سابقه و هدف: علی رغم تاثیر روی بر رشد و تکامل کودکان اما با توجه به کمبود نسبی روی در دوران بارداری به خصوص در قشرهای فقیرتر جامعه، ذخایر نوزادان آنان ناچیز می باشد. لذا با توجه به فواید بالقوه تجویز ارایه مکمل روی به زنان شیرده و موفق بودن طرح ترویج تغذیه با شیر مادر محقق بر آن شد تا تاثیر مکمل سولفات روی به زنان شیرده را بر رشد و تکامل شیرخواران مورد بررسی قرار دهد.
مواد و روش ها: در یک کارآزمایی دوسویه کور، ۵۰۰ مادر دارای نوزاد زیر یک هفته جهت تحقیق انتخاب شدند. شرایط ورود به مطالعه؛ داشتن سابقه حداقل ۴ مراقبت در طول حاملگی اخیر، نداشتن بیماری سیستمیک از قبیل فشار خون بالا و دیابت بود. نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار گرفتند. گروه مداخله روزانه ۱ عدد قرص سولفات روی حاوی ۱۵ میلی گرم روی المنتال و گروه شاهد دارونما دریافت نمودند. قد و وزن و دور سر نوزادان در بدو تولد و در طول یک سال مطالعه ماهانه اندازه گیری و نیز شاخص های تکاملی در طول ۱۲ مراجعه مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و فرمول های آماری T و Ancova مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: از ۵۰۰ کودک مورد بررسی در دو گروه، میزان افزایش وزن و قد در گروه مداخله به طور معنی داری بیش تر از گروه شاهد بود و نیز زمان دست یابی به شاخص های تکاملی از قبیل لبخند زدن، خندیدن، بلند کردن سر، سینه خیز رفتن و چهار دست و پا رفتن در گروه مداخله به طور معنی داری کوتاه تر از گروه شاهد بود. اما زمان دستیابی به شاخص های دیگر مثل ایستادن، گردن گرفتن و نشستن در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. بین وزن زمان تولد و تغییرات وزن در طی مطالعه ارتباط معنی داری وجود داشت. به این معنی که هر چه کودکان وزن تولد کم تری داشتند افزایش وزن بیش تری داشتند.
استنتاج: با توجه به نتایج بررسی و تفاوت در تغییرات وزن و قد بین دو گروه، به نظر می رسد بتوان در برنامه های ارایه مکمل به زنان شیرده افزودن روی به ترکیبات را، مدنظر قرار داد.

سابقه و هدف: این موضوع به خوبی مشخص شده است که عادت نسخه نویسی بدون استدلال و غیر منطقی پزشکان منجر به درمان ناکامل و غیر موثر و باعث تشدید، یا به طول انجامیدن بیماری و به وجود آمدن آسیب و فشار به بیمار می گردد. در حال حاضر در بسیاری از دانشکده های پزشکی، آموزش مدونی در مورد اصول صحیح نسخه نویسی به خصوص در مورد بیماری های شایع وجود ندارد در این راستا توانایی دانشجویان پزشکی در شرف فارغ التحصیلی دانشکده پزشکی ساری در سال ۱۳۸۳ تشخیص، درمان و نوشتن نسخه های مناسب و اصولی برای چن دحالت بالینی شایع مورد ارزیابی قرار گرفت.
مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی، توانایی نسخه نویسی برای ۱۰ بیماری شایع و رعایت اصول نسخه نویسی در ۴۱ نفر از دانشجویان پزشکی در شرف فارغ التحصیلی از طریق برگزاری یک امتحان بالینی ساختاردار عینی (OSCE) مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: در هر ایستگاه به طور متوسط ۵۷/۱ اقدام انجام گرفت که ۶۸ درصد این اقدامات درست بودند. میانگین کل تعداد داروها در هر نسخه ۸/۱ بوده که در این میان ۷۰ درصد صحیح بوده است. برای داروهایی که به طور صحیح تجویز شده بودند به طور میانگین در هر نسخه ۵۹ درصد مقادیر داروها صحیح بود. در مورد طول درمان - اشاره به این که درمان برای چه مدت به بیمار توصیه شده - برحسب داروهای صحیح موجود در هر نسخه به طور متوسط به ۴۴ درصد طول درمان ها درست اشاره شده بود. میانگین نمره کل شرکت کنندگان در همه ایستگاه ها ۴/۵۶ از ۱۰۰ نمره بوده است. به طور میانگین دانشجویان برای هر نسخه ۴/۱ توصیه غیردارویی درست و ۲۹/۰ توصیه غیردارویی نادرست انجام دادند و در کل ۷/۸۲ درصد توصیه های غیردارویی درست بوده است. از نظر آماری ارتباط معنی داری بین توانایی نسخه نویسی دانشجویان با جنس، سن، وضعیت تاهل، نمره علوم پایه و نمره اینترنتی به دست نیامد ولی بین توانایی نسخه نویسی اینترن ها با معدل درسی ارتباط معنی داری وجود داشت.
استنتاج: بیش از نیمی از دانشجویان از نظر توانایی نسخه نویسی در وضعیت متوسط قرار داشتند. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که بیش از یک سوم نسخه هایی که توسط دانشجویانی که از این دانشکده فارغ التحصیل می شوند، نوشته شده است از لحاظ محتوا اشتباه و نادرست است و تنها حدود ۵ درصد از نسخه های نوشته شده توسط این دانشجویان کاملا صحیح و بدون اشتباه است. به نظر می رسد تنها آموزش داروشناسی بهطریقه سنتی و عمدتا در کلاس های تئوری پاسخ گو نخواهد بود. برگزاری آموزش عملی تجویز داروها نظیر الگوی سازمان جهانی بهداشت در دانشکده های پزشکی پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: فقر آهن و کم خونی وابسته به آن یک مشکل شایع و مهم در دوران بارداری در کشورهای مختلف منجمله در ایران می باشد. علی رغم تجویز سولفات آهن به عنوان یک داروی مکمل در طول بارداری؛ هنوز کم خونی یک مشکل شایع در کشور ما می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر مقادیر هفتگی و روزانه مکمل آهن بر روی شاخص های هموگلوبین و فریتین در زنان باردار تحت پوشش مراکز بهداشتی- درمانی روستایی می باشد.
مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی در عرصه شاهد دار تصادفی شده ۱۵۰ زن از میان زنان باردار مراجعه کننده به چندین مرکز بهداشتی- درمانی روستایی شهرستان ساری انتخاب و به دو گروه دریافت کننده آهن روزانه و هفتگی تقسیم بندی شدند. برای گروه آهن روزانه؛ یک قرص فروس سولفات حاوی (۵۰ میلی گرم آهن المنتال) به صورت روزانه و برای گروه آهن هفتگی، هفته ای دو قرص فروس سولفات حاوی (۱۰۰ میلی گرم آهن المنتال) تجویز شد. هموگلوبین و فریتین قبل ازشروع ارایه مکمل آهن و پس از اتمام ۱۲هفته ارایه مکمل آهن اندازه گیری شد و عوامل زمینه ای مثل سابقه زایمان، سابقه سقط، سطح سواد، سابقه کم خونی و سابقه بارداری قبلی همسان سازی شد. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار کامپیوتری SPSS۱۰ و با استفاده از آزمون T مستقل و زوج مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: پس از ۱۲ هفته میانگین تغییرات هموگلوبین درگروه روزانه و هفتگی به ترتیب ۰,۴۵ ± ۰.۵۷ , ۰.۴۹ ± ۰.۷۶ در گرم در دسی لیتر بود که در بین دو گروه این تغییرات معنی نبوده است (P>۰.۰۵). میانگین تغییرات فریتین در گروه روزانه و هفتگی به ترتیب ۶.۳۹ ± ۱.۴۰ گرم در دسی لیتر و ۶.۸ ± ۱.۳۷ گرم در دسی لیتر بود که در بین دو گروه این تغییرات معنی دار نبوده است (P>۰.۰۵).
