۳ نتیجه برای ازوجی
محمد اسماعیلی، قاسم یوسف نیا پاشا، ابراهیم علیجانپور، سید محمدتقی حمیدیان، خدیجه ازوجی، شهرام سیفی،
دوره ۳۲، شماره ۲۱۴ - ( آبان ۱۴۰۱ )
چکیده
سابقه و هدف: رژیم دارویی مناسب طی انجام کولونوسکوپی، از موارد مورد توجه در بیهوشی است. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی ترکیب پروپوفول-کتامین با پروپوفول-فنتانیل بر روی زمان ریکاوری در کولونوسکوپی انجام شد.
مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور، ۲۰۰ بیمار ۶۰-۱۸ ساله کاندید انجام کولونوسکوپی، با روش بلوک تصادفی‌سازی به دو گروه فنتانیل- پروپوفول و کتامین- پروپوفول تخصیص یافتند. زمان ریکاوری (زمان پایان تزریق دارو تا رسیدن به نمره Steward برابر ۶) به‌عنوان پیامد اولیه و علایم حیاتی،کل دوز مصرفی پروپوفول و رضایت کولونوسکوپیست به عنوان پیامد ثانویه در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفتند.
یافته‌ها: در بررسی زمان ریکاوری در دو گروه، در گروه فنتانیل- پروپوفول این مقدار برابر با ۰/۸۹±۲/۹۷ دقیقه و گروه کتامین- پروپوفول برابر با ۱/۷۳±۸/۸۴ دقیقه به‌دست آمد(۰/۰۰۱>P). میزان فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و تعداد ضربان قلب در گروه فنتانیل- پروپوفول بعد از تزریق دارو به‌طور معنی‌داری نسبت به گروه کتامین- پروپوفول کاهش نشان داد(۰/۰۰۱>P) و این اختلاف از زمان تزریق تا پنج دقیقه پس از اتمام کولونوسکوپی نیز ادامه داشت. در گروه فنتانیل- پروپوفول صفر مورد و در پروپوفول- کتامین ۲۸ نفر (۲۸ درصد) دچار بی‌قراری شدند که از لحاظ آماری تفاوت معنی‌داری نشان داد(۰/۰۰۱>P). میزان رضایت کولونوسکوپیست و میزان دوز مصرفی پروپوفول به صورت معنی‌داری در گروه کتامین- پروپوفول بهتر بود(۰/۰۵>P).
استنتاج: ترکیب فنتانیل- پروپوفول زمان ریکاوری سریع‌تر و بی‌قراری کم‌تری از کتامین- پروپوفول دارد و در بیماران تحت کولونوسکوپی الکتیو با توجه به اهمیت این موارد ارجح است، ولی ترکیب کتامین- پروپوفول ثبات همودینامیک بهتر، رضایتمندی بیش‌تر کولونوسکوپیک و میزان دوز مصرفی پروپوفول کم‌تری داشت و زمانی که ثبات همودینامیک مد نظر باشد، این ترکیب پیشنهاد می‌گردد.
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : ۱N۲۰۱۹۰۵۲۹۰۴۳۷۵۰IRCT
خدیجه ازوجی، فائزه رسول زاده شیخ، سید رضا حسینی، علی بیژنی، ندا مفتاح، کیوان لطیفی، پروین سجادی کبودی،
دوره ۳۳، شماره ۲۲۳ - ( مرداد ۱۴۰۲ )
چکیده
سابقه و هدف: پیری جمعیت، یک پدیده جهانی است و با افزایش نسبت افراد بالای ۶۰ سال، جهان در حال پیر شدن است. مؤلفه مهم پیری موفق حفظ توده عضلانی و عملکرد آن در طول زندگی است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط سطح سرمی ویتامین D و قدرت عضلانی در سالمندان که از مؤلفه‌های مهم سالمندی موفق است، انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، از ۱۶۱۶ فردی که در کوهورت سالمندان امیرکلا شرکت کردند، با اعمال معیارهای ورود و خروج، ۷۲۰ نفر به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. ویتامین D برحسب غلظت سطح سرمی به ۳ گروه، کمبود (۲۰ng/ml>)، ناکافی (۳۰ng/ml>vitD۲۰ng/ml)، کافی(۳۰ng/ml) تقسیم شدند. قدرت عضلانی دست که با استفاده از DIGI Hand Dynamometer اندازه‌گیری شد و قدرت عضلات چهار سر ران که از سیستم گرید‌بندی بالینی MMT استفاده شد، برحسب نقطه برش استاندارد به دو دسته ضعیف و کافی تقسیم شدند. دادهها پس از ورود به نرم‌افزار SPSS۱۷ با استفاده از آزمون‌های آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون کای دو و همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: این مطالعه بر روی ۷۲۰ سالمند (۳۶۰ مرد و ۳۶۰ زن) شهر امیرکلا انجام شد. در افراد مورد مطالعه، میانگین قدرت عضلانی بازو ۹/۸±۲۵/۸۴ و میانگین قدرت عضلانی چهار سر ران ۱۰/۴±۲۲/۵۵ بود. میانگین سطح ویتامین دی در سالمندان مورد بررسی۳۳/۷۳±۳۵/۱۵ بود. از نظر قدرت عضلانی بازو و چهار سر ران در بین ۳ گروه ویتامین D اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد (۰/۳۷۰=P، ۰/۲۷۲=P). در مردان بین قدرت عضلانی بازو و قدرت عضلانی چهار سر ران با BMI (۰/۱۶۱= r، ۰/۰۰۲=P)، (۰/۱۶۸= r، ۰/۰۰۰۱=P) همبستگی مثبت وجود داشت. در زنان بین قدرت عضلانی بازو و قدرت عضلانی چهار سر ران با فعالیت فیزیکی (۰/۱۹= r، ۰/۰۰۰۱=P) (۰/۲۲=r، ۰/۰۰۰۱=P) همبستگی مثبت وجود داشت.
