سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای پوسیدگی‌های دندانی و اهمیت تشخیص دقیق آن در مراحل اولیه، دستگاه دیاگنودنت بر پایه تابش نور لیزر برای تشخیص پوسیدگی به کار گرفته شده است. تحقیق حاضر با هدف بررسی میزان توافق نتایج مشاهده بصری، رادیوگرافی بایت وینگ و سیستم دیاگنودنت در تشخیص پوسیدگی­های پروگزیمالی در شرایط بالینی انجام شد.
مواد و روش‌ها: در این تحقیق توصیفی- تحلیلی، 102 سطح دندانی واجد شرایط انتخاب و در شرایط استاندارد وجود پوسیدگی‌­های پروگزیمالی در آن ها با روش‌های مشاهده بصری، رادیوگرافی بایت وینگ و سیستم دیاگنودنت ارزیابی گردید. میزان توافق روش‌های تشخیصی مختلف با یکدیگر با استفاده از آزمون Kappa تعیین شد و از نسخه 20 نرم افزار SPSS برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده گردید.
یافته‌ها: میزان شیوع پوسیدگی‌های پروگزیمالی در سیستم دیاگنودنت، معاینات بصری و رادیوگرافی بایت وینگ به ترتیب برابر 36 سطح دندان (3/35 درصد)، 13 سطح دندان (7/12 درصد) و 24 سطح دندان (5/23 درصد) تعیین گردید. میزان کاپا در ارزیابی توافق دو روش مشاهده بصری و سیستم دیاگنودنت برابر 222/0 (006/0>p)، مشاهده بصری و رادیوگرافی بایت وینگ معادل 255/0 (006/0>p) و دو روش رادیوگرافی بایت وینگ و دیاگنودنت نیز برابر 303/0 (001/0>p) به دست آمد.
استنتاج: در مجموع توافق ضعیفی بین روش های مشاهده بصری، رادیوگرافی بایت وینگ و سیستم دیاگنودنت مشاهده شد. با این حال نیاز به تحقیقات بیش تر با حجم نمونه بیش تر وجود دارد.