استنتاج: با توجه به نتایج به دست آمده و پذیرش بیش تر زنان باردار در گروه هفتگی و مصرف تعداد کم تری قرص فروس سولفات در این گروه پیشنهاد می شود از رژیم هفتگی به جای رژیم روزانه استفاده شود

سابقه و هدف: درد مزمن شکمی یافته ای شایع در کودکان است. به طوری که در اولین گزارشاتی که توسط اپلیز (Apleys) ارایه گردید، شیوع آن را در کودکان مدرسه ای معادل ۱۵-۱۰ درصد بیان نمود. هدف از این مطالعه تعیین طیف علایم بالینی بیماران دیس پپتیک (مربوط به سو هضم) (Dyspectic) و تعیین ارتباط بین بعضی علایم بالینی با علل عضوی (Organic) یا عملکردی (Functional) دیس پپسی و پیگیری طولانی مدت نوع عملکردی است.
مواد و روش ها: این بررسی به روش توصیفی، گزارش مورد (case series) انجام شد. در این مطالعه کودکان ۴ تا ۱۸ سال مراجعه کننده با درد مزمن شکم (درد طولانی تر از ۳ ماه متوالی با حداقل یک حمله درد در هر ماه) به درمانگاه گوارش اطفال بیمارستان بوعلی سینا ساری طی سال های ۵۸ -۸۴ مورد بررسی قرارگرفتند. مشخصات دموگرافیک بیماران و ویژگی های درد آنان در فرم اطلاعاتی ثبت شد. سپس بیمارانی که مشخصه های (Indication) آندوسکوپی داشتند، مورد آندوسکوپی و بیوپسی قرار گرفتند. مجموع داده ها وارد نرم افزار SPSS شده و آمار توصیفی برای تحلیل داده ها استفاده شد و همبستگی بعضی متغیرها به روش کای دو (Chi-square test) مورد بررسی قرارگرفت.
یافته ها: تعداد ۲۳۲ بیمار بین سنین ۱۸-۴ سال با تظاهر اولیه درد شکم، نفخ شکم، آروغ زدن، سوزش خلف جناغ، تهوع و استفراغ مزمن مورد ارزیابی قرارگرفتند. از این میان تعداد ۱۰۲ بیمار معیارهای ROME II (Criteria) را برای دیس پپسی پر کردند. بیماران شامل ۵۹ دختر با متوسط سنی ۹,۲ سال و ۴۳ پسر با متوسط سنی ۷.۵ سال بودند. ۶۴ بیمار در مجموع تحت آندوسکوپی فوقانی قرار گرفتند. در ۲۸ بیمار آندوسکوپی شده، ضایعه مخاطی به اثبات رسید.
استنتاج: درد عملکردی یا عضوی شکمی یک شاخص تشخیصی واحد ندارد. تظاهر بیماری، تنوع علایم بالینی، یافته های بیوشیمیایی، تست های اولیه و نتایج بیوپسی مخاطی می تواند در تشخیص مفید باشد. در موارد وجود علایم هشدار دهنده در بیمار بهتر است حتما نمونه بیوپسی مخاط طی آندوسکوپی تهیه گردد. در موارد خاص توجه به مطالعه باریم و اقدامات تشخیصی دیگر در تعیین سبب شناسی مفید می باشد.

سابقه و هدف: UTI یکی از شایع ترین عفونت های باکتریایی در کودکان می باشد. عفونت ادراری تب دار می تواند در صورت عدم تشخیص و درمان صحیح موجب عوارض شدید بر روی کلیه ها شود. پیلونفریت حاد و ریفلاکس دو عامل سینرژیست در تخریب کلیه کودکان است. یافته های بالینی و آزمایشگاهی اختصاصی قطعی جهت تشخیص وجود ندارد. روش های مختلف جهت تشخیص پیلونفریت حاد و رفلاکس در کودکان وجود دارد که شامل اولتراسونوگرافی،IVP ،VCUG ، CT، داپلر و سنتی گرافی DMSA است. اکثر این روش ها با تابش اشعه به کودک همراه می باشد. در مطالعه حاضر به بررسی و مقایسه قدرت تشخیص اندکس مقاومت شریان کلیوی (RI) در سونوگرافی داپلر با اسکن DMSA و VCUG در تشخیص پیلونفریت حاد و ریفلاکس در کودکان می پردازیم.
مواد و روش ها: مطالعه از نوع تشخیصی که تعداد ۷۲ کلیه ۲۸ دختر ۸ پسر حدود سنی یک ماه تا ۱۰۸ ماه و میانگین سنی ۲۷,۱۹ ماه از کودکان مبتلا به عفونت مجاری ادراری تب دار که در بخش نفرولوژی کودکان بیمارستان بوعلی ساری در سال های ۸۶- ۸۵ بستری بودند مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا در کودکان بررسی با سونوگرافی کلیه و مثانه و داپلر شروع شده و بعد در صورت اندیکاسیون تحت بررسی با VCUGجهت رد احتمالی ریفلاکس وزیکواورترال و اسکن DMSA جهت رد احتمال پیلونفریت حاد قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده در پرسش نامه های مجزا ثبت شده و بعدا مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان می دهد که در ۳۴,۷ درصد از افرادی که مشکوک به پیلونفریت بودند، DMSA تاییدکننده تشخیص بالینی و این عدد در سونوگرافی داپلر ۳۳.۳ درصد بوده است. ویژگی و حساسیت سونوگرافی داپلر به ترتیب ۸۳ و ۶۴ درصد محاسبه شد. ارزش اخباری مثبت و منفی سونوگرافی داپلر نیز به ترتیب ۶۶.۷ و ۸۱.۳ درصد بود.
استنتاج: از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که کودکان مبتلا به UTI تب دار که اندکس داپلر بالای ۰,۷ دارند با تشخیص پیلونفریت حاد نیاز به درمان آنتی بیوتیکی کامل تر داشته و باید با اسکن DMSA کنترل شوند. کودکانی که اندکس داپلر زیر ۰.۷ دارند باید با احتمال عفونت مثانه و پیشا براه درمان شوند و به DMSA نیاز ندارند. بنابراین بین RI افزایش یافته و شدت درگیری کلیوی رابطه معنی داری وجود دارد. اندازه گیری داپلر، ویژگی ۸۳ درصد و ارزش اخباری منفی ۸۱.۳ درصد در تشخیص پیلونفریت حاد دارد، می توان نتیجه گیری کرد که اندازه گیری اندکس داپلر (RI) در رد کردن پیلونفریت حاد ارزشمند است.

سابقه و هدف: خون یک منبع حیات بخش است که جانشین ندارد. محدودیت زمان نگهداری و همچنین فرآیند هایی مانند آزمون های غربالگری سلامت خون، تعیین گروه، کراسماچ که مستلزم هزینه های پرسنلی و تجهیزات آزمایشگاهی می باشد، بر اهمیت نحوه صحیح درخواست و مصرف مناسب آن می افزاید.
مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی می باشد. تعداد نمونه ۵۰۰ نفر برآورد و بیماران با عمل الکتیو به صورت سرشماری بررسی گردیدند. متغیر های مورد بررسی در چک لیست ثبت و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS آنالیز و نسبت خون کراسماچ شده به ترانسفوزیون کمتر از ۱,۵ واحد استاندارد محسوب شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که از ۵۰۰ بیمار وارد شده در مطالعه، فقط تعداد ۸۰ نفر (۱۶ درصد) خون دریافت داشته که مقدار متوسط هموگلوبین در بیمارانی که خون دریافت داشته اند ۱۲,۴۵ و مقدار فرآورده مصرف شده ۳۲۵ واحد که ۱۵ واحد پلاکت و مابقی خون کامل و گلبول فشرده بود. متوسط مقدار خونریزی در بیماران دریافت کننده خون ۸۲۲ میلی لیتر و در بقیه ۴۲۴ بود.
بحث: در این مطالعه نسبت کراسماچ به ترانسفوزیون خون و فرآورده های آن ۴ برابر بیشتر بود. با توجه به هزینه های تولید، نگهداری، جداسازی فرآورده ها، انتقال تا محل بیمارستان، و همچنین هزینه های کراسماچ اعم از آزمایشگاهی و نیروی انسانی، واقعی کردن درخواست ها و کراسماچ بر مبنای نیاز سنجی های علمی توصیه می گردد.

