Mendeley  

Zotero  

Kosarian M, Saffar M, Khoshaeen A. Clinical Trial of the effect of α interfrone on active chronic Hepatitis C Infection in β Thalassemia Major. J Mazandaran Univ Med Sci 1999; 9 (24) :13-18
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-930-fa.html

سابقه و هدف : ساختمان ویروس هپاتیت C عامل اصلی عفونت های ناشی از انتقال خون می باشد. مبتلایان به تالاسمی ماژور که به دفعات خون دریافت می دارند در خطر ابتلاء به ویروس می باشند. عده زیادی از مبتلایان به این عفونت دچار حالت مزمن می شوند که سیروز کبدی و هپاتوسلولرکارسینوما از عوارض آن است. از سال 1990 آلفا اینترفرون برای درمان هپاتیت مزمن فعال ناشی از ویروس هپاتیت C‌ به کار می رود. در این مطالعه عده ای از بیماران مراجعه کننده به مرکز درمانی بوعلی سینا ساری بدین روش تحت مداوا قرارگرفته اند.
مواد و روش ها : ابتدا در یک مطالعه توصیفی اکثر بیماران مراجعه کننده از نظر آنتی بادی و ویروس هپاتیت C با کیت ELISA نسل دوم Diagnosric biotechnology بررسی شدند. پس از ثبت خصوصیات پایه و معاینه بالینی و کسب رضایت از بیماران و یا والدینشان برای موارد مثبت آزمایش های فریتین ، بررسی عمل کبد ( ترانس آمینازها ، PTT,PT) و در عده ای بیوپسی کبد انجام شد. پاتولوژی کبد بر اساس Knodell score ارزیابی شد. موارد دچار هپاتیت مزمن فعال با آلفا اینترفرون ( α IFN ) درمان شدند. دارو با مقدار 3 میلیون واحد ، 3 بار در هفته و از راه تزریق زیر جلدی تجویز شد. مدت درمان 6 ماه بود. بررسی بالینی و کنترل آزمایشگاهی با انجام CBC هفتگی و اندازه گیری AST و ALT هر ماه انجام شد. آزمایش عملکرد تیروئید حداقل 2 بار بررسی شد. جواب به درمان با 3 روش ارزیابی گردید. 1- بررسی تغییرات ترانس آمینازها 2-بیوپسی مجدد کبد در برخی بیماران 3- بررسی ویرمی با روش PCR برای بررسی ارتباط ها از آمار پیرسون و مقایسه نتایج قبل از درمان از آزمون Mc Nemar استفاده شد. میزان فریتین قبل و پس از درمان با PairedT-test مقایسه شد.
نتایج: از500 بیمار مورد مطالعه 77 نفر (15درصد) که 43 درصد مؤنث و 57 درصد مذکر بودند ؛ دارای آنتی بادی هپاتیت C‌ بودند. سن بیماران در این زمان 4 ± 6/13 سال بوده. در شروع درمان در 61 درصد AST‌ و ALT بالا و در 39 درصد طبیعی بود. در پایان درمان 54 درصد بیمارانی که آنزیم های بالا داشتند به درمان پاسخ دادند. 31 درصد پاسخ نسبی دادند و 11 درصد بدون پاسخ بودند. این تغییرات در جهت بهبود به لحاظ آماری معنی دار بود ( 02/0 P< ). برای 47 نفر در شروع درمان بیوپسی کبد انجام شد. شایع ترین عارضه پاتولوژی ، هپاتیت مزمن فعال ( 87 درصد ) با درجاتی از فیبروز بود. سیروز واضح در 11 درصد گزارش شد و 1 مورد طبیعی بود. عوارض اینترفرون شامل تب و لرز و درد عضلانی در 2-1 هفته اول ، 77 درصد ، لکوپنی (3mm/1500≤ WBC ) 10 درصد و عوارض گوارشی 3 درصد بود که منجربه قطع درمان در هیچ بیماری نگردید. برای 24 نفر بیوپسی مجددکبد انجام شد. در 5/87 درصد فیبروز در همان مرحله ثابت مانده بود و در 5/12 درصد پیشرفت داشت (هفتگی یک Stage). التهاب در 71 درصد در همان مرحله ثابت ماند و در 21 درصد کمتر شد و در 8 درصد پیشرفت داشت. در پایان درمان برای 24 نفر PCR‌ انجام شد که در 60 درصد منفی بود، کلیه بیماران پی گیری شدند. تغییرات فریتین به لحاظ آماری معنی دار نبود.
استنتاج : تحقیق نشان داد که آلفا اینترفرون در هپاتیت مزمن فعال ناشی از هپاتیت C اثر بهبودی دارد. پی گیری بیماران با آنزیم های کبدی و PCR در طول زمان های طولانی تری توصیه می شود.