سابقه و هدف: با توجه به افزایش شیوع جهانی بیماری دیابت، طی سال‌های اخیر تحقیقات بسیاری جهت بررسی احتمال اثر ویتامین D برپاتوفیزیولوژی دیابت شیرین انجام شده است اما هم چنان در این زمینه اختلاف نظر وجود دارد. مطالعه حاضربا هدف بررسی تاثیر اصلاح کمبود ویتامینD بر کنترل قندخون در بیماران دیابتی تیپ دو انجام شده است. مواد و روش‌ها: در مطالعه مداخله‌ای قبل و بعد حاضر 102 نفر ازبیماران دیابتی تیپ دو که سطح ویتامین D زیر 15 ng/m داشتند، به دو گروه کمبود متوسط (بین10 تا ng/mL15) و کمبود شدید (زیر ng/ml 10) تقسیم شدند. برای بیماران دو عدد آمپول 300 هزار واحدی ویتامین D به صورت تزریق عضلانی به فاصله یک هفته تجویز گردید. قبل از تزریق و 12 هفته بعد ازتزریق، سطح ویتامین D، قند خون ناشتا (FBS)، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و نمایه هموستاز انسولین (HOMAIR) اندازه گیری شدند. جهت آنالیز آماری برای مقایسه قبل و بعد از آزمون T-Test paired و جهت مقایسه بین دو گروه از T-Test independent studentاستفاده گردید. یافته‌ها: از 102 بیمار، 48 نفر کمبود متوسط و 54 نفر کمبود شدید ویتامین D داشتند که علی‌رغم تفاوت در سطوح ویتامین D قبل و بعد ازدرمان (0001/0= p)، تفاوت آماری معنی‌داری در سطوح HbA1c ، FBS و HOMAIR با درمان مشاهده نشد. بعد از تقسیم افراد بر اساس میزان HOMAIR ، تنها در گروه حساس به انسولین کاهش معنی دار در HbA1c مشاهده گردید (01/0= p). همچنین در آنالیز افرادی که بعد از درمان حداقل 5/0 درصد کاهش HbA1c سطح داشتند، مشخص شد که این گروه از ابتدا HbA1c بالاتری نسبت به گروه عدم پاسخ (014/0= p) داشتند. استنتاج: درمان کمبود ویتامین ویتامینD با استفاده از ویتامین D عضلانی اثر معنی داری در کاهش سطح گلوکز در بیماران دیابتی نوع دو ندارد. گرچه افراد با سطح بالاتر HbA1c و همچنین افراد حساس به انسولین پاسخ بهتری به درمان نشان می دهند.