سابقه و هدف: زخمهای التیام نیافته مزمن دیابتی یکی از چالشهای بزرگ پزشکی در جهان میباشد. درمان با سلولهای بنیادی بهعنوان یک رویکرد جدید در مدیریت چنین زخمهایی که نیاز به کاوش بیشتر دارد، در حال توسعه میباشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر سلولهای بنیادی مشتق از بافت چربی بر فاکتورهای مهم التهابی مؤثر در ترمیم زخم دیابتی مدل حیوانی انجام شد.
مواد و روشها: سلولهای بنیادی مزانشیمی پس از جداسازی از بافت چربی موش از نظر مارکرهای سطحی اختصاصی CD34، CD90 و CD44 و پتانسیل تمایز به ردههای سلولی تأیید شدند. سپس 106 سلول در ناحیه درم اطراف زخم ایجاد شده در موش دیابتی تزریق گردید و بافت زخم از نظر بیان ژنهای IL-10،IL-8 به وسیله q-PCR و هیستوپاتولوژی در روزهای 3، 7، 14 و 21 مورد بررسی قرار گرفتند.
یافتهها: میزان بیان ژن IL-10 در گروه تیمار شده با سلولهای بنیادی در مقایسه با گروه دیابتی بدون تیمار و گروه بدون دیابت در روزهای 3، 14 و 21 افزایش معنیداری (05/0< p) داشت در حالیکه بیان ژن IL-8 در این گروه در مقایسه با گروه دیابتی بدون تیمار در روزهای 7،14، 21 کاهش نشان داد. برررسی هیستوپاتولوژیکی بافت زخمها نشان داد که تیمار با سلول بنیادی سبب ایجاد ضمائم پوستی، عدم التهاب و حضور بافت گرانوله میشود و بهطور کلی فرایند التیام بهتر میباشد.
استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سلولهای بنیادی میتوانند شاخصهای التیام زخم را بهبود بخشند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |