زخم سوختگی، محیط بسیار مناسبی برای رشد و تکثیر میکروارگانیسم‌ها است. بافت‌های داخل زخم سوختگی، زنده نیستند و عروق خونی ندارند، به این دلیل پلی‌مورفونوکلئرها، آنتی‌بادی‌ها و آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک نمی‌توانند به درون آن نفوذ کنند. بدین ترتیب شرایط داخل زخم برای رشد باکتری‌ها و قارچ‌های فرصت‌طلب از قبیل کاندیدا، موکور، رایزوپوس، پنی‌سیلیوم و آسپرژیلوس مهیا می‌باشد. در حالی که استفاده گسترده آنتی‌بیوتیک‌های موضعی و سیستمیک، عمل جراحی زود هنگام و روش‌های مراقبت و جداسازی بیماران منجر به کاهش قابل توجهی در عفونت‌های باکتریایی زخم شده است، بروز عفونت‌های قارچی مهاجم زخم سوختگی را در بیماران با سوختگی وسیع افزایش داده است. حضور همه جا و همه وقت قارچ‌ها در محیط و حضور آن‌ها به عنوان فلور طبیعی بیماران، به همراه تضعیف سیستم ایمنی، بیماران را برای ابتلا به عفونت‌های قارچی خطرناک مستعد می‌کند. روش‌های رایج برای شناسایی قارچ‌ها شامل آزمایش میکروسکوپی مستقیم و کشت است. به تازگی برای تشخیص سریع‌تر و قابل اعتمادتر، روش‌های مولکولی بر پایه PCR (Polymerase chain reaction) توصیه شده است. از آن جایی که تشخیص عفونت قارچی هنوز با مشکلاتی مواجه است درمان‌های پروفیلاکتیک و به خصوص درمان تجربی ضروری است. برای تأثیر بهتر و افزایش ایمنی دارو هنگام انتخاب داروی ضد قارچی باید گونه قارچی مسبب، محل عفونت، عملکرد کبد و کلیه، سن بیمار و درمان‌های ضد قارچی قبلی مد نظر قرار گیرد.

واژه‌های کلیدی: عفونت قارچی، سوختگی، تشخیص، درمان

متن کامل [PDF 228 kb]   (3562 دریافت)