---

---

سابقه و هدف: یکی از عوارض شایع حضور کاتتر در بیماران همودیالیزی عفونت بوده که روش‌های مختلفی برای پیشگیری از آن ذکر شده است. این مطالعه با هدف مقایسه اثر بلوک هپارین- آنتی بیوتیک با هپارین بر پیشگیری از عفونت کاتترهای دولومینه در بیماران همودیالیزی انجام شده است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی یک سوکور، بیمارانی که از طریق کاتتر دولومینه تحت همودیالیز قرار داشتند، به طور تصادفی در دو گروه A (دریافت کننده بلوک هپارین) و B (دریافت کننده بلوک هپارین به‌علاوه آنتی بیوتیک) قرار گرفتند. هر گروه شامل ۶۱ بیمار بود و بر اساس وجود یا عدم ریسک فاکتورها همسان شدند. بروز هر کدام از علایم چهار گانه تب، لرز ( به شرط نبودن منشاء بارز دیگری برای عفونت) قرمزی محل کاتتر و ترشح چرکی از محل کاتتر به معنی عفونت به‌عنوان پیامد مورد نظر تلقی شد. آنتی‌بیوتیک مورد استفاده سفازولین با دوز mg/dl ۵ و هپارین با دوز IU/ml ۲۵۰۰ بوده است. یافته‌ها: میانگین سنی در گروه A ۳۴/۱۷ ± ۱۲/۵۷ سال و در گروه B ۶۴/۱۹ ± ۶۱/۵۷ سال بوده است (۰۸۸/۰=p) در مجموع ۲۲ نفر (۳۶ درصد) از گروه A و ۱۱ نفر (۱۸ درصد) از گروه B دچار عفونت شدند (۰۲/۰=p). استنتاج: انجام بلوک هپارین به علاوه سفازولین موجب کاهش قابل توجهی در میزان عفونت کاتتر دولومینه همودیالیزی گردید. به این ترتیب به نظر می‌رسد انجام بلوک هپارین- سفازولین در پیشگیری از عفونت کاتتر دولومینه دیالیزی روشی مقرون به صرفه باشد.

---

سابقه و هدف: هیپوناترمی شایع‌ترین اختلال الکترولیتی در بیماران بستری بوده که در خصوص میزان شیوع آن گزارشات بسیار متفاوتی وجود دارد. لذا این مطالعه با هدف تعیین فراوانی هیپوناترمی و عوامل مرتبط در بیماران مبتلا به سل بستری شده در بیمارستان رازی قائم‌شهر انجام شده است. مواد و روش‌ها: این یک مطالعه مقطعی از نوع بررسی داده‌های موجود می‌باشد. جامعه مورد بررسی کلیه بیماران مبتلا به سل بستری در بیمارستان رازی قائم‌شهر در فاصله سال‌های ۸۵ الی ۹۰ بودند. بیمار مبتلا به سل به بیماری گفته می‌شود که علائم بالینی این بیماری به همراه کشت خلط مثبت یا علائم رادیوگرافی دال بر بیماری داشته و درمان ضد سل دریافت کرده بود متغیرهای مورد بررسی شامل سطوح سدیم، سن، جنس، نوع سل، نوع رژیم دارویی (استاندارد/ خط دوم) بود. هیپوناترمی به دو آزمایش متوالی سطح سدیم کمتر از ۱۳۵ اطلاق می‌شد. اطلاعات به‌دست آمده توسط نرم‌افزار آماری SPSS و آزمون Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: از ۲۰۰ بیمار مبتلا به سل مورد بررسی ۱۱۵ نفر (۵/۵۷ درصد) مرد بودند. میانگین سنی بیماران مورد بررسی ۸/۲۰ ± ۲/۵۱ سال بود. هایپوناترمی در ۳۶ نفر (۱۸ درصد) از بیماران مورد بررسی وجود داشت که محدوده اطمینان ۹۵ درصد این میزان بین ۶/۱۲ درصد تا ۴/۲۳ درصد بود. توزیع مرگ و میر در بیماران مورد بررسی به تفکیک وضعیت هایپوناترمی اختلاف معنی‌داری نداشت. هایپوناترمی به تفکیک نوع سل اختلاف معنی‌داری نداشت. استنتاج: هایپوناترمی در بیماران مبتلا به سل از فراوانی قابل ملاحظه‌ای برخوردار بوده و می‌بایست در فرایند پیگیری بیماران مبتلا به سل بیشتر مورد توجه قرار بگیرد.

