موفقیت در درمان سرطان با به کارگیری روش‌هایی چون شیمی درمانی، رادیوتراپی و پیوند مغز استخوان به ویژه پس از دهه 90، افزایش چشم‌گیری یافته است. با این وجود شیوع سرطان در سطح جهانی هم چنان بر قربانیان خود می‌افزاید. بر اساس گزارش "مؤسسه تحقیقات، درمان و آموزش سرطان ایران"، در سال 1386 تعداد موارد سرطانی ثبت شده در کشور 62040 نفر بوده است که از این میان تعداد قابل توجهی یعنی 19/44 درصد آن در جمعیت زنان جامعه بروز یافته است. در اکثر موارد، روش‌های تهاجمی درمان منجر به آسیب گنادها و ناباروری می‌شوند. انجماد و پیوند بافت تخمدان به عنوان تنها راه ممکن حفظ سلول‌های جنسی و توانایی باروری برای دختران نابالغ و خانم‌هایی که در اثر شیمی درمانی، رادیوتراپی، ناهنجاری‌های ژنتیکی و یا بیماری‌های خاص دیگر مبتلا به ناباروری می‌شوند توصیه می‌گردد. هدف اصلی انجماد تخمدان، برگرداندن بافت به بدن به منظور برقراری مجدد باروری و چرخه هورمونی می‌باشد. اگر چه تاریخچه پیوند بافت تخمدان به اوایل قرن بیستم بر می گردد، اما بیش از صد سال زمان برد تا محققین توانستند تولد نوزاد زنده انسانی را به دنبال انجماد و پیوند بافت تخمدان در بیمار سرطانی گزارش کنند. با وجود این موفقیت و مطالعات دیگر، هنوز سؤالات بسیاری در زمینه انجماد و پیوند بافت تخمدان باقی مانده است.

واژه‌های کلیدی: انجماد، پیوند، بافت تخمدان، باروری و ناباروری

متن کامل [PDF 229 kb]   (3166 دریافت)