سابقه و هدف: دایروفیلاریا ایمی‌تیس یکی از مهم‌ترین نماتودهای بیماری‌زای مشترک بین انسان و گوشتخواران، به ویژه سگ، بوده و باعث بیماری زئونوز دایروفیلاریازیس در انسان و سگ می‌شود. تشخیص آلودگی عمدتاً از طریق روش‌های مختلف میکروسکوپی و سرولوژیکی و اخیراً به روش مولکولی انجام می‌شود. هدف از مطالعۀ حاضر برآورد دقیق آلودگی انواع سگ‌ها در شهرستان تبریز و حومه به دایروفیلاریا ایمی‌تیس با استفاده از روش مولکولی و تعیین فاکتورهای خطر اپیدمیولوژیکی مؤثر در شیوع آلودگی بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی، در مجموع 121 قلاده سگ شامل سگ‌های گله، خانگی، نگهبان، تجاری و ولگرد با گروه‌های سنی زیر 2 سال، 4-2 سال و بالای 4 سال از مناطق مختلف شهرستان تبریز برای نمونه‌گیری انتخاب و از ورید سفالیک آن ها نمونۀ خون اخذ گردید. پس از استخراج DNA، برای تشخیص و برآورد آلودگی قطعه‌ای به طول 432 جفت باز از ژن 18s rRNA انتخاب و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی تکثیر شد.

یافته‌ها: از 121 نمونه خون اخذ شده، 14 نمونه (6/11 درصد) (عمدتاً سگ گله) از نظر دایروفیلاریا ایمی‌تیس مثبت بودند. در آنالیز آماری داده‌ها، صرفاً شیوع آلودگی بر اساس مناطق مختلف جغرافیائی (036/0= p) دارای اختلاف معنی‌دار بود.

استنتاج: علی‌رغم پیشرفت‌های چشمگیر در کنترل و پیشگیری بیماری‌های انگلی، آلودگی به دایروفیلاریا ایمی‌تیس در جمعیت سگ­های استان آذربایجان‌شرقی هم چنان وجود دارد و توصیه می‌شود یک توجه ویژه توسط صاحبان دام و مسئولین بهداشتی در ارتباط با حفاظت سگ‌ها در برابر آلودگی به این انگل مهم و احیاناً انتقال آن به جوامع انسانی مبذول شود.