سابقه و هدف: مانومتری آنورکتال روش مناسبی برای تشخیص یبوست مزمن کودکان است و می‌تواند اطلاعات مفیدی در مورد علل زمینه‌ای یبوست در اختیار ما قرار دهد. با انجام این مطالعه و بررسی پارامترهای مانومتری قبل و بعد از درمان استاندارد می‌توان پاسخ‌دهی درمان استاندارد را ارزیابی نموده و روش‌های تشخیصی را بهبود بخشید. مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی بر روی 48 بیمار مبتلا به یبوست مزمن انجام شده وپارامترهای مربوط به مانومتری آنورکتال قبل و 6 ماه بعد از دریافت درمان استاندارد با یکدیگر مقایسه گردید. یافته‌ها: متوسط سن 08/1±8/6 سال که 31 نفر پسر بودند. درمان استاندارد باعث کاهش فشار پایه آنال شده بود (004/0 p<). با توجه به علایم بالینی در 75 درصد بیماران (27 نفر) پاسخ به درمان، خوب بود. بیش‌ترین تغییرات شل شدن موج در فاز 1 ثانیه بعد از اتساع رکتوم دیده شده بود. طول موج و مدت شل شدن در حجم‌های بالای 30 سی‌سی با یکدیگر تفاوتی نداشت. استنتاج: گرچه درمان استاندارد بر روی مدت زمان شل شدن اسفنکتر داخلی مؤثر نمی‌باشد، ولی با تأثیر بر روی دامنه موج شل شدن می‌تواند در بهبود وضعیت بیماران نقش مهمی ایفا نماید. بیش‌ترین تغییرات در فاز 1 ثانیه بعد از اتساع رکتوم دیده شد. لذا می‌توان طول مدت انجام مانومتری آنورکتال را کوتاه‌تر کرد.

واژه‌های کلیدی: مانومتری آنورکتال، یبوست مزمن فانکشنال، کودکان

متن کامل [PDF 226 kb]   (2934 دریافت)