سابقه و هدف: کیفیت زندگی کاری به عنوان عامل اساسی در توانمندسازی نیروی انسانی مورد نیاز نظام مراقبت و درمان شناخته شده است. در این بین پرستاران نیز باید از کیفیت زندگی کاری مطلوبی برخوردار باشند تا بتوانند مراقبتی با کیفیت مناسب به مددجویان ارائه دهند. این مطالعه با هدف بررسی کیفیت زندگی کاری و عوامل مرتبط با آن در پرستاران بخش های مراقبت های ویژه وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران انجام شد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 180 پرستار شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان‌های آموزشی ساری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران (1395) به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انجام شد. از مهم‌ترین معیارهای ورود، یکسال سابقه کار پرستار در بخش مراقبت ویژه بود. جمع‌آوری داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های مشخصات فردی و کیفیت زندگی کاری والتون انجام شد. نتایج توسط آمار توصیفی، آنوا یک طرفه و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: پرستاران از اکثر مؤلفه‌های کیفیت زندگی کاری خود رضایت نسبی داشتند. 2/27 درصد کیفیت زندگی کاری پایین، 1/66 درصد متوسط و 7/6 درصد کیفیت زندگی کاری بالایی را گزارش کردند. کیفیت زندگی کاری با ساعت اضافه کار، تعداد شیفت شب در ماه و کفایت درآمد رابطه معنی داری را نشان داد (001/0p<).

استنتاج: کیفیت زندگی کاری پرستاران متوسط بوده و آنان از عدم پرداخت منصفانه حقوق و مزایا و کافی نبودن محیط ایمن و سالم، عدم رشد و امنیت، قانون گرایی در سازمان، وابستگی اجتماعی کاری ناراضی بود.