دوره 28، شماره 169 - ( بهمن 1397 )
جلد 28 شماره 169 صفحات 14-25 |
برگشت به فهرست نسخه ها
مهدی خوبدل 
، امید دهقان ، عابدین ثقفی‌پور ، احسان رادی ، جواد رفیع نژاد ، کامران اکبرزاده ، احمدعلی عنایتی ، حسینعلی لطفعلی زاده ، محمد مرادی ، حسین ثباتی
، امید دهقان ، عابدین ثقفی‌پور ، احسان رادی ، جواد رفیع نژاد ، کامران اکبرزاده ، احمدعلی عنایتی ، حسینعلی لطفعلی زاده ، محمد مرادی ، حسین ثباتی
چکیده: (1417 مشاهده)
سابقه و هدف: یکی از روش‌های مناسب کنترل مگس‌های سینانتروپ، استفاده از زنبورهای پارازیتوئید است. این مطالعه به منظور تعیین پارازیتیسم تجربی شفیره مگس‌های Musca domestica ، Lucilia sericata و Sarcophaga haemorrhoidalis توسط زنبورهای پارازیتوئید Nasonia vitripennis، Pachycrepoideus vindemmiae و Spalangia nigroaenea انجام شد.
مواد و روش‌ها: در شرایط آزمایشگاهی، شفیره مگس های Musca domestica ، Lucilia sericata و Sarcophaga haemorrhoidalis به صورت یک روز درمیان به مدت 5 روز و در هر نوبت 10 عدد پوپ از هر گونه مگس به صورت جداگانه در معرض هر یک از سه گونه زنبور پارازیتوئید Nasonia vitripennis، Pachycrepoideus vindemmiae و Spalangia nigroaenea قرار گرفت. این آزمایش با سه بار تکرار انجام شد و در مجموع 2700 عدد پوپ مگس در معرض 432 عدد زنبور پارازیتوئید قرار گرفت. میزان پارازیتیسم، سن مناسب و ترجیح میزبانی پارازیتوئید بررسی گردید.
یافته‌ها: میزان پارازیتیسم موفق کل شفیره‌ها 17/22 درصد محاسبه شد. میزان پارازیتیسم شفیره های سه گونه مگس Musca domestica، Lucilia sericata و Sarcophaga hemorrhoidalis توسط زنبورهای Nasonia vitripennis و Pachycrepoideus vindemmiae تفاوت معنی‌داری را نشان نداد، ولی میزان پارازیتیسم شفیره مگس خانگی توسط سه گونه زنبور مورد مطالعه اختلاف معنی‌داری داشت(01/0< p). زنبور Spalangia nigroaenea فقط شفیره‌های مگس خانگی را پارازیته نمود. هم چنین بیش‌ترین میزان پارازیتیسم شفیره مگس‌های مورد مطالعه توسط پارازیتوئیدهایی با طول عمر 7-5 روز صورت گرفته است.
استنتاج: زنبور پارازیتوئید Spalangia nigroaenea به عنوان یک عامل کنترل بیولوژیک اختصاصی مگس خانگی می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. از دو گونه پارازیتوئید دیگر Nasonia vitripennis و Pachycrepoideus vindemmiae می‌توان در برنامه‌های کنترل تلفیقی و همزمان مگس‌های سینانتروپ استفاده کرد. در برنامه کنترل بیولوژیک مگس‌ها، استفاده از زنبورهای پارازیتوئید 7-5 روزه، ممکن است کارآیی بیش‌تری داشته باشد
مواد و روش‌ها: در شرایط آزمایشگاهی، شفیره مگس های Musca domestica ، Lucilia sericata و Sarcophaga haemorrhoidalis به صورت یک روز درمیان به مدت 5 روز و در هر نوبت 10 عدد پوپ از هر گونه مگس به صورت جداگانه در معرض هر یک از سه گونه زنبور پارازیتوئید Nasonia vitripennis، Pachycrepoideus vindemmiae و Spalangia nigroaenea قرار گرفت. این آزمایش با سه بار تکرار انجام شد و در مجموع 2700 عدد پوپ مگس در معرض 432 عدد زنبور پارازیتوئید قرار گرفت. میزان پارازیتیسم، سن مناسب و ترجیح میزبانی پارازیتوئید بررسی گردید.
یافته‌ها: میزان پارازیتیسم موفق کل شفیره‌ها 17/22 درصد محاسبه شد. میزان پارازیتیسم شفیره های سه گونه مگس Musca domestica، Lucilia sericata و Sarcophaga hemorrhoidalis توسط زنبورهای Nasonia vitripennis و Pachycrepoideus vindemmiae تفاوت معنی‌داری را نشان نداد، ولی میزان پارازیتیسم شفیره مگس خانگی توسط سه گونه زنبور مورد مطالعه اختلاف معنی‌داری داشت(01/0< p). زنبور Spalangia nigroaenea فقط شفیره‌های مگس خانگی را پارازیته نمود. هم چنین بیش‌ترین میزان پارازیتیسم شفیره مگس‌های مورد مطالعه توسط پارازیتوئیدهایی با طول عمر 7-5 روز صورت گرفته است.
استنتاج: زنبور پارازیتوئید Spalangia nigroaenea به عنوان یک عامل کنترل بیولوژیک اختصاصی مگس خانگی می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. از دو گونه پارازیتوئید دیگر Nasonia vitripennis و Pachycrepoideus vindemmiae می‌توان در برنامه‌های کنترل تلفیقی و همزمان مگس‌های سینانتروپ استفاده کرد. در برنامه کنترل بیولوژیک مگس‌ها، استفاده از زنبورهای پارازیتوئید 7-5 روزه، ممکن است کارآیی بیش‌تری داشته باشد
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
حشره شناسی پزشکی