دوره ۳۱، شماره ۲۰۵ - ( بهمن ۱۴۰۰ )
جلد ۳۱ شماره ۲۰۵ صفحات ۲۸-۱۷ |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rahmanian N, Mohammadpour A, Bagheri A, Shokrzadeh M, Eskandani M. Doxorubicin and Doxorubicin-loaded Nanoliposome Triggers Hepatocyte Cells Senescence through Accumulation of Inflammatory Factors and Activation of P53. J Mazandaran Univ Med Sci 2022; 31 (205) :17-28
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-17740-fa.html
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-17740-fa.html
رحمانیان نازنین، محمدپور عباس، باقری ابوذر، شکرزاده محمد، اسکندانی مرتضی. دوکسوربیسین و نانولیپوزوم دوکسوربیسین القا کننده ی پیری در سلول های هپاتوسیت از طریق انباشت عوامل التهابی و فعال‌سازی P۵۳. مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران. ۱۴۰۰; ۳۱ (۲۰۵) :۱۷-۲۸
چکیده: (۲۱۴۲ مشاهده)
سابقه و هدف: : القای پیری سلولی به‌عنوان یک استراتژی جدید برای جلوگیری از تکثیر غیرطبیعی سلول‌های سرطانی به‌کار می‌رود. دوکسوربیسین به علت خواص سرکوبگرانه و مهارکننده نئوپلازی مورد توجه است، اما دسترسی بالینی آن به علت اثرات غیر قابل برگشت بر روی بافت غیر هدف محدود شده است. به این ترتیب، ساختارهای نانولیپوزومی در سیستم‌های تحویل دارو با حداقل عوارض جانبی سیستمیک توسعه یافتند. نقش بیولوژیکی لیپوزومال دوکسوربیسین در التهاب، پیش نیاز برای شروع پیری نامشخص است. این مطالعه به منظور بررسی عملکرد P53 و نشانگرهای التهابی مرتبط با پیری در طول دفع نانو لیپوزوم دوکسوربیسین در بافت نرمال کبد طراحی گردید.
مواد و روش‌ها: گروه‌های مورد مطالعه در این مطالعه تجربی، شامل دوکسوربیسین 0/75، 0/5، 0/1 ) و نانولیپوزوم دوکسوربیسین (0/1، 0/05، 0/025) میلی‌گرم بر کیلوگرم بر وزن بدن موش و گروه کنترل بودند. بافت‌های کبد به منظور ارزیابی نشانگرهای التهابی مورد مطالعه قرار گرفتند و تکنیک PCR Real time برای بررسی بیان P53 استفاده شد.
یافته‌ها: داده‌ها نشان داد که دوز 0/1 میلی‌گرم بر کیلوگرم بر وزن بدن موش نانو لیپوزوم دوکسوربیسین به‌طور معناداری باعث افزایش پیری در بافت کبد موش‌های صحرایی از طریق افزایش بیان ژن P53 (0/5 P<) و مارکرهای التهابی مرتبط با پیری شامل TNF-α، NF-κB، اینترلوکین-۱ و اینترلوکین-۶ (0/01 P<) نسبت به دوز مشابه در دوکسوربیسین، گردید.
استنتاج: در این مطالعه شواهد کافی برای افزایش القای پیری در بافت کبد رت از طریق نانولیپوزومال دوکسوربیسین نسبت به دوکسوربیسین در هنگام دفع کبدی فراهم گردید.
مواد و روش‌ها: گروه‌های مورد مطالعه در این مطالعه تجربی، شامل دوکسوربیسین 0/75، 0/5، 0/1 ) و نانولیپوزوم دوکسوربیسین (0/1، 0/05، 0/025) میلی‌گرم بر کیلوگرم بر وزن بدن موش و گروه کنترل بودند. بافت‌های کبد به منظور ارزیابی نشانگرهای التهابی مورد مطالعه قرار گرفتند و تکنیک PCR Real time برای بررسی بیان P53 استفاده شد.
یافته‌ها: داده‌ها نشان داد که دوز 0/1 میلی‌گرم بر کیلوگرم بر وزن بدن موش نانو لیپوزوم دوکسوربیسین به‌طور معناداری باعث افزایش پیری در بافت کبد موش‌های صحرایی از طریق افزایش بیان ژن P53 (0/5 P<) و مارکرهای التهابی مرتبط با پیری شامل TNF-α، NF-κB، اینترلوکین-۱ و اینترلوکین-۶ (0/01 P<) نسبت به دوز مشابه در دوکسوربیسین، گردید.
استنتاج: در این مطالعه شواهد کافی برای افزایش القای پیری در بافت کبد رت از طریق نانولیپوزومال دوکسوربیسین نسبت به دوکسوربیسین در هنگام دفع کبدی فراهم گردید.
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
سم شناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
Articles Copyright © The Author(s). Owned by Mazandaran University of Medical Sciences.
تماس با ما
ساری- میدان معلم- ساختمان شماره2 دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران- طبقه سوم- معاونت تحقیقات و فناوری- دفترمجله
تلفن: 01134484874
پست الکترونیکی : jmums
mazums.ac.ir