سابقه و هدف: لوله گذاری داخل تراشه با لوله های کاف دار جهت بیماران بیشتر از ۸ سال، جهت حفظ مطمین راه هوایی در طی بیهوشی عمومی، ضرورت دارد. تنظیم فشار کاف برای پیشگیری از عوارش مختلف اهمیت زیادی دارد. هدف از این مطالعه تعیین میزان فشار داخل کاف لوله های تراشهای سوپا در ابتدای بیهوشی بود.
مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، ۵۰۰ بیمار بیش از ۱۰ سال که جهت جراحی و بیهوشی عمومی نیاز به لوله گذاری تراشه کافدار داشتند به روش نمونه گیری آسان، مورد مطالعه قرار گرفتند. کاف لوله تراشه بعد از لوله گذاری توسط بیهوشی دهنده با هوا پر شد. ۱۰ دقیقه بعد از لوله گذاری تراشه، فشار کاف بوسیله دستگاه مانومتر اندازه گیری و ثبت گردید. داده های مذکور به همراه اطلاعات دموگرافیک بیهوش دهندهای که کاف را پر نموده است ثبت و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: میانگین فشار کاف در این مطالعه ۳۱±۹۲ سانتیمتر آب بوده و بیش از ۹۵ درصد موارد، فشار کاف به صورت over inflate بوده است. تفاوت معنی داری بین تجربه بیهوش دهندگان و یا سطح تحصیلات آنها در میانگین فشار داخل کاف و پر کردن کاف وجود نداشت (p<۰,۰۵).
استنتاج: روش معمول پر کردن کاف لوله تراشه در ابتدای بیهوشی مناسب نبوده و over inflation ایجاد می کند و لذا تغییر این روش توصیه می گردد.

سابقه و هدف: مطالعات و تئوریهای متعددی ارتباط بین خلاقیت و سایکوپاتولوژی را مطرح کردهاند، از طرفی بین بهره هوشی و خلاقیت پیوندهایی وجود دارد. مطالعه حاضر به منظور پاسخگویی به این سوال طرح شده که آیا خلاقیت و بهره هوشی در بیماران دو قطبی و فرزندان آنها با جمعیت عمومی متفاوت است.
مواد و روش ها: بیست بیمار مبتلا به اختلال دو قطبی (در هنگام فروکش علایم) و ۲۰ نفر از فرزندان سالم آنان با ۲۰ نفر از افراد بدون سابقه بیماری روانی و ۲۰ نفر از فرزندانشان از نظر سن، جنس، وضعیت اجتماعی و اقتصادی سطح تحصیلات همسان سازی شدند، همه شرکت کنندگان در مطالعه بر اساس آزمون هوشی وکسلر بزرگسان و پرسشنامه خلاقیت رند سیپ توسط روان شناس بالینی ارزیابی شدند.
یافته ها: افراد مبتلا به اختلال دو قطبی بهره هوشی کلامی، عملی و کلی کمتری نسبت به فرزندان خودشان و گروه شاهد و فرزندان گروه شاهد داشتند (p<۰,۰۵) .اما بین بهره هوشی فرزندان بیماران دو قطبی با گروه شاهد هیچ تفاوت مهمی از نظر آماری مشاهده نشد. خلاقیت در بین چهارگروه متفاوت نبود.
استنتاج: در بیماران دوقطبی، نقائص چشمگیر و پایداری ایجاد می شود و پایین بودن نمرات بهره هوشی در بیماران دو قطبی میتواند به این افت شناختی مرتبط باشد.

سابقه و هدف: مطالعات اخیرنشان داده اند که افزایش پاسخ دهی راه های هوایی در بسیاری از مبتلایان به بیماری های التهابی روده دیده می شود. آسم شایع ترین شکل درگیری ریوی در مبتلایان به بیماری های التهابی روده است. این بررسی جهت بررسی وضعیت آسم و افزایش پاسخ دهی راه های هوائی در بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو طراحی شد.
