%0 Journal Article %A Darabinia, Morteza %A Nagafi Asfad, Morteza %T Performance of Kuwait Regional Convention on Persian Gulf Marine Environment %J Journal of Mazandaran University of Medical Sciences %V 22 %N 96 %U http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-1659-fa.html %R %D 2012 %K Kuwait Regional Convention, Persian Gulf oil pollution, protection of marine environment, %X سابقه و هدف: در سال 1978، کنوانسیون منطقه‌ای کویت با هدف محافظت از محیط زیست دریایی خلیج فارس، بین کشورهای منطقه منعقد گردید. منطقه‌ای که کشورهای ایران، عربستان، کویـت، عراق، امارات متحده عربی و قطر، نفت تولیدی خود را از این دریای نیمه بسته صادر می‌نمایند. از آنجایی‌که در کنوانسیون مذکور کشورهای امضاء کننده متعهد شده‌اند کلیه اقدامات لازم را برای جلوگیری و یا کاستن از آلودگی محیط زیست در منطقه دریایی خلیج فارس به عمل آورند، این مطالعه با هدف بررسی عملکرد آن کنوانسیون در جهت محافظت از محیط زیست دریایی خلیج فارس انجام شده است. مواد و روش‌ها: در این تحقیق مقادیر آلودگی، زمان و اثرات آن در آب‌های خلیج فارس با استفاده از آمارهای ماخوذ از منآبع رسمی مورد بررسی قرار گرفت. در خصوص ریزش مواد نفتی به آب‌های خلیج فارس، آلودگی مذکور به تناسب مقدار تولید نفت در خلیج فارس مورد ارزیابی واقع و سپس با همین تناسب در مقایسه با مدت مشابه در سطح جهانی مورد سنجش قرار گرفت که ابتدا منتج به ترسیم دو نمودار جداگانه به تفکیک، در خلیج فارس و سطح جهان گردید. نمودار سوم حاصل تلفیق دو نمودار قبلی و نشانگر مقادیر افزایش یا کاهش با استفاده از نرم‌افزار Microsoft office 2007 می‌باشد. و سپس تحلیل نهایی با استفاده از داده‌های مذکور به عمل آمد. یافته‌ها: باستثناء سال‌های 1983 و 1991 مقدار آلودگی در خلیج‌فارس چه از نظر تعداد حوادث منتهی به آلودگی و چه از لحاظ حجم ریزش مواد نفتی و آلودگی آب، مقادیر پایین‌تری از میانگین آلودگی درسطح جهانی را نشان می‌دهد. به‌ نحوی که از سال 1987 که سال تصویب کنوانسیون کویت می‌باشد تا سال 1982 و از سال 1984 لغایت سال1990، میانگین سطح آلودگی در مقایسه با سطح جهانی و متناسب با 40 درصد استخراج نفت جهان از منطقه خلیج فارس، سیر نزولی را نشان می‌دهد. اما بروز دو جنگ بزرگ در خلیج فارس، افزایش آلودگی را مجموعاًً به رقم 63/63 درصد نسبت به میانگین جهانی رساند. استنتاج: کنوانسیون منطقه‌ای کویت به هنگام بروز جنگ و درگیری نظامی درخلیج فارس که هشت کشور ساحلی آن حدود 40 درصد تولید نفت خام دنیا را برعهده داشته و روزانه نزدیک به 20 میلیون بشکه نفت صادر می‌نمایند از عمل به تکالیف خود ناتوان بوده و در صورتی‌که به تأسیسات نفتی، اسکله‌ها و نفتکش‌ها حملاتی صورت گیرد، طرح عملیات اضطراری برای کنترل و مهار آلودگی به‌دلیل گستردگی فاجعه و نظامی بودن منطقه عملاً کارایی خود را از دست می‌دهد. لذا پیشنهاد مطروحه این است که با اصلاح پروتکل کنوانسیون کویت و یا تنضیم پروتکل جداگانه، کشورهای عضو متعهد گردند به هنگام بروز جنگ از مورد هدف قرار دادن تاسیسات نفتی یکدیگر خودداری و یا در صورت حمله به تاسیسات نفتی، دخالت فوری عملیات اضطراری برای مهار آلودگی را به رسمیت شناخته و با آن همکاری نمایند. %> http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-1659-fa.pdf %P 71-78 %& 71 %! %9 Research(Original) %L A-10-1256-34 %+ %G eng %@ 1735-9260 %[ 2012