سابقه و هدف: آسپرژیلوزیس تهاجمی بیماری شدید و کشنده‌ای می‌باشد که غالباً در افراد مبتلا به ضعف ایمنی اتفاق می‌افتد. آسپرژیلوس فلاووس به عنوان دومین عامل اصلی آسپرژیلوزیس تهاجمی بعد از آ. فومیگاتوس محسوب می‌شود. از آن‌جایی‌که اطلاعات محدودی در رابطه با حساسیت دارویی آسپرژیلوس فلاووس به تری آزول‌ها در ایران وجود دارد، هدف از مطالعه حاضر ارزیابی حساسیت ایزوله‌های آ.فلاووس به دست آمده از نمونه‌های بالینی و محیطی به داروهای ضد قارچی وریکونازول و ایتراکونازول بوده است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی 400 نمونه بالینیو محیطی از سه استان مازندران، تهران و مشهد جمع‌آوری شد. ایزوله‌های آسپرژیلوس فلاووس با بررسی مولکولی (PCR و سکوانسینگ) به صورت قطعی شناسایی شدند. در مرحله بعد حساسیت این ایزوله‌های به دست آمده به دو داروی ضد قارچی ایتراکونازول و وریکونازول با روش CLSI (M38A2) مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته‌ها: 90 ایزوله آ. فلاووس (30 مورد نمونه بالینی و 60 مورد نمونه محیطی) به دست آمد. همه ایزوله‌های مورد بررسی MIC<1 را نشان دادند به جز دو مورد از نمونه‌های محیطی که MIC آن‌ها µg/ml2 بود. MIC₉₀ ایزوله‌ها برای وریکونازول و ایتراکونازول به ترتیب µg/ml 5/0، µg/ml 5/0 و MIC₅₀ ایزوله‌ها برای این دو دارو به ترتیب µg/ml 25/0، µg/ml 25/0 به دست آمد.

استنتاج: با مقایسه cutoff اپیدمیولوژیکی تعیین شده برای آسپرژیلوس فلاووس، نتایج مطالعه حاضر نشان از بروز مقاومت احتمالی در دو گونه جدا شده از محیط در برابر ایتراکونازول می‌باشد که می‌تواند هشداری برای بروز مقاومت جدی در ایزوله‌های گزارش شده از ایران باشد.