سابقه و هدف: پیوند کلیه با صرفه‌ترین استراتژی برای برخورد با بیماران مبتلا به نارسایی کلیه است ولی اختلال عملکرد آلوگرافت هنوز به عنوان یکی از مشکلات مهم این بیماران مطرح می‌باشد. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط مشخصات مربوط به بیماری با عوارض بعد از پیوندکلیه بوده است. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی روی گیرندگان پیوند کلیه در طی سال‌های 1381 تا 1385 در بیمارستان امام رضا (ع) شهر مشهد انجام گردید. ابزار پژوهش شامل متغیرهای نوع دیالیز، سابقه دیالیز٬ علت نارسایی کلیه، موقعیت آناتومیکی کلیه اهدا شده، سطح هورمون پاراتورمون خون و هم‌چنین عوارض بعد از پیوند شامل طول مدت بستری، عفونت ادراری و افزایش ترشح ادرار (دیورز) بعد از پیوند بود. یافته‌ها: بین سن گیرنده پیوند با عفونت، موقعیت آناتومیکی کلیه اهداشده با ایجاد لنفوسل، اهدا کننده زنده یا غیر زنده با بستری مجدد، افزایش ترشح ادرار بعد از پیوند ( دیورز) و نکروز حاد توبولر ارتباط وجود داشت. هم‌چنین بین سابقه پیوند با طول مدت بستری، لنفوسل و نکروز حاد توبولر ارتباط وجود داشت. سابقه دیالیز با طول مدت بستری و نکروز حاد توبولر (به ترتیب 002/0=p ، B=0/153 و 002/0=p ، B= -0/137)، و هورمون پاراتورمون با طول بستری و افزایش ترشح ادرار ( دیورز) (به ترتیب 004/0=p ، B= -0/473 011 /0=B= 0/398 ,p) ارتباط آماری معنی داری داشتند. استنتاج: افزایش سن گیرنده پیوند، افزایش دفعات دیالیز، کاهش هورمون پاراتورمون، دهنده غیر زنده و کلیه راست اهداشده فاکتورهای معنی‌داری در پیشرفت عوارض بعد از پیوند هستند. توصیه می‌شود از این نتایج در آموزش و استراتژی درمان و مراقبت بیماران استفاده شود.