سابقه و هدف: آموزش بالینی جزء حیاتی برنامه درسی است. آشنا نبودن به محیط بیمارستان و ترس از ارزیابی مربی به عنوان مهمترین عوامل تنش زا در اولین روز کارآموزی دانشجویان پرستاری مطرح می باشد. در سال های اخیر توجه زیادی به Mentoring در پرستاری شده و استفاده از آن را به عنوان یک روش، جهت جلوگیری از اضطراب، سردرگمی، ارتقای یادگیری فعال، ایجاد محیط مناسب برای یادگیری، اعتماد به نفس، افزایش تعاملات بین دانشجویان، جلوگیری از ترک خدمت و دل زدگی دانشجویان پرستاری پیشنهاد می نمایند. این پژوهش با هدف تاثیر اجرای برنامه Mentorship بر روی عوامل تنش زای محیط بالینی دانشجویان پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی نسیبه ساری در سال های 86-85 اجرا گردید.
مواد و روش ها: در یک مطالعه نیمه تجربی که در دانشکده پرستاری و مامایی نسیبه ساری، انجام گرفت تعداد 70 نفر دانشجویان ترم 2 پرستاری (واحد کارآموزی فن پرستاری) به صورت تصادفی و به روش قرعه کشی با همسان سازی از نظر سن، جنس، معدل ترم گذشته و ترم تحصیلی به دو گروه مساوی 35 نفری (مورد - شاهد) تقسیم شدند. در گروه مورد به ازای هر 5-4 دانشجو یک دانشجو سال بالایی ترم 8 پرستاری (مربوط به کارآموزی مدیریت پرستاری) به عنوان Mentor یا راهنما گذاشته شد، در حالی که در گروه شاهد دانشجویان تنها با حضور مربی و بدون راهنما و منتور بودند. برای هر دو گروه، قبل و بعد از کارآموزی فن پرستاری پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت. اطلاعات توسط پرسشنامه دو قسمتی، 9 سوال اطلاعات دموگرافیک و 16 سوال مربوط به عوامل تنش زای محیط بالینی، تهیه و تکمیل گردید.
یافته ها: اکثریت دانشجویان ترم دو پرستاری، از میان عوامل تنش زای محیط بالینی، به عامل «ترس از انجام روشهای اشتباه» بیشترین امتیاز و عامل «سوال پرسیدن از استاد» کمترین امتیاز را دادند. همچنین بر اساس آزمون تی زوج تنها در گروه مورد (بامنتور)، کاهش میانگین نمرات مربوط به عوامل تنش زای محیط های بالینی، قبل و بعد از کارآموزی فن پرستاری، معنی دار بود. 5.64=t و 34= df و P<0.0005.
استنتاج: بر اساس نتایج پژوهش، اجرای برنامه Mentorship بر کاهش عوامل تنش زا محیط بالینی دانشجویان ترم دوم پرستاری، موثرتر بوده است، لذا پیشنهاد می شود برنامه ریزان آموزش بالینی دانشکده های پرستاری از این شیوه که هزینه اضافی ندارد و فقط نیاز به هماهنگی درون سازمانی دارد، استفاده نمایند.