سابقه و هدف: کارسینومای هپاتوسلولار انسانی(HCC) یکی از علت‌های رایج مرگ و میر در دنیا است. دارو رسانی هدفمند در سطح سلول، بافت یا گیرنده‌های اختصاصی سلولی یکی از فن‌آوری‌های بالقوه برای درمان HCC می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی خواص سیتوتوکسیسیته نانوذرات Docetaxel (DTX) می‌باشد. که توسط روش رادیکال پلیمریزاسیون تهیه شده‌اند. مواد و روش ها: تعداد 104×1 عدد سلول در هر چاهک پلیت 96 خانه کاشته شد و سپس مقادیر 50-01/0 میکروگرم بر میلی لیتراز نانو دارو و داروی اصلی پس از یک روز از زمان کشت سلول به آن‌ها اضافه گردید. سپس تعداد سلول‌های زنده و فعالیت آنزیم دهیدروژناز میتوکندریایی سلول‌های مزبور با استفاده از روش MTT assay طی زمان‌های 24، 48و72 ساعت مشخص گردید. یافته‌ها: نتایج حاصل از تست MTT ، مهار قوی و وابسته به غلظت تکثیر سلول‌های سرطانی HepG2 را توسط نانو دارو نسبت به داروی اصلی نشان می‌دهد. غلظت‌های مهاری (IC 50) که با آنالیز آماری به‌دست آمد برای نانو دارو و داروی اصلی در طی زمان‌های انکوباسیون 24، 48 و 72 ساعت به‌ترتیب شامل 68/0±02/1، 86/0±39/0، 93/0±20/0 و 34/1±39/10، 97/0±87/8 و 76/0±99/5 میکروگرم بر میلی‌لیتر می‌باشد. استنتاج: شواهد موجود حاکی از سمیت سلولی بیشتر نانو ذرات داروی DTXنسبت به داروی آزاد بر روی سلول‌های سرطانی کبد می‌باشد بنابراین فرمولاسیون نانو ذرات داروی حاصل از این مطالعه می‌تواند به‌عنوان یک داروی انتخابی مناسب جهت مطالعات تکمیلی آینده در محیط درون تن پیشنهاد شود.

واژه‌های کلیدی: کارسینومای هپاتوسلولار انسانی، نانو ذرات، Docetaxel، سیتوتوکسیسیته، MTT assay

متن کامل [PDF 1202 kb]   (9281 دریافت)