مواد و روش ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، برای ۴۰ بیمار مبتلا به کولیت اولسرو و ۴۰ فرد فاقد این بیماری که به بیمارستان امام خمینی ساری مراجعه نموده بودند اسپیرومتری انجام شد. در افرادی که اسپیرومتری اولیه نرمال بود تست متاکولین انجام شد. در افراد با نمای انسداد راه های هوایی یا اسپیرومتری بعد از دریافت برونکودیلاتور تکرار شد.
یافته ها: پنجاه و پنج درصد از بیماران کولیت اولسرو درگیری ریوی را در تست های عملکردی ریه نشان دادند در حالی که در گروه شاهد۲۲,۵ درصد تست های ریوی مختل داشتند (p<۰.۰۵). در گروه بیماران کولیت اولسرو یک نفر (۲.۵ درصد) مبتلا به آسم بود. در حالی که در گروه شاهد هیچ موردی از ابتلای به آسم مشاهده نشد (p>۰.۰۵). در۳۷.۵ درصد از بیماران کولیت اولسرو و۱۷.۵ درصد از گروه شاهد، افزایش پاسخ دهی راه های هوایی از طریق دریافت متاکولین به اثبات رسید. که از نظر آماری نیز این تفاوت معنی دار بود (p<۰.۰۵). بیماری راه های هوایی کوچک در ۵ درصد از گروه مورد و ۵ درصد از گروه شاهد مشاهده شد (p>۰.۰۵). نمای تحدیدی ریه در ۱۰ درصد از گروه مورد مشاهده شد، اما در گروه شاهد هیچ موردی از نمای تحدیدی ریه مشاهده نشد (p<۰.۰۵). آزمون آماری پیرسون نشان داد که بین طول مدت ابتلا به کولیت اولسرو با FEV۱؛(r=۰.۹۳۵, p=۰.۰۱۲) وFVC؛(r=۰.۳۶۷, p=۰.۰۲)همبستگی وجود دا رد بطوری که با افزایش طول مدت ابتلا FEV۱ و FVC کاهش می یافت.
استنتاج: این بررسی نشان دادکه افزایش پاسخ دهی راه های هوایی یکی از تظاهرات شایع کولیت اولسرو در بیماران است که یافته ای مبنی بردرگیری راه های هوایی ندارند.

سابقه و هدف: التهاب که با افزایش سطح شاخص های التهابی مانند CRP مشخص می شود در بیماران همودیالیزی شایع است. سطح بالای CRP پیشگویی کننده قوی عوارض و مرگ و میر در بیماران دیالیزی می باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر ویتامین C ترزیقی بر شاخص التهابی CRP در بیماران همودیالیزی انجام شده است.
مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، ۶۰ بیمار در دو گروه مورد و شاهد تحت بررسی قرار گرفتند. در گروه مورد یک ویال ۵ cc حاوی ۵۰۰ mg ویتامین Cبه صورت ۳ بار در هفته در انتهای هر جلسه دیالیز به مدت ۸ هفته تزریق شد و در گروه شاهد همان میزان و به همان مدت دارونمای نرمال سالین تزریق شد. سطح CRP سرم در هر دو گروه در شروع و انتهای مطالعه مورد سنجش قرار گرفت. در پایان مطالعه با استفاده از آزمون های آماری،T-test ،Paired t-test و Chi-square مقایسه در دو گروه صورت گرفت.
یافته ها: در گروه دریافت کننده ویتامین C تزریقی کاهش میزان CRP سرم پس از پایان مطالعه از نظر آماری معنی دار بود (P<۰,۰۵) در حالی که در گروه شاهد تغییرات میزان CRP سرم تفاوت معنی دار آماری نداشت (P>۰.۰۵).
استنتاج: تجویز ویتامین C تزریقی می تواند موجب کاهش فاکتور التهابی CRP در افراد همویالیزی شود.

