سابقه و هدف: هیپوگلیسمی نوزادی یکی از مشکلات مهم بخش‌های نوزادان است و نیاز به تشخیص و درمان سریع دارد. دو روش آزمایشگاهی و گلوکومتری جهت تعیین گلوکز استفاده می‌شود. روش آزمایشگاهی هر چند دقیق است، اما دریافت پاسخ با تاخیر همراه است. هدف از انجام این تحقیق، تعیین دقت گلوکومتری در تشخیص هیپوگلیسمی نوزادان بخش‌های ویژه نوزادان در سال 93-94 بود.

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع تشخیصی است. از 204 نوزاد در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان، 408 نمونه خون به طور همزمان با دو روش گلوکومتری (خون مویرگی انگشت) و داخل وریدی آزمایشگاهی در دو ساعت اول تولد با روش ثابت اخذ و گلوکز خون اندازه‌گیری شد. غلظت گلوکز خون با روش آنالیز فتومتریک و گلوکز اکسیداز تعیین شد. میانگین گلوکز، ضریب همبستگی، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی گلوکومتری تعیین شد. آنالیز داده‌ها توسط SPSS نسخه 16 و آزمون‌های T test و Paired t test استفاده شد.

یافته‌ها: میانگین وزن نوزادان 840 ± 2915 گرم بود. 92 نوزاد (1/45 درصد) دختر بودند. 45 نفر (1/22 درصد) نوزادان از مادران دیابتی متولد شدند. شیوع هیپوگلیسمی در روش آزمایشگاهی برابر 6/21 درصد (3/27- 9/15 درصد 95% CI) بود. میانگین گلوکز آزمایشگاهی برابر mg/dl 1/69 ± 8/77 و گلوکز گلوکومتری برابر mg/dl 9/60 ± 4/86 بود
(001/0 > p). با نقطه برش mg/dl 40، شاخص‌های تشخیصی گلوکومتری به‌ترتیب شاخص حساسیت 6/95 درصد، ویژگی 5/45 درصد، ارزش اخباری مثبت 4/86 درصد و ارزش اخباری منفی 1/74 درصد حاصل گردید. نقطه برش گلوکز با روش گلوکومتری با استفاده از منحنی ROC، mg/dl 49 به دست آمد و شیوع هیپوگلیسمی در این روش 2/15 درصد (2/10 - 2/20 درصد، 95% CI) محاسبه شد.

استنتاج: با توجه به حساسیت و ارزش پیش‌بینی تست گلوکومتری، این ابزار برای غربالگری (screening) هیپوگلیسمی نوزادان مناسب می‌باشد چرا که نتیجه آزمایش، در طی چند ثانیه آماده شده، عارضه خاصی ندارد و از نظر بالینی به پزشک کمک می‌کند.