مریم قزوینیان، بهمن میرزائی، صبا اصغرزاده مرغملک، ساناز امیرغلامی، لیلا احمدیان، حمیدرضا گلی،
دوره ۳۱، شماره ۱۹۵ - ( فروردین ۱۴۰۰ )
چکیده
سابقه و هدف: ژن‌های مقاومت به گلیکوپپتیدها می‌توانند از باکتری‌های گرم مثبت محیطی و فلور نرمال به سویه‌های بالینی منتقل شوند. بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی شیوع سویه‌های انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم مقاوم به ونکومایسین و تیکوپلانین در نمونه‌های محیطی بیمارستانی و مدفوع افراد سالم بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، نمونه‌های مدفوع انسانی و محیطی بیمارستانی جمع‌آوری شده و بر روی محیط کشت انتخابی M-enterococcus agar تلقیح شدند. سپس، با استفاده از روش‌های فنوتیپی و مولکولی شناسایی دو گونه انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم انجام شد. تعیین حساسیت آنتی‌بیوتیکی ایزوله‌ها در مقابل تیکوپلانین و ونکومایسین به روش میکروبراث دایلوشن انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون کای‌دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: از ۱۴۵ ایزوله جدا شده، ۸۴ ایزوله (۹۳/۵۴ درصد) انتروکوکوس فکالیس و ۶۱ ایزوله (۰۷/۴۲ درصد) انتروکوکوس فاسیوم تشخیص داده شدند. به‌طور کلی، ۱ (۱۹/۱ درصد) ایزوله انتروکوکوس فکالیس و ۴ (۵۶/۶ درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم به ونکومایسین مقاوم بودند، در حالی‌که ۴ (۵۶/۶ درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم نسبت به تیکوپلانین مقاوم بودند. حداقل غلظت مهارکنندگی ۵۰ (MIC۵۰) و ۹۰ (MIC۹۰) برای ونکومایسن و تیکوپلانین در انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم، به‌ترتیب ۴ و ۱۶ میکروگرم/میلی‌لیتر بود.
استنتاج: نتایج MIC ونکومایسین و تیکوپلانین نشان‌دهنده حساس بودن اکثر ایزوله‌های انتروکوکوس مورد مطالعه نسبت به این دو آنتی‌بیوتیک بود. نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌کند که جهت جلوگیری از بروز مقاومت دارویی به آنتی‌بیوتیک‌های ونکومایسین و تیکوپلانین، باید نظارت دقیقی بر مصرف این آنتی‌بیوتیک‌ها صورت گیرد.
mazums.ac.ir