Mendeley  

Zotero  

Mohammadian M, Ashmore M. Assessment of exposure to respirable particles (PM2.5 ) concentrations in public transportation . J Mazandaran Univ Med Sci 2006; 16 (54) :67-74
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-136-fa.html

سابقه و هدف: افزایش غلظت ذرات قابل استنشاق در هوا منجر به بیماری های ریوی و افزایش مرگ و میر در افراد جامعه می شود. در مطالعات همه گیری شناسی بیش تر نتایج حاصل از غلظت ذرات در هوای شهرها به عنوان ملاکی برای پی آمدهای بهداشتی مورد ارزیابی قرار می گیرد. اما بررسی های انجام شده، نشان می دهد که بین میزان تماس افراد با ذرات قابل استنشاق و غلظت ذرات در محیط های بسته ارتباط قوی تری وجود دارد. در این بررسی ضمن اندازه گیری غلظت PM2.5 در داخل وسایل نقلیه عوامل موثر بر افزایش غلظت این ذرات در داخل وسایل نقلیهمورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش ها: در این بررسی به وسیله یک ‌دستگاه نمونه برداری و تجزیه مستقیم ذرات قابل استنشاق (MicroDust Pro)، غلظت ذرات PM2.5 در هوای داخل سه نوع وسیله نقلیه اندازه گیری و با غلظت PM10 اندازه گیری شده توسط ایستگاه های ثابت در مرکز شهر مقایسه شد. دستگاه نمونه برداری برای استفادهدر هر وسیله نقلیه به طور جداگانه استاندارد شد. از یک فیلتر PUFبرای جدا کردن ذرات PM2.5 و یک پمپ نمونه بردار با جریان هوای دو لیتر در دقیقه استفاده شد. نمونه برداری در یک مسیر یکسان برای سه نوع وسیله نقلیه انجام شد تا بتوان نتایج حاصل را با هم مقایسه کرد.
یافته ها: غلظت ذرات PM2.5در داخل واگن قطار کم‌تر از غلظت ذرات PM10 اندازه گیری شده توسط دستگاه های پایش آلودگی هوا در مرکز شهر بود. اما غلظت PM2.5اندازه گیری شده در داخل اتومبیل و اتوبوس بیش از مقادیر PM10 اندازه گیری شده در مرکز شهر بود. افزایش غلظت ذرات PM2.5در داخل اتوبوس و قطار مربوط به زمان سوار و پیاده شدن مسافران و در مورد اتومبیل، ایستادن پشت چراغ قرمز بود.
استنتاج: نفوذ ذرات ریز آ لوده کننده هوا ناشی از عبور و مرور در خیابان ها و همچنین پراکنده شدن ذرات ریز ته نشین شده داخل وسایل نقلیه، مهم ترین عوامل افزایش غلظت ذرات قابل استنشاق در داخل وسایل نقلیه عمومی می باشند.