سابقه و هدف: دیابت ملیتوس یک اختلال متابولیک با عوارض جانبی همچون تأخیر در ترمیم زخم است. در این مطالعه، تأثیرات مصرف خوراکی و کرم موضعی عصاره هیدروالکلی بادرنجبویه (Melissa officinalis) بر روی ترمیم زخم پوست و تغییرات بیوشیمیایی سرم در موش‌های صحرایی دیابتی القاشده با آلوکسان ارزیابی شدند.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 36 سر موش صحرایی نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به سه گروه کنترل، گروه دیابتی و گروه دیابتی تحت درمان تقسیم شدند. پس از بیهوشی، ضخامت کامل ناحیه پشتی پوست موش صحرایی به ابعاد mm 25 × 25 برداشته شد. 24 ساعت پس از عمل جراحی، زخم در گروه حیوانات دیابتی تحت درمان، به‌صورت موضعی با کرم 5 درصد و به‌صورت خوراکی با عصاره بادرنجبویه (mg/kg 2500) با گاواژ خورانده شد. در گروه کنترل و کنترل دیابتی درمانی صورت نگرفت. ناحیه سطح زخم به روش خطی و تصویری در روزهای 4، 7، 14 و 21 اندازه‌گیری و برای ارزیابی ترمیم زخم و هیستوپاتولوژیک نمونه‌برداری انجام شد. در پایان مطالعه، نمونه خون برای اندازه‌گیری قند و فاکتورهای بیوشیمیایی‎ها به روش استاندارد گرفته شد.

یافته‌ها: مصرف عصاره بادرنجبویه در موش‌های صحرایی دیابتی، به‌طور معنی‌دار سبب کاهش گلوکز، کلسترول، لیپوپروتپین‌های با دانسیته پایین و کراتین فسفوکیناز در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد (05/0P<). مطالعات هیستوپاتولوژیک نشان داد که روند پوشش‌دارشدن، افزایش تراکم رشته‌های کلاژن و ترمیم زخم در گروه درمان‌شده با بادرنجبویه بیش از گروه‌های دیگر بود.

استنتاج: مصرف خوراکی و موضعی عصاره بادرنجبویه، سبب گسترش شتاب ترمیم زخم و تأثیرات محافظت‌کنندگی قلبی می‌شود.