جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای صفار شاهرودی

طهورا اعتضادی، پرستو نامدار، عاطفه صفار شاهرودی،
دوره ۲۵، شماره ۱۳۴ - ( اسفند ۱۳۹۴ )
چکیده

سابقه و هدف: شیوع فقدان دندان لترال در ماگزیلا حدود۱-۲ درصد است‌که مجموعاً ۲۰ درصدکل غیبت‌های دندانی را شامل می‌شود. افزایش دانش در زمینه علل و ویژگی‌های ظاهری این بیماران، در تشخیص و طرح درمان بسیار کمک‌کننده است. هدف این مطالعه مشخص کردن ویژگی‌های دنتال و اسکلتال بیماران با فقدان مادرزادی لترال ماگزیلاری است.

مواد و روش‌ها: این مطالعه تحلیلی، شامل کست دندانی و لترال سفالومتری قبل درمان از ۲۶ بیمار با فقدان مادرزادی دندان لترال ماگزیلاری به صورت یک یا دو طرفه است. پارامترهای زیر مورد ارزیابی قرار گرفت: فضای بین کانینی ماگزیلا و مندیبل، فضای بین مولری ماگزیلا و مندیبل، اوربایت، اورجت، فقدان دندان و یا سایر آنومالی‌های دندانی، SNA، SNB، ANB و شاخصWits. در نهایت پارامترهای به دست آمده نسبت به گروه کنترل با اکلوژن نرمال توسط
t-test مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته‌ها: ۸ مورد از ۲۶ بیمار، فقدان دوطرفه دندان لترال ماگزیلا داشتند و از ۱۸ مورد با فقدان یک طرفه، ۶۷/۶۶ درصد (۱۲ مورد) از دست دادن دندان در کوادرانت سمت راست ماگزیلا دیده شد. فقدان دندان لترال در ۱۲ بیمار همراه با سایر آنومالی‌ها یا غیبت مادرزادی سایر دندان ها همراه بود. در مقایسه با گروه کنترل، اورجت به طور معنی‌داری کم‌تر بود (۰۵/۰= p) و فضای بین کانین در فک بالا و پایین کوچک‌تر بود. ANB و شاخص Wits نیز به طور مشخصی در این گروه کاهش یافته بود (۰۵/۰= p).

استنتاج: فقدان دندان لترال ماگزیلاری به شدت با سایر آنومالی های دندانی مرتبط بود و اکثر بیماران با این مشکل، تمایل اسکلتال و دنتال CL III داشتند.


عاطفه صفار شاهرودی، راشین بهرامی،
دوره ۳۰، شماره ۱۹۱ - ( آذر ۱۳۹۹ )
چکیده

 سابقه و هدف: یکی از چالشهای اصلی در درمان ارتودنسی ریلاپس بعداز درمان و بازگشت وضعیت قبلی دندان ها است، به همین دلیل استفاده از انواع نگهدارندهها جزء جداییناپذیر درمان ارتودنسی میباشد. با توجه به اهمیت استفاده از نگهدارنده بعد از درمان ارتودنسی برای جلوگیری از ریلاپس و همچنین لزوم همکاری بیمار برای استفاده از آن، مقایسه این دو نگهدارنده از جهات مختلف بسیار حائز اهمیت است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه نگهدارندههای ثابت و متحرک ارتودنسی از جنبههای مختلف بود.
مواد و روشها: در این مطالعه مروری با استفاده از واژگان‌کلیدی نگهدارنده ثابت، نگهدارنده متحرک،
ریلاپس، میزان شکست، ثبات، رضایت بیمار و بهداشت، جستجویی بر مقالات موجود در پایگاه‌های اطلاعاتی
PubMed، Embase، Google Scholar و Cochrane صورت گرفت. محدوده جستجوی مقالات از سال ۲۰۰۰تا ۲۰۲۰ میلادی بود.
یافته ها: از نظر میزان موفقیت، نگهدارنده ثابت بهتر از نگهدارنده متحرک میتواند در جلوگیری از ریلاپس درمان تاثیرگذار باشد. از نظر میانگین مدت زمان لازم برای موثر بودن نگهدارندههای ثابت و متحرک اختلاف معناداری بین دو گروه مورد مطالعه وجود نداشت. با این وجود، نگهدارندههای متحرک میتوانند به نسبت نگهدارندههای ثابت اضطراب و اختلالات تکلمی کمتری ایجاد کنند. مشکل عمده نگهدارندههای ثابت دشواری در رعایت بهداشت است چرا که سبب تجمع پلاک و جرم میشود و به تبع آن میتواند باعث تاثیر منفی این نگهدارندهها بر روی سلامت پریودنتال شود. مطالعهای که در بازه مطالعاتی، این دو نگهدارنده را از نظر میزان ماندگاری و شکست  مقایسه کرده باشد، انجام نشده است هر چند هر کدام بهطور جداگانه بررسی شدهاند.
نتیجه گیری: انتخاب نگهدارنده‌ها به نوع درمان ارتودنسی، شرایط بیمار و مدت زمان استفاده از آن بستگی دارد.

صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Journal of Mazandaran University of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb