---

سابقه و هدف : این مطالعه به منظور مق ایسه ت أثیر زمان متعادل سازی در محلول انجمادی بر میزان بقا ء جنین های مرحله دو سلولی موش انجام پذیرفت. که تحریک NMRI مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تجربی بوده که در آن از لوله رحمی موش های گونه تخمدانی شده بودند، جنین های دو سلولی ب ه دست آمد. جهت انجماد، این جنین ها به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم ۷ درصد دی متیل سولفوکساید، ۲۰ درصد سرم آلبومین گاوی و / ۷ درصد اتیلن گلیکول، ۵ / و در محلول انجمادی ( ۵ ۲۰ دقیقه قرار داده شدند و جنین های منجمد شده پس از گذشت ،۱۵ ،۱۰ ، در زمان های ۵ (Ham’s F محیط کشت ۱۰ چهارده روز از حالت انجماد خارج شدند. میزان بقاء پس از انجماد و مراحل تکوین این جنین ها تا رسیدن به مرحله دو مرحله ای انجام (Vitrification) بلاستوسیست و هچینگ بررسی و ثبت شد . این تحقیق بر اساس روش انجماد شیش های شد و ابزار مورد استفاده برای انجماد، کرایو تاپ بود. یافته ها: میزان بقاء پس از خارج کردن از انجماد، میزان کلیواژ، میزان تشکیل بلاستوسیست و رسیدن به مرحله هچینگ در بین چهار گروه، اختلاف معنی داری را نشان نداد. استنتاج: بر اساس یافته های این مطالعه، می توان نتیجه گیری کرد که زمان متعادل سازی جنین های دو سلولی در محلول انجمادی (با غلظت و ترکیبات مشابه ) در فاصله زمانی ۵ تا ۲۰ دقیقه برای جنین قابل تحمل بوده و در میزان بقاء و مرا حل تکوین قبل از لانه گزینی تفاوتی ایجاد نم یکند.

---

سابقه و هدف: بیماری‌های غضروف مفصلی در همه‌ی جوامع شیوع فراوانی دارد و در اکثر موارد غضروف آسیب دیده قادر به ترمیم نمی‌باشد. روش‌های درمانی حمایتی با مشکلات زیادی همراه است. بنابراین سلول درمانی به‌عنوان درمان قطعی مورد نیاز می‌باشد. یکی از بهترین و در دسترس‌ترین منابع سلولی، سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی است که با تکنیک‌های مهندسی بافت به سلول‌های غضروفی تمایز می‌یابد. روش کشت سلول در تمایز غضروفی نقش کلیدی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه پتانسیل کندروژنز سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی انسانی در دو سیستم کشت تک لایه و ریز توده بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی سلول‌های بنیادی از بافت چربی زیر جلدی جدا شدند. سلول‌های بنیادی مشتق از بافت چربی در دوروش کشت سه بعدی (ریز توده) و تک لایه‌ای با محیط تمایزی کندروژنیک برای ۱۴ روز کشت داده شدند. مورفولوژی سلول‌ها با استفاده از میکروسکوپ معکوس مشاهده شد. تمایز کندروژنیک با دو روش هیستولوژیکی و ایمونوسیتوشیمی ارزیابی شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد در سیستم کشت ریز توده، میزان سنتز پروتئین کلاژن نوع ۲ بیش‌تر بود. همچنین گلیکوزآمینوگلیکان بیش‌تری در ماتریکس خارج سلولی ترشح شد.

استنتاج: با توجه به نتایج این مطالعه می‌توان گفت که سیستم کشت ریز توده (Micromass) شرایط مناسب‌تری برای تمایز کندروژنیک نسبت به کشت تک لایه‌ای (Monolayer) دارد.

---

سابقه و هدف: بنزوپیرن‌(BaP) یک آلاینده محیطی با اثرات ژنوتوکسیسیتی و سرطان‌زایی می‌باشد. آتورواستاتین ‌(ATV)، به عنوان یک داروی پایین آورنده چربی خون، دارای خواص آنتی‌اکسیدانی، ضد التهابی و ضد آپوپتوزی است. این مطالعه به بررسی اثرات آتورواستاتین بر آسیب مزمن کبدی و کلیوی ناشی از بنزوپیرن پرداخت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی موش‌های صحرایی بالغ ماده نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به هفت گروه (۸=n) تقسیم شدند، که شامل گروه کنترل، گروه روغن زیتون، گروه ATV با دوز ۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم، گروه‌های BaP، بنزوپیرن با دو دوز ۱۰ و ۲۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم، گروه‌های BaP +ATV، بنزوپیرن (۱۰ و ۲۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) به همراه آتورواستاتین بود. دوره تجویز داروها به مدت ۱۰ روز متوالی و گاواژ بود. یک ماه بعد از تجویز دارو بافت کبد و کلیه حیوانات جهت ارزیابی هیستوپاتولوژیکی بررسی شدند.
یافته‌ها: تغییرات هیستوپاتولوژیک در بافت‌های کبد و کلیه از قبیل ارتشاح سلول‌های التهابی، نشت پلاسما، کاهش اسیدوفیلی سلول‌های کبدی و سلول‌های توبولار کلیه در گروه‌های دریافت‌کننده بنزوپیرن کاملا مشهود بود. دوز ۲۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم آسیب جدی‌تری در مقایسه با دوز ۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم ایجاد کرد. تیمار حیوانات با آتورواستاتین تغییرات ساختاری در بافت‌های کبد و کلیه را محافظت کرد.
استنتاج: یافته‌های مطالعه نشان داد اثرات تخریبی بنزوپیرن تا یک ماه بعد از تجویز بنزوپیرن باقی می‌ماند. اثرات محافظتی آتورواستاتین در برابر سمیت کبدی و کلیوی ناشی از بنزوپیرن در دراز مدت تایید شد.