سابقه و هدف: از زمان معرفی قرارگیری در وضعیت خوابیده به شکم به عنوان یک مانور درمانی در بیماران مبتلا به بیماری‌های ریوی، مطالعات متعددی بر روی اطفال و بزرگسالان صورت گرفته است که بیشتر آن‌ها مؤید بهبود اکسیژناسیون شریانی در وضعیت خوابیده به شکم در مقایسه با وضعیت خوابیده به پشت بودند. مطالعه اخیر با هدف تعیین تأثیر وضعیت قرارگیری نوزادان نارس سالم بر روی درصد اشباع اکسیژن شریانی در بیمارستان ولی‌عصر شهر زنجان اجرا گردید.

  مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی ، در مجموع تعداد 88 نوزاد نارس سالم که صرفاً از راه دهانی تغذیه می‌شدند و آماده ترخیص از بیمارستان بودند، به‌طور تصادفی انتخاب و وارد مطالعه شدند. نوزادان در ابتدا به صورت تصادفی در وضعیت خوابیده به پشت یا شکم قرار داده شدند و پس از گذشت 30 دقیقه، درصد اشباع اکسیژن شریانی در مدت 30 دقیقه بررسی شد. سپس وضعیت نوزادان از حالت خوابیده به پشت و یا خوابیده به شکم به وضعیت بر عکس تغییر داده شد و مراحل فوق تکرار گردید.

  یافته ها: 2/60 درصد (53 نوزاد) نوزادان مورد مطالعه پسر و 8/39 درصد (35 نوزاد) آن‌ها دختر بودند. میانگین وزن و سن هنگام تولد این نوزادان به ترتیب 9/2330 گرم و3/34 هفته بود. میانگین سن این نوزادان در زمان ورود به مطالعه 2/4 روز بود. میانگین SpO2 این نوزادان در طول نیم ساعت قرارگیری در حالت خوابیده به پشت به‌طور معنی‌داری بیشتر از حالت خوابیده به شکم بود (3/3 ± 5/94 درصد در مقابل 5 ± 8/91 درصد؛ 001/0 > p ).

  استنتاج: نتایج پژوهش اخیر نشان داد که بر خلاف بیشتر مطالعات قبلی، وضعیت خوابیده به شکم هیچ‌گونه برتری بر وضعیت خوابیده به پشت در بهبود وضعیت اکسیژناسیون شریانی نوزادان نارس سالم ندارد.

  شماره ثبت کارآزمایی بالینی : 2 N 138905063900 IRCT