سابقه و هدف: یکی از علل شایع نابینایی صدمات هستند که عمدتا نیز قابل پیشگیری می باشند. این مطالعه به منظور بررسی وضعیت صدمات چشمی در استان مازندران انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی گذشته نگراز نوع داده های موجود، به صورت سرشماری در 13 بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی مازندران طی سال های 86 و 1387 انجام شد. متغیر های مورد بررسی نوع بیمارستان، سن، جنس، نوع صدمه، عامل صدمه، اقدامات، عوارض، فاصله زمانی ایجاد صدمه تا ورود به بیمارستان، میزان دید هنگام معاینه اولیه و هنگام ترخیص، شغل، سابقه صدمه چشمی، امکان پوشاندن چشم در زمان حادثه، فعالیت فرد هنگام صدمه و مکان صدمه بودند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون Wilcoxon تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: از 264 بیمار بستری، 66 نفر (25 درصد) زن و 196 نفر (74.2 درصد) مرد و 0.8 درصد نامشخص بود. میانگین سنی 2±29 سال و بیشترین گروه سنی در معرض صدمه 21 تا 30 سال بود. آسیب چشم راست در 47.8 درصد، آسیب چشم چپ در 46.2 درصد و 6 درصد آسیب در هر دو چشم وجود داشت. بیشترین نوع صدمه، زخم باز چشم و ناحیه اطراف چشم در 24.62 درصد بود. بیشترین عامل صدمه، تماس با زنبور، سم، آتش، بخار (21.51 درصد) بوده است. اقدام صورت گرفته در 23.2 درصد ترمیم پارگی قرنیه و عارضه ایجاد شده به دنبال صدمه چشمی در 27.2 درصد کاتاراکت ضربه ای بود. در این مطالعه، تنها 1 نفر (0.4 درصد) در هنگام صدمه، از عینک ایمنی در زمان وقوع حادثه استفاده می کرده است.
استنتاج: صدمات چشمی در استان مازندران نیاز به بررسی جدی داشته و برنامه های آموزشی و پیشگیری می بایست برای گروه های کم سن طراحی شود.