سابقه و هدف: سیاه زخم یا شاربون یکی از بیماری های مشترک بین انسان و دام محسوب می شود که توسط باسیل گرم مثبت اسپوردار به نام Bacillus anthracis ایجاد می شود. این بیماری هنوز یکی از مشکلات بهداشتی کشورهای در حال توسعه می باشد. ایران یکی از مناطق آلوده به این بیماری محسوب می شود. استان چهارمحال و بختیاری یکی از قطب های کشاورزی و دامداری ایران است که سالیانه متحمل خسارات فراوانی ناشی از ابتلای انسان و حیوانات به سیاه زخم می گردد. این مطالعه با هدف بررسی یافته های کلینیکی و آزمایشگاهی و اقدامات درمانی روی موارد سیاه زخم جلدی انجام شده است.
مواد و روش ها: این تحقیق به صورت گذشته نگر و به روش توصیفی روی ۵۰ بیمار ثابت شده سیاه زخم جلدی از پرونده های بیماران بستری در بخش عفونی بیمارستان آیت اله کاشانی شهرکرد بین سالهای ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۶ انجام گرفته است.
نتایج: شایع ترین سن ابتلا ۱۱ تا ۲۰سال بوده و آقایان اندکی بیش از خانم ها به سیاه زخم جلدی مبتلا شده اند. اکثریت بیماران مورد بررسی در فصل تابستان به بیماری مبتلا شده بودند و بالغ بر ۹۶ درصد بیماران ساکن مناطق روستایی بوده اند. از لحاظ منبع عفونت، ۳۲ درصد سابقه تماس با دام آلوده و ۱۲درصد گزش حشرات را ذکر نموده بودند. شایع ترین عضو گرفتار، صورت و سپس دست ها و بازو بوده است و ۱۰۰ درصد بیماران ادم غیرگوده گذار و ۸۰ درصد آنها ضایعه نکروتیک همراه با اریتم داشته اند. تب در ۷۸ درصد، سردرد در ۶۴ درصد و لنفادنوپاتی ناحیه ای در ۴۲ درصد بیماران وجود داشت. افزایش ESR، لکوسیتوز و CRP مثبت از علایم آزمایشگاهی کمک کننده محسوب می شوند، اگرچه تشخیص نهایی با اسمیر از ترشحات زخم و کشت آن میسر می گردد.تمامی بیماران با پنی سیلین درمان و ۹۲ درصد آنها تا سه روز پس از شروع آنتی بیوتیک از تب رها شدند. در بررسی انجام شده، مرگ و میر صفر درصد و شایع ترین عارضه، عفونت ثانوی محل زخم بوده است.
استنتاج: در مناطق اندمیک بیماری سیاه زخم، هر زخم مشکوک با ادم غیرگوده گذار با یا بدون ضایعه نکروتیک باید از نظر سیاه زخم بررسی شود و شناخت هرچه بیشتر بیماری در کشورهای در حال توسعه و گسترش تحقیقات پزشکی به خصوص در زمینه راه های پیشگیری از بیماری می تواند کمک موثری در کاهش موارد ابتلا به بیماری محسوب شود.

انواژیناسیون (Intussusception) شایع ترین علت انسداد روده در اطفال می باشد. بیماری در فرم تیپیک با دردهای کولیکی و استفراغ به صورت حمله ای، همراه با مدفوع خونی تظاهر می یابد. در انواع ایلئوایلئال، ممکن است علایم و نشانه ها، تیپیک نباشد، تشخیص با استفاده از یافته های بالینی و به کمک باریم انما یا سونوگرافی انجام می شود. درمان به روش غیر جراحی و در مواردی که ممنوع باشد، به روش جراحی انجام می گردد. بیمار ما دختر ۵/۳ ساله ای بود که با حال عمومی بسیار بد و کاهش سطح هوشیاری، به اورژانس آورده شد. بنابر اظهار والدین، بیمار از ۴ روز قبل از مراجعه، دچار درد، مداوم و غیر کولیکی در ناحیه شکم، همراه با استفراغ شد که در ابتدا غیر صفراوی و سپس صفراوی بوده است. بیمار در هنگام معاینه، دچار افت شدید فشارخون بوده و در حالت نیمه شوک به سر می برد و همچنین علایم شکم حاد را نشان می داد. بعد از تثبیت شدن وضعیت، بیمار به اتاق عمل منتقل شد که انواژیناسیون ایلئوایلئال به علت دیورتیکول مکل، مشاهده شد. پس از استحاله(Reduction) برای بیمار دیورتیکولکتومی انجام شد؛ در نهایت بعد از طی دوره نقاهت پس از عمل، بیمار با حال عمومی خوب مرخص گردید.

