سابقه و هدف:دررفتگی قدامی شانه، شایع ترین دررفتگی مفصلی در بین مفاصل بزرگ می باشد. در اکثر موارد، این دررفتگی در بخش اورژانس جااندازی می گردد. به طور متداول قبل و بعد از جااندازی، پرتونگاری شانه درخواست می شود. هدف از این مطالعه، بررسی ضرورت انجام پرتونگاری شانه در درمان بیماران مشکوک به دررفتگی شانه در بخش اورژانس بود.
مواد و روش ها:این مطالعه Case series در طول یک سال در بخش اورژانس بیمارستان های رسول اکرم و شهدای هفتــم تیر تهران بر روی 116 بیمار مشـکوک به دررفتگی قدامـی شانه انجام گرفت. در ابتدا و انتهای جااندازی و قبل از انجام پرتونگاری، احتمال دررفتگی یا جااندازی کامل توسط پزشکان اورژانس ارزیابی و ثبت گردید. در نهایت پرتونگاری قبل و بعد از جااندازی، جهت تعیین دقت تشخیصی پزشکان توسط یک ارتوپد، بازبینی و نتایج مقایسه گردید.
یافته ها:84 نفر (72 درصد) از افراد مورد مطالعه، مرد و 32 نفر (28 درصد) زن بودند. میانگین سنی افراد 31.5±8.5 بود. 30 نفر دررفتگی تکرار شده شانه با مکانیسم غیر ضربه (Trauma) داشتند (گروه 1) و 86 نفر، اولین مورد دررفتگی شانه یا دررفتگی با مکانیسم ضربه داشتند (گروه 2). دقت تشخیصی پزشک در تعیین دررفتگی در گروه 1، معادل 100 درصد و در گروه 2 معادل 98 درصد بود. تشخیص اشتباه جااندازی کامل، فقط در موارد همراه با شکستگی دیده شد. از نظر دقت تشخیصی در زمان اطمینان پزشک از وجود دررفتگی یا جااندازی درست، اختلاف معنی داری بین قضاوت بالینی پزشکان اورژانس و ارتوپد دیده نشد.
استنتاج: مطالعه حاضر نشان داد که قضاوت بالینی پزشک با کمک معاینه فیزیکی مفصل شانه در تعیین وجود دررفتگی قدامی شانه و همچنین جااندازی کامل آن بسیار دقیق و قابل اطمینان است. پرتونگاری اولیه باید در موارد دررفتگی به علت ضربه گرفته شود. پرتونگاری جهت تایید محل صحیح مفصل جاانداخته شده باید در دررفتگی های همراه با شکستگی و یا در زمان شک پزشک انجام گیرد.