حسن خانی، سوسن بلیر، سعید زمانی، نرگس زمانی،
دوره ۲۵، شماره ۱۲۷ - ( مرداد ۱۳۹۴ )
چکیده
سابقه و هدف: رفتار درمانگری دیالکتیکی درمانی نوپاست که در مراکز علمی معتبر جهان بسیار مورد توجه و کاربرد برای فوریت‌ها و مداخله در بحران‌ها و درمان بیماران آشفته و اختلال‌های پیچیده قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان بود.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی، با دو گروه آزمایشی (رفتار درمانی دیالکتیک) و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، مشتمل بر کلیه مادران کودکان مبتلا به اختلالات‌روانی با تشخیص اختلال افسردگی بودند. نمونه پژوهش شامل ۱۶ آزمودنی (دو گروه ۸ نفره) بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه آزمایش در سه مرحله پیش از شروع درمان، مهارت‌آموزی گروهی و پیگیری مورد مطالعه قرار‌گرفتند. ابزار اندازه‌گیری شامل پرسشنامه‌ی افسردگی‌بک بود. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تی برای نمونه‌های همبسته مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل پس از اجرای رفتاردرمانی دیالکتیک در متغیر افسردگی تفاوت معنی دار وجود دارد (۰۰۱/۰p<).
استنتاج: برنامه رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه‌ی گروهی می‌تواند جزء برنامه‌های مداخلاتی در سطوح گروه‌های هدف مراکز روان درمانی قرار گیرد و به کاهش افسردگی درمانجویان کمک نماید.
مولف مسئول: نرگس زمانی- Nargeszamani@iauh.ac.ir E-mail:
۱.
۲.
۳.
۴.
mazums.ac.ir