استنتاج: این مطالعه نشان داد که بین سطح سرمی ویتامین D و قدرت عضلانی ارتباط معنی‌داری وجود ندارد.
لیلا کلبادی نژاد، خدیجه ازوجی، نغمه ضیایی امیری، سید رضا حسینی، علی بیژنی، ندا مفتاح، رضا قدیمی، کیوان لطیفی،
دوره ۳۴، شماره ۲۳۵ - ( مرداد ۱۴۰۳ )
چکیده
سابقه و هدف: بیماری‌های قلبی-عروقی، مهم‌ترین بیماری دوران سالمندی بوده و اخیرا، تأثیر شاخص تری‌گلیسیرید گلوکز(TyG) به عنوان یکی از شاخص‌های مقاومت به انسولین، در دیابت نوع ۲ و بیماری عروق کرونر مورد توجه محققان قرار گرفته است. تحقیقات صورت گرفته قبلی ارتباط بین مقاومت به انسولین و کلسیفیکاسیون عروق کرونر قلب را نشان می‌دهند. از آن‌جا که شاخص تری‌گلیسیرید گلوکز (TyG) شاخصی است که به آسانی در دسترس می‌باشد، این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین شاخص تری‌گلیسرید و قندخون ناشتا و بیماری عروق کرونر قلبی و دیابت در سالمندان امیرکلا، انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: این مطالعه بصورت مورد شاهدی، بر روی سالمندان شرکت‌کننده در فاز دوم مطالعه کوهورت سلامت و سالمندی امیرکلا (AHAP) انجام شد. افراد گروه مورد ۲۰۰ نفر بودند که از میان سالمندان دیابتی مبتلا به بیماری‌های قلبی عروقی به صورت تصادفی انتخاب شدند. گروه کنترل (۲۰۰ نفر) هم پس از همسان‌سازی براساس سن و جنس از بین سایر سالمندان دیابتی غیر مبتلا به صورت تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات بیماران مثل سن، جنس، شاخص توده بدنی، دیابت، بیماری شریان کرونر، سابقه دیس لپیدمی، داروهای مصرفی، تری گلیسیرید، قند خون ناشتا، سیگار، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، کلسترول، کراتینین، فعالیت بدنی و HbA۱C در چک لیستی جمع‌آوری گردید. شاخص TyG براساس فرمول ln [تری گلیسیرید ناشتا (mg/dL) × گلوکز ناشتا (mg/dL) ۲/] محاسبه شد. در انتها با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۵، از میانگین، انحراف‌معیار و درصد برای توصیف دادهها، مقایسه متغیرهای کیفی با ابتلا به بیماری عروق کرونر قلبی با آزمون کای اسکوئر و مقایسه متغیرهای کمی با آزمون t مستقل در تحلیل تک متغیره استفاده شد. هم‌چنین تعدیل متغیرهای مخدوشگر، با بهره‌گیری از رگرسیون لجستیک چند متغیره صورت گرفت.
یافته‌ها: در این مطالعه ۴۰۰ سالمند دیابتیک شرکت‌کننده در فاز دوم مطالعه کوهورت امیرکلا از نظر ارتباط بین شاخص تری‌گلیسیرید گلوکز و بیماری شریان کرونری مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی سالمندان مبتلا به بیماری شریان کرونر برابر ۶/۱۰±۷۰/۴۶ و سالمندان بدون بیماری شریان کرونر ۶/۴۹±۷۰/۵۰سال بود. شاخص تری‌گلیسیرید گلوکز در سالمندان دیابتیک با و بدون بیماری شریان کرونر به ترتیب ۳/۶۸±۹/۰ و ۰/۶۵±۹/۳۰ بود که به لحاظ آماری معنی‌دار گزارش نشد (۰/۹۲=P). متوسط کلسترول در سالمندان دیابتیک بدون بیماری شریان کرونر به طور معنی‌داری بیش‌تر از سالمندان مبتلا به بیماری شریان کرونر بود (۰/۰۰۱>P). متوسط کراتینین (۰/۰۰۴=P)، تعداد بیماری‌های همراه (۰/۰۰۱>P) و داروهای مصرفی (۰/۰۰۱>P) در سالمندان دیابتیک مبتلا به بیماری شریان کرونری به طور معنی‌داری بیش‌تر بود. احتمال بیماری شریان کرونری در سالمندان دیابتیکی که کلسترول بالای ۲۰۰ mg/dL (۰/۵۴۹=OR، ۰/۰۱۸ P=) یا مصرف داروهای آنتی لیپید (۰/۰۵۰=OR، ۰/۰۰۲ P=) یا بیش‌تر از سه بیماری زمینه‌ای (۴/۳۵۶=OR، ۰/۰۰۰۱ P=) داشتند، بیش‌تر بود.
استنتاج: براساس نتایج مطالعه در سالمندان دیابتیک، شاخص تری‌گلیسیرید گلوکز نمی‌تواند یک فاکتور خطر مستقل و ابزار مناسب برای پیش‌بینی بالینی بیماری عروق کرونر در دیابت تیپ ۲ باشد و در نهایت نقش شاخص تری‌گلیسیرید گلوکز در بیماری‌های عروق کرونر و انواع مختلف بیماری‌های قلبی- عروقی نیازمند تحقیقات بیش‌تر است
mazums.ac.ir