سابقه و هدف : ۳۳درصد جمعیت کشورهای پیشرفته را افراد چاق تشکیل می دهند. علاوه بر عوارضی چون استئوآرتروز و سنگهای صفراوی، احتمال بروز بیشتر برخی از سرطان ها، چاقی با اختلالات متابولیک که مجموعاً به عنوان سندروم X عنوان می شود، همراه است. این اختلالات شامل هیپرلیپیدمی، هیپرتانسیون، هیپراوریسمی، دیابت و بیماری ایسکمی می باشند. هر یک از این اختلالات به تنهایی می توانند موجب گرفتاری یا مرگ و میر افراد چاق شوند. این مطالعه با توجه به کمبود مطالعات در مورد رابطه چاقی با مقاومت انسولینی در کشور انجام شد. هیپرانسولینیسم ناشی از مقاومت انسولینی توجیه کننده همراهی این عوارض متابولیک می باشد.
مواد و روش ها: مجموعاً ۵۶ مرد و زن در چهار گروه چاق و لاغر بر اساس شاخص جرم بدن (BMÏ) انتخاب شدند. مطالعه از نوع مورد- شاهدی بود. نمونه سرم ناشتا برای سنجش انسولین سرم، قند، اسیداوریک و چربی گرفته شد. فشار خون افراد نیز در همان وضعیت ناشتا در دو نوبت اندازه گیری شد. اطلاعات استخراج شده به وسیله روش آماری Students non paired t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج : انسولین ناشتای سرم در گروه چاق µÏ/ml ۵/۶ ± ۴/۵ و در گروه لاغر µÏ/ml ۲/۱ ± ۲/۲ بود که تفاوت معنی داری را نشان می داد (P<۰,۰۲). فشار خون سیستولیک در افراد چاق mmHg ۸/۱۲ ± ۸/۱۲۳ و در افراد لاغر mmHg ۳/۸ ± ۳/۱۱۵ بود که تفاوت آماری معنی داری را نشان داد (P<۰.۰۱). فشار خون دیاستولیک در افراد چاق mmHg ۵/۹ ± ۴/۸۱ و در افراد لاغر mmHg ۷ ± ۷۴ بود که تفاوت آماری معنی داری را نشان می داد (P<۰.۰۱). قند، اسید اوریک و لیپیدهای سرم تفاوت معنی داری را نشان ندادند.
استنتاج : این مطالعه مانند مطالعات اولیه هیپرانسولینیسم (مقاومت انسولینی) را در افراد چاق نشان داد. فشار خون سیستولیک و دیاستولیک نیز به عنوان یکی از اجزاء سندروم X در افراد چاق بیش از افراد لاغر بود لیکن در تعریف هیپرتانسیون قرار نمی گرفت.

توده لگنی همراه با آسیت و افزایش سطح سرمی CA-۱۲۵ از علایم پیشنهاد کننده سرطان پیشرفته تخمدان هستند. پریتونیت ناشی از سل میلیاری پدیده ای نادر است که می تواند همین علایم را تقلید کند و در تشخیص افتراقی سرطان تخمدان باید در نظر گرفته شود. هدف از گزارش این مورد جالب و نادر، جلب توجه همکاران به این تشخیص افتراقی، قبل و در حین عمل جراحی است. بیمار ما خانم جوان ۲۸ ساله که سابقه یک بار حاملگی داشته و یک بچه زنده داشت (G۱L۱) با آسیت و سطح سرمی CA-۱۲۵ بیش از ۵۰۰ واحد در میلی لیتر بوده است. در سونوگرافی و سی تی اسکن وی، توده لگنی گزارش شد و با تشخیص احتمالی سرطان پیشرفته تخمدان مورد لاپاراتومی قرار گرفت. بررسی بیوپسی های منجمد و نتیجه نهایی پاتولوژی، گرانولوماهای متعدد نکروزه و کارئوس سلی را نشان داد که قویا مطرح کننده سل بود. با شروع درمان ضد سل، سطح سرمی CA-۱۲۵ در حد طبیعی (کمتر از ۳۵ واحد در میلی لیتر) گزارش شد و دیگر آسیت ایجاد نشد. سل صفاقی می تواند دقیقا علایم تومور تخمدانی پیشرفته را تقلید کند. در زمان جراحی نیز کاشته های گسترده میلیاری سطوح صفاقی می تواند با سرطان پیشرفته تخمدان یا کار سینوم اولیه صفاقی اشتباه شود. از اینرو در حین عمل جراحی، به ویژه در زنان جوان، جراحی قطعی بایستی پس از اطمینان از وجود بدخیمی انجام شود تا بیمار از باروری و فعالیت اندوکرینی تخمدان ها محروم نگردد. این موضوع به خصوص در جوامع در حال رشد مانند کشور ما که سل شایع تر است باید مدنظر قرار گیرد.

سابقه و هدف: بیماری شریان کرونر (CHD) یک اختلال چند عاملی است. جنس مذکر، افزایش سن، فشار خون بالا، دیابت قندی، مصرف دخانیات و اختلال چربی خون، عوامل خطرساز کلاسیک و مستقل CHD می باشند. رابطه CHD با عوامل خطرساز آن تا حدودی وابسته به نژاد و منطقه جغرافیایی است، از این رو بررسی عوامل خطر CHD در جمعیت های مناطق مختلف ایران ضروری است. در این مطالعه نقش و رابطه عوامل خطرساز کلاسیک با شدت بیماری کرونر قلب بررسی می گردد. علاوه بر آن، خطر نسبی و مطلق CHD از روی هفت عامل خطر ساز اصلی با استفاده از نقاط فرامینگهام محاسبه می گردد.
مواد و روشها: این تحقیق یک مطالعه مقطعی است که در آن هفت عامل خطرساز اصلی CHD در ۲۶۰ نمونه (زن و مرد) در سنین ۴۰ تا ۷۰ سالگی که در بیمارستان دانشگاه مورد آنژیوگرافی قرار گرفته اند، مورد مطالعه قرار می گیرد. پارامترهای دموگرافی توسط پرسشنامه جمع آوری و داده های بیوشیمیایی بر روی سرم ناشتا سنجش شده اند. کلسترول توسط روش آنزیمی CHOD-PAP، تری گلیسرید توسط GPO-PAP و HDLc توسط متد رسوبی PTA-MgCl۲ و LDLc از معادله فریدوالد محاسبه گردید. افرادی که دارای انسداد بیش از ۷۰ درصد در حداقل یکی از شعب کرونر بودند، به عنوان مورد و افرادی که دارای هیچگونه انسداد نبودند (کمتر از ۱۰ درصد) و از نظر سن و جنس با گروه نمونه منطبق بودند، به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. شدت انسداد کرونر بر اساس تعداد رگ و میزان ضایعه در چهار گروه طبیعی، خفیف، متوسط و شدید درجه بندی گردید. برای بررسی ارتباط متغیرهای پیوسته با CHD و با یکدیگر از آزمون بستگی پیرسون و برای محاسبه شانس بیماری کرونر یا نسبت شانس (odds ratios) از رگرسیون لوژیستیک استفاده گردید.
یافته ها: از نظر متغیر های سن (P?۰,۰۰۰)، جنس (P?۰.۰۰۰)، عدمفعالیت فیزیکی(P @ ۰.۰۶) فشارخونبالا (P @ ۰.۰۶)، مصرف سیگار (P?۰.۰۰۳)، دیابت (P?۰.۰۰۰) و اختلال چربی خون بین دو گروه مورد و شاهد اختلاف معنی دار وجود داشت. تواتر وقوع افزایش تریگلیسیرید، افزایش کلسترول و افزایش بتالیپوپروتئین خون (افزایش (LDLc در بیماران کرونر بیش از گروه شاهد می باشد. نتایج آنالیز رگرسیون لوژیستیک نشان می دهد که بیماری کرونر با سن (r=۰.۲۸)، جنس مذکر (r=۰.۲۸) و دیابت (r=۰.۳۰) دارای بیشترین ارتباط می باشد. به علاوه، نسبت های شانس برای متغیرهای جنس مذکر برابر (P?۰.۰۰۰) ۳.۵، مصرف سیگار ۳.۸ (P?۰.۰۲)، عدم فعالیت فیزیکی ۱.۲ (P?۰.۰۶)، و دیابت ۵.۱ (P?۰.۰۰۰) بود. از نظر متغیرهای شاخص توده بدنی (BMI)، سطح تحصیلات، متوسط فشار خون سیستولی و دیاستولی، سابقه فامیلی (دیابت، اختلال چربی خون، فشار خون بالا، کم کاری تیروئید و بیماری کرونر زودرس) و سابقه پیشین اختلال چربی خون، فشار خون بالا، کم کاری تیروئید و بیماری کرونر بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. ولی سابقه پیشین دیابت و مصرف داروهای پایین آورنده چربی خون (استاتین ها) و ضد فشار خون به طور معنی دار در گروه بیمار بیشتر از گروه کنترل بود. نتایج این مطالعه همچنین نشان داد که نمره های فرامینگهام ۸.۷±۴.۴) در مقابل (P?۰.۰۰۰, ۵.۷±۴.۸ و خطر نسبی ۲.۵±۱.۳) در مقابل (P?۰.۰۰۰, ۱.۶±۰.۷ و مطلق ۱۴.۸±۸.۶) در مقابل (P?۰.۰۰۰, ۸.۰±۶.۷ برای CHD در بیماران کرونر بیش از افراد شاهد است. به علاوه بین نمره های فرامینگهام و خطر نسبی و مطلق برای CHD و شدت انسداد یک رابطه ممتد و رتبه ای وجود دارد.
استنتاج: داده های این تحقیق نشان می دهد که بین شدت بیماری کرونر قلب و متغیرهای اصلی قلبی - عروقی، نمره های فرامینگهام و خطر نسبی و مطلق CHD یک رابطه پیوسته و رتبه ای وجود دارد.

سابقه و هدف: یکی از بزرگترین مشکلات بعد از اعمال جراحی، به ویژه جراحی های بزرگ شکمی کنترل درد بعد از عمل می باشد. برای کاهش درد بعد از عمل، روش های متفاوتی از جمله استفاده از داروهای مسکن خوراکی یا تزریقی، بی حسی دهنده های موضعی، داروهای بلوک منطقه ای عصبی، کاتترهای اپیدورال و غیره وجود دارد که هر کدام مزایا و عوارض خاص خود را دارد. امروزه استفاده از پمپ های تزریق مداوم جهت کاهش درد پس از عمل مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر تزریق مداوم لیدوکائین بر روی پریتوئن، به وسیله پمپ ضددرد، در کاهش درد پس از عمل جراحی لاپاراتومی در بیمارستان امام خمینی ساری انجام شده است.
مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی ۷۶ بیمار (۳۸ مورد و ۳۸ شاهد) که تحت عمل جراحی لاپاراتومی با برش خط وسط شکم، در بیمارستان امام خمینی ساری در سال ۱۳۸۶ قرار گرفتند انجام شد. دو گروه از نظر سن و جنس مشابه سازی شدند. در هر دو گروه بعد از عمل جراحی برای بیماران پمپ تزریق مداوم با کاتتر مخصوص زیر فاشیا کار گذاشته شد. در گروه مورد لیدوکائین ۲ درصد با دوز ۲۰mg/kg/day به مدت ۲۴ ساعت و در گروه شاهد نرمال سالین جهت بیمار انفوزیون شد. سپس میزان درد بیمار (با استفاده از (Visual Analog Scale)، فشارخون، تعداد ضربان قلب، درجه حرارت در ۴ و ۱۰ و ۱۶ و ۲۴ ساعت پس از عمل و میزان درخواست بیمار برای مسکن ثبت شد. کلیه یافته ها در دو گروه با استفاده از نرم افزار آماری SPSS(۱۵) و تست های Chi-square و Repeated measurement, T-test مورد مقایسه قرار گرفتند.
یافته ها: در این مطالعه ۷۶ بیمار (۳۸ مورد و ۳۸ شاهد) شامل ۳۹ نفر زن (۵۱,۳ درصد) و ۳۷ نفر مرد (۴۸.۷ درصد) با میانگین سنی ۴۷.۰۳±۱۵.۲ سال مورد مطالعه قرار گرفتند. بین دو گروه از نظر سن و جنس و وزن تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. میانگین تعداد روزهای بستری در گروه مورد ۵.۰۳±۰.۶ روز و در گروه شاهد ۵.۲۹±۱.۳ روز بوده است که اختلاف آماری معنی دار نبود. میانگین مصرف پتدین در گروه مورد ۱۶.۰۵±۱۳.۰۵ میلی گرم در ۲۴ ساعت و در بیماران گروه شاهد ۲۵.۳۹±۱۱.۴ میلی گرم در ۲۴ ساعت بود که اختلاف آماری معنی دار بود (P=۰.۰۰۲). میانگین اسکور درد (VAS)، تعداد ضربان قلب، فشار خون، تعداد تنفس و درجه حرارت در ۲۴ ساعت اول در گروه مورد به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد بود. تغییرات شدت درد در ساعت های ۴ و ۱۰ و ۱۶ و ۲۴ بعد از عمل نیز در دو گروه تفاوت آماری معنی داری داشت و در گروه مورد ارتباط بین کاهش میزان درد و زمان از نوع خطی بوده است.
استنتاج: استفاده از پمپ تزریق مداوم لیدوکائین ۲ درصد می تواند در کاهش درد و نیاز به مصرف اپیوئید، در ۲۴ ساعت اول بعد از اعمال جراحی شکمی با برش خط وسط بسیار موثر باشد.

سابقه و هدف : اخیراً توجه زیادی به نقش گرلین در متابولیسم کربوهیدرات معطوف شده است. اختلال در عملکرد سلول‌های بتا نیز یک فاکتور مهم در شیوع دیابت است. در مطالعه حاضر، ارتباط گرلین با عملکرد سلول‌های بتا و مقاومت انسولین در بیماران دیابتی نوع دو ارزیابی شد.
مواد و روش ها : چهل و شش مرد بزرگسال مبتلا به دیابت نوع دو با نمایه توده بدنی بالاتر از ۲۹ به صورت نمونه‌گیری در دسترس جهت شرکت در مطالعه حاضر فرا خوانده شدند. بعد از یک گرسنگی شبانه، نمونه‌گیری خون ناشتا جهت اندازه‌گیری سطوح سرم گرلین، انسولین و گلوکز از همه بیماران به عمل آمد. ارتباط بین گرلین سرم با شاخص عملکرد سلول‌های بتا، مقاومت انسولین، انسولین و گلوکز در بیماران بوسیله آنالیز رگرسیون چند متغیره تعیین شد.
یافته ها : آنالیز رگرسیون یک ارتباط معکوس و معنی‌داری بین سطوح گرلین سرم با عملکرد سلول‌های بتا (۰۵/۰p<) و گلوکز ناشتا (۰۵/۰p<) را نشان داد. انسولین سرم دارای ارتباط منفی با سطوح گرلین بود (۰۵/۰p<). همچنین ارتباط معنی‌داری بین سطوح گرلین و مقاومت انسولین مشاهده نشد(۰۵/۰p<).
استنتاج : یافته‌های مطالعه از نقش گرلین در سطوح گلوکز خون بیماران دیابتی نوع دو حمایت می‌کند و این بیشتر به دلیل تاثیر گرلین روی عملکرد سلول‌های بتا می‌باشد.

مقدمه: سرطان تیروئید شایع‌ترین بدخیمی غدد درون‌ریز است و فاکتورهایی که بتوانند در افتراق گره‌های تیروئیدی نقش داشته باشند، اهمیت دارند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط سطح TSH سرم با نتایج سیتولوژی گره‌های تیروئید انجام پذیرفت. روش کار: در این مطالعه مقطعی ابتدا معاینه فیزیکی کامل از بیماران به عمل آمد و سطح سرمی TSH نیز به روش IRMA اندازه‌گیری شد. در صورتی که TSH خارج از محدوده طبیعی بود، سطح سرمی T۴، T۳ هم اندازه‌گیری و در تمامی بیماران سونوگرافی تیروئید انجام شد. از گره تیروئید آسپیراسیون با سوزن باریک (FNA) انجام و نتایج سیتولوژی به‌وسیله پاتولوژیست تفسیر شد. در پایان کلیه اطلاعات جمع‌آوری و با نرم‌افزار Stata مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین سنی ۲۷۵ فرد بیمار ۱۲/۵±۴۲/۵ سال بود. ۸/۸۵ درصد از افراد زن بودند. میانگین BMI در افراد Kg/m^۲ ۲,۲±۲۳.۷ بود. ۳۶ درصد کلسیفیکاسیون گره تیروئید داشتند و بیشترین درصد، مربوط به میکروکلسیفیکاسیون بود. میانگین سطح TSH در افراد دارای بدخیمی بیشتر از افراد با نتیجه خوش‌خیم بود و با هر واحد افزایش سطح TSH، شانس ابتلا به تیروئید بدخیم ۲۳ درصد افزایش پیدا می‌کرد (CI=۱.۰۱-۱.۵ OR=۱.۲۳). میانگین سن افراد نیز بر اساس نتایج آسپیراسون تفاوت داشت (P=۰.۰۰۲). همچنین شانس ابتلا به بدخیمی، با افزایش هر واحد BMI در افراد ۳۸ درصد افزایش یافت (OR=۱.۳۸ CI=۱.۱۵-۱.۶۶). نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه، حاکی از امکان استفاده از سطح سرمی TSH به‌عنوان عاملی پیش‌گو کننده احتمال بدخیمی در گره‌های تیروئیدی است.