه‌های دیابتی نقش مثبت داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزشی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |