سابقه و هدف: مشارکت مردان اساس موفقیت برنامه های بهداشت باروری و تنظیم خانواده است که این مسئله در جوامع سنتی خصوصا در بین عشایر از اهمیت ویژه ای برخوردار است این مطالعه با هدف تعیین دیدگاه های مردان عشایری نسبت به تنظیم خانواده براساس الگوی قصد رفتاری در مناطق عشایری شهرستان بیرجند انجام گرفت.
مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی ۴۰۰ نفر از مردان عشایری شهرستان بیرجند به روش نمونه گیری چند مرحله ای مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گرد آوری اطلاعات پرسشنامه ای بر مبنای متغیرهای الگوی قصد رفتاری شامل (نگرش نسبت به تنظیم خانواده - هنجارهای انتزاعی ـ قصد ـ رفتار ـ آگاهی) بود که اطلاعات به روش مصاحبه از نمونه ها جمع آوری گردید و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه ۴۱,۲۶±۹.۸۴ سال و میانگین بعد خانوار آنها ۶.۶۴±۲.۵ است. همچنین میانگین نمره نگرش مردان عشایری از مجموع ۱۹ نمره ۷۴/۵ و میانگین نمره آگاهی آنان از مجموع ۱۸ نمره ۱۴/۴ بود که این مساله مبین آگاهی و نگرش ضعیف مردان عشایری نسبت به تنظیم خانواده و روشهای پیشگیری از بارداری بود .۴۲.۵ درصد مردان مورد مطالعه هنوز مایل به داشتن فرزند بیشتر بودند، ۵/۲ درصد مردان عشایری قصد استفاده از روش های پیشگیری از بارداری را توسط خودشان داشته و فقط ۵ درصد آنان از روش های پیشگیری از بارداری مردانه استفاده می کردند و بیشترین روش مورد استفاده در این مناطق قرص های پیشگیری از بارداری بود (۷۱.۵ درصد).
استنتاج: یافته های به دست آمده این مطالعه ارتباط بین قصد با نگرش و آگاهی را تایید نمود و همچنین عوامل موثر بر هنجارهای انتزاعی نیز مورد بررسی قرار گرفت بنابراین می توان استنباط نمود که الگوی قصد رفتاری دارای کاربرد بسیار خوبی در زمینه تنظیم خانواده به خصوص در فرهنگ های سنتی می باشد و پیشنهاد می گردد که جهت مطالعه رفتارهای باروری در مناطق روستایی و عشایری از این الگو استفاده گردد و آموزش های تنظیم خانواده نیز بر اساس این مدل انجام گیرد .

سابقه و هدف: هلیکوباکترپیلوری به عنوان یکی از مهم ترین عوامل بیماری های التهابی و بدخیمی های دستگاه گوارش به ویژه گاستریت مزمن فعال (تیپ (B، زخم های معده و دوازدهه، آدنوکارسینوم معده و لنفوم بافت لنفویید مخاط معده (MALT) شناخته شده است. الگوی همه گیری شناسی آلودگی به این باکتری در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه متفاوت است و به استاندارد کلی زندگی در هر منطقه بستگی دارد. مطالعه حاضر به دنبال این مساله صورت پذیرفت که الگوی همه گیری شناسی جامعه روستایی و شهری شهرستان ساری در آلودگی به هلیکوباکترپیلوری باهم مقایسه شده و از طرف دیگر، عوامل مستعد کننده با جزییات بیش تری بررسی گردد.
مواد و روش ها: مطالعه بر روی ۳۹۴ نفر از ساکنین شهر ساری و روستاهای اطراف که به قید قرعه و به روش تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده بودند، انجام شد. از هر فردابتدا مشخصات شامل سن، جنس، محل سکونت، میزان تحصیلات خود فردووالدین او، شغل خود فرد ووالدین او، مالکیت منزل مسکونی، زیربنای سقف به ازای هر نفر، تعداد اعضاء خانواده، امکانات رفاهی منزل، نوع آب مصرفی، نمای خارجی منزل مسکونی و موقعیت جغرافیایی محل سکونت سوال شد و بهداشت دندان های وی مورد مشاهده قرار گرفت ودر فرم اطلاعاتی ثبت گردید. سپس بر روی نمونه سرم آن ها، وجود آنتی بادی ضد هلیکوباکترپیلودی از نوع IGg با روش الیزاوکیت شرکت RADIM ایتالیا بررسی شد و نتایج به دست آمده با نرم افزار آماری SPSS و آزمون Chi-Square و ضریب همبستگی پیرسون بررسی گردید.
یافته ها: یافته های این مطالعه نشان می دهد که ۲/۶۴ درصد افراد مورد مطالعه آلوده به هلیکوباکترپیلوری بودند (با فاصله اطمینان ۹۵%) و با افزایش سن، میزان آلودگی به طور محسوسی افزایش می یافت(p<۰,۰۰۱) . بین شیوع عفونت و جنس مونث (p<۰.۰۵)، میزان تحصیلات پدر (p<۰.۰۰۵)، شغل پدر (p<۰.۰۵)، مالکیت منزل مسکونی (p<۰.۰۰۱)، موقعیت جغرافیایی محل سکونت(p<۰.۰۵) و تعداد دندان هایی که هر فرد از دست داده است (p<۰.۰۵) ارتباط معنی دار وجود داشت، ولی بین شیوع عفونت و محل سکونت/فعلی فرد، میزان تحصیلات خود فرد و مادر او، شغل فرد و مادر او، مصرف دخانیات، سطح بهداشتی، سطح اقتصادی - اجتماعی، تعداد دندان های پوسیده تعداد دندان های پرشده و وجود یا عدم وجود درد شکم، رابطه معنی داری یافت نشد. نتایج آنالیز رگرسیون لجستیک که به منظور تعیین مهم ترین عوامل خطرساز آلودگی به هلیکوباکترپیلوری انجام گرفت، نشان داد که متغیر سن، بیش ترین ارتباط با شیوع آلودگی را دارا می باشد.
استنتاج: با توجه به شیوع بالای عفونت هلیکوباکترپیلوری و عوارضی که به دنبال آن می تواند در افراد آلوده رخ دهد، لزوم آموزش بهداشت، کنترل دقیق منابع آب آشامیدنی و کنترل دقیق عفونت مجدد در افرادی که با روش های ریشه کنی باکتری درمان شده اند، توصیه می شود.

سابقه و هدف : زایمان نوعی فرآیند فیزیولوژیک دردناک است که از گذشته تاکنون روش‌های مختلفی جهت مقابله با آن مطرح شده است. انواع مهارهای عصبی تحت عنوان بی‌دردی ناحیه‌ای(Regional analgesia) برای تسکین درد در طول مراحل زایمان مطرح شده است که از شایع‌ترین روش‌ها می‌باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات دو روش بی‌دردی اسپاینال و اپی‌دورال در میزان بی‌دردی و سیر زایمان می‌باشد.
مواد و روش‌ها : این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی می‌باشد که در سال ۱۳۸۲- ۱۳۸۱ در بخش زایمان بیمارستان زنان فاطمیه شهر همدان انجام شد. ۱۲۰ خانم حامله ترم شکم اول و دومی را که در فاز فعال زایمانی بودند در دو گروه ۶۰ نفره تحت بی‌دردی اسپاینال با سوفنتانیل و بی‌دردی اپی‌دورال با بوبیواکائین و لیدوکائین قرار داده و سپس مدت بی‌دردی و سیر زایمان به این ترتیب بررسی شدکه پس از تزریق دارو در دقایق ۱-۵-۱۵-۳۰ و سپس هر ۳۰ دقیقه به کنترل علایم حیاتی مادر پرداخته، ضربان قلب جنین هر ۱۵ دقیقه کنترل شده، معاینه واژینال مادر هر یک‌ساعت انجام شده، ۴ ساعت بعد از زایمان از نظر دفع ادرار و یک هفته پس از زایمان از نظر سردرد و کمردرد بررسی صورت گرفته است. هر دو گروه از نظر دموگرافیک، دفعات بارداری و زایمان مشابه هم بودند و از نظر نمره‌بندی درد(براساس VAS)، طول مدت مرحله اول و دوم زایمان، روش زایمان، برای مصرف اکسی‌توسین و زجر جنینی تفاوت معنی‌دار نداشتند.
یافته‌ها : از نظر شدت درد با استفاده از معیار VAS، متوسط احساس درد ۶۸/۱ در گروه اسپاینال و میانگین طول مدت بی‌دردی در روش بی‌دردی اسپاینال ۴۲+ ۱۰۹ دقیقه و در یک‌بار تزریق اپی‌دورال ۲/۴= ۵/۷۳ و متوسط احساس درد ۶۹/۱ می‌باشد که اختلاف معنی‌داری را نشان نمی‌دهد.
استنتاج : از این مطالعه می‌توان به این نتیجه رسید که از آن‌جا که انجام تکنیک اپی‌دورال مشکل است و نظارت دقیق و حضور مستقیم متخصص بی‌هوشی را می‌طلبد نیاز به تکرار مقدار دارو دارد، می‌توان روش اسپاینال را جایگزین مناسبی برای روش اپی‌دورال دانست. روش بی‌دردی اسپاینال ساده‌تر، کم‌هزینه‌تر و عملی‌تر بوده، بی‌دردی مطلوبی را ایجاد می‌نماید.

سابقه و هدف: روش استاندارد برای تشخیص هیپرتروفی بطن چپ، اکوکاردیوگرافی است ولی تست دیگری که در سال های اخیر به عنوان نشانه ای برای هیپرتروفی مورد ارزیابی قرار گرفته اندازه گیری نسبت البومین به کراتینین در یک نمونه ادراری می باشد. در این مطالعه آینده نگر تفاوت میزان نسبت البومین به کراتینین ادراری در بیماران مبتلا به فشارخون با هیپرتروفی بطن چپ و بیماران مبتلا به فشارخون بدون هیپرتروفی بررسی می شود.
مواد و روش ها: در این مطالعه ۱۲۴ بیمار مبتلا به فشار خون بالا مورد مطالعه قرار گرفتند. پس از انجام E.C.G (۱۲ lead) و اکوکاردیوگرافی، بیماران به دو گروه؛ با هیپرتروفی بطن چپ و بدون هیپرتروفی بطن چپ تقسیم شدند. قندخون ناشتا، اوره و کراتینین سرم و نمایه توده بدن (BMI) اندازه گیری شد و تست ادراری آلبومین و کراتینین درخواست گردید .آلبومین ادرار با روش نفلومتری اندازه گیری شد.
یافته ها: حساسیت و ویژگی بررسی UACR بالای ۱۰۰ در بیماران مبتلا به هیپرتروفی بطن چپ با ۳۲,۵ Ravl>۱۱mm درصد و ۹۲ درصد، با شاخص کورنل ۳۷.۱ و ۸۷.۷ درصد و با Rv۶>۲۵ یا Rv۵ ، ۳۳.۸ و ۹۲ درصد بود. مقایسه نسبت آلبومین به کراتینین ادرار UACR نشان داد در گروه با هیپرتروفی بطن چپ (براساس LVM index) فراوانی موارد UACR>۱۰۰ بیشتر از گروه بدون هیپرتروفی بطن چپ است.
استنتاج : می توان از UACR در تشخیص و غربالگری بیماران دارای هیپرتروفی بطن چپ استفاده کرد. ضمنا با همراه کردن ECG به UACR ، حساسیت بالاتری به دست خواهد آمد.

سابقه و هدف: آرتروسکوپی زانو تکنیک با ارزشی است که برای تشخیص و درمان ضایعات داخل مفصلی کاربرد دارد اما گاهی با دردهای متوسط تا شدیدی بعد از عمل همراه می باشد لذا تسکین درد بعد از آرتروسکوپی سبب تسریع بازگشت بیماران به فعالیت روزمره می شود. به منظور کاهش درد بعد از آرتروسکوپی تا کنون مطالعات زیادی صورت گرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تزریق داخل مفصلی مرفین با مارکائین در تسکین درد ۲۴ ساعت اول پس از آرتروسکوپی زانو می باشد.
مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی ۳۰ بیمار که به علت پارگی منیسک جهت ترمیم یا خارج کردن منیسک تحت عمل آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند بیماران به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری تقسیم شدند. در یک گروه ۷cc مارکائین ۵/۰ درصد و درگروه دوم ۱۰mg مرفین پس از عمل آرتروسکوپی داخل مفصل زانو تزریق شد و پاسخ به دارو در ساعت های ۶و ۱۲و ۱۸و ۲۴ بعد از عمل با معیار VAS ارزیابی شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که کاهش درد در گروه مارکائین در ۶ ساعت اول بعد از آرتروسکوپی به صورت معنی داری بیشتر از گروه مرفین بود. در سایر ساعات تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت. هیچ عارضه جانبی ناشی از تزریق در دو گروه مشاهده نشد. سن و جنس و قد و وزن بیماران نیز در پاسخ درمانی آنها تاثیرگذار نبود.
استنتاج: تزریق داخل مفصلی مارکائین در تسکین درد پس از آرتروسکوپی زانو در ساعت ۶ پس از جراحی نسبت به مرفین موثرتر است و در ساعات بعدی تفاوتی بین دو دارو وجود ندارد. با توجه به نتایج به دست آمده جا دارد که تحقیقات بیشتری در زمینه درمان درد پس از عمل جراحی آرتروسکوپی انجام شود.

سابقه و هدف: آنتی بادی های مونوکلونال (Monoclonal) با توجه به اتصال اختصاصی به آنتی ژن، امروزه به عنوان ابزار تحقیقاتی و عوامل تشخیصی بهسازی می شوند. در این تحقیق آنتی بادی های مونوکلونال بر علیه سلول های سرطان روده تهیه شده و نشان دارسازی آن ها با رادیوایزوتوپ تکنسیم - ۹۹m صورت گرفت.
مواد و روش ها: این پژوهش در سه مرحله انجام شد که شامل تهیه سلول های هیبریدوما علیه سلول های سرطانی روده (HT۲۹)، تولید آنتی بادی مونوکلونال با رشد هیبریدوما در محیط کشت و به دست آوردن خصوصیات آن و نشان دارسازی آن با تکنسیم- ۹۹m و انجام آزمایش های کنترل کیفی می باشد.
یافته ها: در این پژوهش سلول هیبریدومای D۲ جهت تولید آنتی بادی مونوکلونال به دست آمد که ایزوتایپ آنتی بادی IgG۱ و ثابت پیوستگی(Affinity) آن ۷,۲×۱۰۹M-۱ تعیین شد. این آنتی بادی قادر به شناسایی آنتی ژن رویانی سرطان (CEA) بود. بازده نشان دارسازی آنتی بادی مونوکلونال با در نظر گرفتن نتایج حاصل از آزمایش های کنترل کیفی، بیش از ۹۰ درصد تعیین شد.
استنتاج: آنتی ژن رویانی سرطان (CEA) پروتئینی غشایی با گلیکوزیلاسیون زیاد است. از کاربردهای بالینی رایج آنتی بادی ها علیه CEA، می توان به غربالگری سرطان در میان افراد جمعیت، تشخیص سرطان های بدخیم دستگاه گوارش، تکنیک های آسیب شناسی، تشخیص جایگاه تومور و درمان سرطان اشاره نمود. در این تحقیق یک آنتی بادی مونوکلونال نشان دار شده جدید تهیه شده است که می تواند در آینده به عنوان یک انتخاب مناسب برای ثبت تصاویر دو بعدی با پرتو - ایمنی (Radio Immunoscintigraphy) مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: درد جلوی زانو از شایع ترین علایمی می باشد که بیمار بخاطر آن به کلینیک های ارتوپدی به خصوص کلینیک زانو مراجعه می کند. در بسیاری از موارد پس از معاینات بالینی، روش های پاراکلینیک و تصویربرداری، علت مشخصی که بتواند توجیه کننده این نوع درد باشد، شناسایی نمی شود. به این نوع درد که عامل پاتولوژیک قابل شناسایی ندارد سندرم درد جلوی زانو می گویند. این مطالعه با هدف تعیین رابطه بین ایندکس پاتلا و سندرم درد جلوی زانو در بیماران مراجعه کننده به کلینیک ارتوپدی بیمارستان امام خمینی ساری در سال ۱۳۸۷ انجام شده است.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مورد - شاهدی بر روی ۴۴ بیمار که به کلینیک ارتوپدی بیمارستان امام خمینی ساری مراجعه کرده بودند، انجام شد. گروه مورد شامل ۲۲ نفر با سندرم درد جلوی زانو و گروه شاهد نیز شامل ۲۲ نفر از بیمارانی بودند که درد جلوی زانو نداشتند و به علت مشکلاتی غیر از زانو به کلینیک مراجعه کرده بودند. علاوه بر این دو متغیر عواملی چون شغل، ایندکس توده بدنی، طول تاندون و استخوان پاتلا و نسبت این دو متغیر نیز برای همه بیماران ثبت گردید. از تمام بیماران رادیوگرافی لاترال زانو به عمل آمد و در گرافی نسبت طول تاندون پاتلا به طول استخوان پاتلا (ایندکس پاتلا) محاسبه گردید و میزان ارتباط بین نسبت طول استخوان پاتلا به تاندون پاتلا با دردهای جلوی زانو در افراد سالم و بیمار مقایسه شد.
یافته ها: ایندکس پاتلا در بیماران با درد جلوی زانو (گروه مورد) بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود. این سندرم در خانم های خانه دار بیش از سایر خانم ها دیده می شود. شاخص توده بدنی و ایندکس پاتلا بین دو جنس مذکر و مونث اختلاف معنی داری نداشت (۱,۱۴±۰.۱۳ در مقابل ۰.۹۸±۰.۰۹).
استنتاج: از جمله عواملی که ما را بیش از پیش ترغیب نمود تا بتوانیم مطالعه اخیر را برای بررسی این سندرم انجام دهیم فقدان علت شناخته شده برای این سندرم بود. این مطالعه نشان داد که اختلاف معنی داری بین ارتباط ایندکس پاتلا در دو گروه مورد و شاهد وجود دارد اما بیان کرد که نمایه توده بدنی و ایندکس پاتلا در جنس مذکر و مونث رابطه معنی داری ندارند.

سابقه و هدف: با توجه به گسترش فعالیت های حرفه ای ورزشی در سالهای اخیر و شیوع بالای پارگی رباط صلیبی قدامی زانو در ورزشکاران، بروز استئوآرتریت زانو در صورت درمان ناقص این پارگی و عدم ترمیم خودبخودی رباط، بررسی و شناخت نتایج عمل جراحیکمک بزرگی بهکاهش عوارض و بازگشت سریع ورزشکار به فعالیتهای قبلی خواهد کرد. هدف از این تحقیق، بررسی وشناخت نتایج عمل جراحی پارگی رباط صلیبی قدامی ورزشکاران شهرستان ساری در سال های ۸۷- ۸۶ بود.
مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی ۵۷ نفر از ورزشکاران مرد مراجعه کننده به بیمارستان های شهر ساری در سال های۸۷-۸۶ که قبلاً تحت عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی قرارگرفته بودند، مورد بررسی قرارگرفتند. بیماران پس از عمل جراحی از نظر دامنه حرکتی و پایداری مفصل زانو توسط تست های Lachman وDrawer test مورد سنجش قرار گرفتند. آنالیز آماری نتایج با کمک آزمون های آماری t ،X۲ و ANOVA صورت گرفت.
یافته ها: میانگین سنی بیماران ۱۷/۶ ± ۵۶/۲۶ سال و متوسط فاصله زمانی بین عمل جراحی تا آخرین ویزیت بیماران ۵۷/۱۰± ۴/۱۸ ماه بود. شایع ترین علت پارگی، ورزش فوتبال ۲/۶۳ درصد بود. ۷/۹۴ درصد از بیماران از نتیجه عمل جراحی رضایت و ۳/۵ درصد از بیماران از نتیجه عمل ناراضی بودند. در میان بیماران ۷/۹۴ درصد محدوده حرکتی کامل (۱۴۰-۰ درجه) و ۳/۵ درصد محدودیت حرکتی ۳۰-۱۰ درجه داشتند. در ۲/۹۱ درصد بعد از جراحی مفصل زانو پایدار و در ۸/۸ درصد زانوی ناپایدار داشتند.
استنتاج: با توجه به نتایج حاصل از جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی و میزان بالای رضایتمندی بیماران از عمل جراحی، به نظر میرسد که بازسازی رباط به روش جراحی، روش موثری در درمان آسیبهای این رباط برای بیماران فعال از لحاظ جسمی میباشد.

سابقه و هدف : در حال حاضر درمان استاندارد جهت شکستگی‌های باز تیبیا، اکسترنال فیکساتور می باشد اما با توجه به مدت طولانی بستری شدن و برخی عوارض همراه، برخی از محققین روش مدولاری نیلینگ را به عنوان درمان جراحی جایگزین پیشنهاد کرده‌اند. هدف از این مطالعه مقایسۀ دو روش اکسترنال فیکساتور و اینتـرامدولاری نیلینگ در درمان شکستگی‌های بازتیبیا بوده است.
مواد و روش ها : این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی، بر روی ۱۱۳ بیمار که به علت شکستگی باز تیبیای نوع Ï و ÏÏ طبقه‌بندی گاستیلو در طی یک دوره دو ساله انجام شد. ۵۴ بیمار با روش اینترامدولاری نیلینگ و ۵۹ بیمار با روش اکسترنال فیکساتور جراحی شدند. بیماران دو گروه از نظر مدت زمان جوش خوردن و عوارضی چون تأخیر در جوش خوردن، جوش نخوردن و عفونت با هم مقایسه شدند.
یافته ها : در این مطالعه ۱۱۳ بیمار که ۹۵ بیمار مذکر و ۱۸ نفر مونث بودند وارد مطالعه گردیدند. سن بیماران ۱۸ الی ۵۰ سال (متوسط ۳/۳۴ سال) بود. از ۵۹ بیمار که با اکسترنال فیکساتور عمل شدند، ۸ بیمار دچار تاخیر در جوش خوردن شدند، که از این تعداد، ۳ بیمار عارضه جوش نخوردن را تجربه کردند که تا ۶ ماه بعد از عمل هیچ‌گونه پیشرفتی در ساخت کالوس نداشتند. از ۵۴ بیمار که با مدولاری نیلینگ درمان شدند، ۲ بیمار دچار تاخیر در جوش خوردن و ۱ بیمار دچار جوش نخوردن شدند. وضعیت جوش نخوردن و تاخیر در جوش خوردن در دو روش اختلاف معنی‌داری نداشت (۰۵/۰p>).
استنتاج : با توجه به کاهش مدت بستری در روش نیل مدولاری و انجام جراحی مجدد و کاربرد نیل مدولاری در بعضی از بیماران که به روش اکسترنال فیکساتور به خوبی درمان نمی‌شوند توصیه می‌شود از همان ابتدا نیل مدولاری انجام شود.