بیماری‌های قارچی انسانی به عنوان پدیده بزرگ قرن بیستم و بیست و یکم شناخته شده‌اند. گسترش علم پزشکی به دلیل استفاده از کورتیکواستروییدها و داروهای آنتی‌باکتریال در طب بالینی باعث افزایش تعداد بیماری‌های قارچی شد. عفونت‌های قارچی تهاجمی ناشی از عفونت‌های بیمارستانی در دو دهه گذشته به موازات پاندمی ایدز افزایش یافته‌اند. این مسأله باعث گردیده است که بیماران زیادی در معرض ابتلا به عفونت‌های قارچی قرار گیرند. در گذشته، افتراق پاتوژن‌های قارچی بر خصوصیات مورفولوژی و فیزیولوژی استوار بودند. امروزه با استعانت از ابزارهای بر پایه بیولوژی مولکولی و توالی‌های نوکلئوتیدی محافظت‌شده و یا زیر واحد‌ها و نواحی DNA ریبوزومی، شناسایی در حد گونه امکان‌پذیر شده است. یکی از ابزارهای مهم در درمان عفونت‌های قارچی توانایی تشخیص سریع، دقیق و روش‌های با حساسیت بالا است. متأسفانه روش‌های تشخیصی کلاسیک بر مورفولوژی، رنگ‌آمیزی و یا خصوصیات رشد تحت شرایط مختلف، استوار است. بنابراین، گذر از قارچ‌شناسی پزشکی کلاسیک به عصر مولکولی برای اپیدمیولوژی قارچ‌ها بسیار مهم‌تر از بقیه زمینه‌های بالینی قارچ‌شناسی بوده است. خطیرترین وظیفه پیش رو این است که چگونه از دانش پاتوبیولوژی و سیستم‌های طبقه‌بندی جدید مبتنی بر روش‌های مولکولی، برای پیشگیری و درمان بیماری‌های قارچی و مدیریت بیماران استفاده گردد.

واژه‌های کلیدی: بیماری‌های قارچی، تشخیص، مولکولی

متن کامل [PDF 962 kb]   (6065 دریافت)