سابقه و هدف : چالشهای تشخیصی و درمانی فراوانی در برخورد با بیماران مبتلا به صرع مقاوم به درمان وجود دارد.این مطالعه با هدف بررسی یافتههای پاراکلینیک کودکان مبتلا به صرع مقاوم مراجعهکننده به بیمارستان مفید و تاثیر آنها در پاسخ درمانی بیماران انجام شد.
مواد و روش ها :مطالعه بصورت مقطعی در طی سالهای 1386 لغایت 1387 انجام گردید. کلیه بیمارانی که با صرع مقاوم به درمان به بیمارستان کودکان مفید مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک، کلینیکال و پاراکلینیکال 150 کودک در فرم اطلاعاتی طراحی شده وارد گردید. با استفاده از نرمافزار SPSS و با استفاده از آزمونهای χ2 یافتهها مورد تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته ها :میانگین سنی بیماران 14/51 ± 58/83 ماه و 3/43 درصد دختر و 7/56 درصد پسر بودند که 7/32 درصد صرع ایدیوپاتیک و 6/57 درصد صرع سیمپتوماتیک داشتند. نتایج آزمایشات بیوشیمیایی 3/3 درصد بیماران غیرطبیعی (کاهش قندخون یا کاهش کلسیم یا تستهای کبدی غیرطبیعی) بود، نتایج آزمایشات متابولیک 8 درصد بیماران غیرطبیعی گزارش شد. نتایج EEG در 7/2 درصد طبیعی، 7/42 درصد به صورت امواج غیراختصاصی و 6/54 درصد غیرطبیعی بود. نتایج سیتیاسکن و MRI بترتیب در 3/39 درصد و 7/42 درصد موارد غیرطبیعی بود. عدم پاسخ در 3/49 درصد و پاسخ نسبی در 3/13 درصد مشاهده گردید و 3/37 درصد موارد پاسخ درمانی کامل داده بودند. پاسخ به درمان در بیماران با EEG (017/0p=)، سیتیاسکن (021/0p=) و MRI مغزی (02/0p=) غیرطبیعی بطور معنیداری کمتر از بیماران با EEG طبیعی یا با امواج غیر اختصاصی، سیتیاسکن و MRI مغزی طبیعی بود.
استنتاج :بنظر میرسد وجود آنومالی در مغز (یافتههای غیرطبیعی در تصویربرداری) و اختلال عملکرد کورتکس در نوار مغزی از عواملی میباشند که سبب عدم پاسخ مناسب درمانی در بیماران با صرع مقاوم میشود.