---

سابقه و هدف: همودیالیز شایع‌ترین روش درمانی مورد استفاده در مرحله نهایی بیماری کلیوی می‌باشد. چون تصویر روشنی از نحوه انجام همودیالیز و کفایت این اقدام درمانی، در مرکزآموزشی درمانی رازی قائم شهر وجود ندارد، این مطالعه با هدف تعیین کفایت دیالیز در بیماران تحت همودیالیز مرکز آموزشی درمانی رازی قائم شهر در سال ۱۳۹۱ انجام گردید. مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع توصیفی مقطعی است. نمونه‌ها،۶۰ بیمار تحت همودیالیز در مرکز آموزشی درمانی رازی قائم‌شهرکه بیش از سه ماه از انجام دیالیز آن‌ها می‌گذشت به روش سرشماری انتخاب شدند. جمع آوری داده‌ها از طریق پرسش‌نامه محقق ساخته انجام شد. کفایت دیالیز از طریق پارامتر های Kt/v و URR و وضعیت تغذیه‌ای از طریق معیار PCR محاسبه شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین شاخص کفایت دیالیز Kt/v، ۳۱/۰±۱۵/۱، میانگین URR ۷۳/۱۰±۸۱/۶۰ و میانگین میزان PCR ۵۷/۹±۶۳/۲۱- بود. با توجه به معیار Kt/v، ۷/۴۱ درصد از بیماران مورد مطالعه از کفایت دیالیز مطلوب یعنی Kt/v بیش‌تر از ۲/۱ و۳/۴۳ درصد نزدیک به میزان مطلوب بودند و با توجه به معیار نسبت کسر اوره ۲۰ درصد از بیماران URR بیش‌تر از ۶۵ درصد (دارای کفایت دیالیز مطلوب)، ۱۵ درصد از بیماران URR نزدیک به میزان مطلوب یعنی بین ۵۵ تا ۶۴را کسب کرده‌اند. استنتاج: با توجه به معیار Kt/v و URR درصد بالایی از بیماران این مرکز همودیالیز ناکافی داشتند. بنابراین لازم است علل آن بررسی و رفع گردد.

---

سابقه و هدف : مسمومیت کبدی و افزایش بدون علامت مقدار آنزیم های کبدی یکی از عوارض جدی رژیم درمانی ضد سل بوده که در برخی از موارد منجر به بروز هپاتیت می شود . لذا این مطالعه با هدف تعیین شیوع هپاتیت دارویی و عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به سل مراجعه کننده به بیمارستان رازی انجام شده است. ۸۵ با تشخیص قطعی - مواد و روش ها: این مطالعه به روش مقطعی روی پرونده تمامی بیماران ی که طی سال های ۹۰ سل در بخش عفونی بیمارستان رازی قائم شهر بستری شده اند انجام شد . متغیرهای مورد بررسی شامل سن، جنس، نوع بیماری سل، مصرف داروهای همراه، سط ح پایه آنزیم های کبدی، تغییرات آنزیمی حین درمان، عفونت ه م زمان (مانند هپاتیت های ویروسی – ایدز ) بود. مبنای تشخیص هپاتیت دارویی افزایش حداقل پنج برابری آمینوترانسفرازها بود . اطلاعات و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و chi square با استفاده از آزمو ن های SPSS به دست آمده توسط نرم افزار آماری ۱۷ ۰ به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. / کم تر از ۰۵ P تحلیل قرار گرفت و ۸/ ۹۱ درصد و سل خارج ریوی ۳ / ۵۶ درصد مذکر بودند . فراوانی سل ریوی ۷ / یافته ها: از ۲۳۰ بیمار تحت مطالعه ۵ ۲۳ درصد از بیماران بیماری / ۹۲ درصد از بیماران مب تلا به سل، از نوع استاندارد بود. ۵ / درصد بوده است . نوع درمان در ۵ ۹ درصد بوده و ارتباط معنی داری بین جنسیت ، نوع سل و نوع / زمینه ای داشتند . میزان شیوع هپاتیت دارویی در این مطالعه ۵ درمان با هپاتیت دارویی وجود نداشت ولی بین گروه سنی و هپاتیت دارویی ارتباط معن یداری گزارش گردید. استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سن بالا یکی از عوامل خطر در ایجاد هپاتیت دارویی به دنبال درمان ضد سل بوده است. به همین دلیل لازم است این دسته از بیماران تحت بررسی منظم بالینی و آزمایشگاهی قرار گیرند.