سابقه و هدف: سایتوکین‌ها گروهی از پروتین‌های داخلی هستند که نقش موثری در تنظیم واکنش‌های التهابی و مقابله با بسیاری از بیماری‌های عفونی بازی می‌کنند. سطوح بالای سایتوکین‌های پیش التهابی و گیرنده‌های آن‌ها، معمولاً در ارتباط با پاسخ‌های ایمنی علیه عفونت‌های ویروسی از جمله عفونت ویروس هپاتیت B (HBV) مشاهده می‌گردند. اینترلوکین 12 و گیرنده آن نقش مهمی را در پاکسازی عفونت‌های ویروسی، خصوصاً هپاتیت B بر عهده دارند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم (rs3746190 A/G) در ژن گیرنده اینترلوکین 12 B₁ و استعداد ابتلا به عفونت هپاتیت B مزمن می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، DNA ژنومیک مربوط به 150 بیمار مبتلا به هپاتیت B مزمن و 150 فرد سالم توسط روش  Salting outاستخراج شد. ژنوتایپ مربوط به پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی (rs3746190A/G)، توسط روش PCR-RFLP  توالی یابی شد.

یافته‌ها: از مجموع 300 فرد مورد مطالعه، فراوانی ژنوتایپی TT ,CT ,CC در افراد بیمار به ترتیب 7/40 درصد، 46 درصد، 3/13 درصد و در گروه سالم به ترتیب 38 درصد، 3/49 درصد و 7/12 درصد به دست آمد. بعد از مراحل ژنوتیپی و آنالیزهای آماری، اختلاف معناداری بین گروه بیمار و سالم مورد مطالعه مشاهده نگردید(845/0p=).

استنتاج: نتایج حاصل از مطالعه هیچ ارتباطی بین پلی‌مورفیسم  (rs3746190 A/G)در ژن گیرنده اینترلوکین 12 B₁ و استعداد ابتلا به عفونت هپاتیت B مزمن را نشان نداد. بنابراین به نظر می‌رسد این پلی‌مورفیسم را نمی‌توان به عنوان فاکتور موثری در استعداد ابتلا به هپاتیت B مزمن به شمار آورد.