سابقه و هدف: ترانسفیوژن ‌های مکرر در افراد مبتلا به تالاسمی، آنها را در خطر عوارض ناشی از افزایش بار آهن قرار می ‌دهد که منجر به اختلال در عملکرد تعدادی از ارگان ‌ها همچون قلب، غدد درون ریز از جمله کبد و پانکراس در این بیماران می ‌شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی تغییرات بالینی و آزمایشگاهی مربوط به پانکراس در بیماران تالاسمیک انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی - تحلیلی بوده است. جامعه مورد بررسی شامل ۶۴ بیمار تالاسمیک ماژور بودند که در دو گروه دیابتیک و غیردیابتی مورد مطالعه قرار گرفتند. علاوه بر برخی از خصوصیات فردی و آزمایشگاهی، آمیلاز، لیپاز و تریپسین سرم و الاستاز مفوعی نیز در هر دو گروه بررسی شدند. مقایسه نتایج با استفاده از آزمون ‌های T-test،Mann-Whitney وFisher's exact انجام گرفت.
یافته ها: میانگین سه فریتین آخر بین دو گروه دیابتیک و غیردیابتیک دارای اختلاف آماری معنی ‌دار بود (p<۰,۰۵). بیماران دیابتیک و غیردیابتیک از لحاظ میانگین میزان انسولین سرم، آمیلاز سرم و الاستاز مدفوعی اختلاف قابل توجهی نداشته ‌اند در صورتی ‌که در موارد قندخون ناشتا و ۲ ساعت پس از صرف غذا تفاوت کاملا معنی دار دیده شد (p<۰.۰۵). بررسی تست ‌های آزمایشگاهی انجام شده از نظر مقادیر نرمال و کمتر از نرمال نیز بیانگر وجود اختلاف واضح آماری در مقدار لیپاز سرم و الاستاز مدفوعی در دو گروه بوده است (p<۰.۰۵).
استنتاج: بیماری دیابت شیرین در کودکان تالاسمیک می ‌تواند اثرات نامطلوبی بر برخی از عملکردهای پانکراسی بر جای گذارد. بروز دیابت در زمینه تالاسمی، بیشتر در اثر ایجاد مقاومت بافتی در مقابل انسولین می‌ باشد تا تخریب سلول ‌های بتای پانکراسی و کاهش سطوح انسولین سرم.

سابقه و هدف: سرفه ‌های شدید، مزاحم و طولانی مدت در مبتلایان به سیاه سرفه سبب اختلال در فعالیت روزانه آنان و یا والدین مبتلایان می ‌گردد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثر ترامادول در تسکین سرفه و شدت بیماری در بیماران مبتلا به بیماری سیاه سرفه بود.
مواد و روش ها: ۶۰ نفر از افراد بالغ ۱۵ تا ۳۵ ساله با تشخیص بیماری سیاه سرفه بر اساس راهنمای تشخیصیWHO و CDC مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس شدت علائم بالینی، بیماران به دو دسته شدید و متوسط تقسیم شدند. بیماران در گروه مورد تحت درمان با آزیترومایسین و ستریزین و ترامادول قرار گرفته ولی گروه شاهد فقط آزیترومایسین و ستریزین دریافت داشته اند.
یافته ها: در گروه مورد ۴۳,۳۳ درصد مرد و ۵۶.۶۶ درصد زن بودند، ۵۳.۳۳ درصد علائم شدید و ۴۶.۶۷ درصد علائم متوسط داشتند. در گروه شاهد ۴۶.۶۶ درصد مرد و ۵۳.۳۳ درصد زن بوده ‌اند که ۵۶.۶۶ درصد علائم شدید و ۴۵.۳۴درصد علائم متوسط داشتند. پس از یک هفته درمان در گروه مورد وضعیت سرفه در ۲۳.۳۳ درصد شدید و ۲۰ درصد متوسط بود (p<۰.۰۵). اما در گروه شاهد، ۴۳.۳۳ درصد شدید و ۳۳.۳۳ درصد متوسط بود (p>۰.۰۵).
استنتاج: کاهش سریع تر و مناسب ‌تر در علائم بالینی بویژه سرفه، با داروی ترامادول با دوز مناسب می ‌تواند سبب بهبود کیفیت زندگی بیماران فوق گردد.