سابقه و هدف: شکاف کام از ناهنجاری های شایع صورت می باشد که به صورت ارتباط باز بین دهان و بینی مشخص می گردد و می تواند تمام یا قسمتی از کام را شامل گردد. این ناهنجاری، دو سوم اختلالات بزرگ صورت را تشکیل می دهد و سبب اختلال در تغذیه، تکلم ، شنوایی و رشد دندان ها می شود. شکاف کام به وسیله تکنیک های متفاوت جراحی، درمان می شود. عوارض پس از ترمیم شکاف کام شامل: خونریزی، عفونت و فیستول می باشد که فیستول از مهم ترین آنها است. هدف از ترمیم شکاف کام، امکان تغذیه مناسب، تکلم صحیح بدون اختلال در رشد استخوان، جلوگیری از عوارض گوش میانی و کاهش شنوایی می باشد و ایجاد فیستول پس از عمل جراحی، رسیدن به این اهداف را مشکل می سازد. هدف از این مطالعه، بررسی میزان بروز فیستول در بیماران تحت عمل ترمیم شکاف کام در بیمارستان بوعلی می باشد.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مروری بر روی پرونده ۵۰ بیمار که از فروردین ۱۳۷۶ تا اردیبهشت ۱۳۸۳ به درمانگاه جراحی بیمارستان بوعلی ساری مراجعه کرده و با تشخیص شکاف کام تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، صورت گرفته است. ویژگی های دموگرافیک بیماران، نوع شکاف کام، ناهنجاری همراه، تکنیک عمل و عوارض پس از آن از جمله فیستول از پرونده های استخراج و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. برای توصیف داده ها از میانگین، انحراف معیار، مد، درصد فراوانی و آزمونهای آماری مانند کای دو استفاده شد.
یافته ها: ۵۰ درصد نمونه ها دختر و ۵۰ در صد آنها پسر بودند. میانگین سن عمل بیماران ۱۸,۸۴±۹.۸۲ ماه بوده است. جهت دسته بندی داده ها از طبقه بندی Veau استفاده شد. توزیع بیماران به این ترتیب بود: ۶ درصد کلاس یک، ۶۲ درصد کلاس دو، ۱۸ درصد کلاس سه و ۱۴ درصد کلاس چهار. طی پیگیری بیماران پس از جراحی، ۴ درصد دچار فیستول شدند و در بقیه بیماران (۹۶ درصد) فیستول و عوارضی مانند هماتوم، عفونت پس از عمل و یا باز شدن کامل محل ترمیم مشاهده نگردید. هیچ تفاوت معنی داری بین بیماران با و بدون فیستول از نظر طبقه بندی Veau، تکنیک جراحی، سن و جنس بیماران به دست نیامد.
استنتاج: عمل جراحی شکاف کام با عارضه مهمی چون فیستول همراه است که نیاز به جراحی مجدد دارد. بروز فیستول در مطالعات گوناگون، متفاوت بوده است و درصد قابل توجهی را شامل می شود. در مطالعه حاضر، میزان بروز فیستول ۴ درصد بوده است که نسبت به آمار جهانی (۰ تا ۵۰ درصد) نسبتا پایین می باشد. این امر مربوط به تکنیک مناسب در جراحی می باشد.

در این مقاله یک مورد پسودوتومور التهابی کولون عرضی در یک پسربچه هشت ساله گزارش می شود. بیمار به دلیل درد شکمی، تب و استفراغ در بیمارستان بوعلی سینا بستری شد. در معاینه توده ای در خم کولیک چپ، لمس شد. در سی تی اسکن، یک توده کلسیفیه همراه با لنف آدنوپاتی در حداره کولون عرضی دیده شد. تشخیص اولیه لنفوم بود. بررسی بافت شناسی ضایعه، موید پسودوتومور التهابی بود. بعد از خارج نمودن توده با عمل جراحی بیمار بهبود یافت و تا یک سال بعد از عمل، عود نکرده است. بنابراین در تشخیص افتراقی توده های کولون عرضی اطفال، باید پسودوتومور التهابی را در نظر داشت تا از درمان های غیر ضروری و مضر کموتراپی و رادیوتراپی جلوگیری شود.

سابقه و هدف: هیپوسپادیاس از بیماری های شایع دستگاه تناسلی پسران می باشد. با توجه به تکنیک های مختلف درمان این آنومالی و عوارض مهمی مانند فیستول، تلاش بر آن است که جهت درمان از روشی استفاده شود که بهترین نتیجه و کم ترین عارضه را داشته باشد. در سال های اخیر روش جراحی (Tubulized inciside plate urethroplasty) TIP جهت عمل جراحی هیپوسپادیاس مطرح شده است در این مطالعه بیماران مبتلا به انواع هیپوسپادیاس که با این روش جراحی شده اند، مورد بررسی قرار می گیرند.
مواد و روش ها: مطالعه به شکل توصیفی بر روی پرونده ۶۶ پسر مبتلا به هیپوسپادیاس با سن ۸ ماه تا ۱۳ سال و میانگین سنی ۲,۹۶±۲.۳۱ سال که از فروردین ۱۳۷۸ لغایت تیر ماه ۱۳۸۳ در بیمارستان بوعلی ساری تحت یورتروپلاستی به روش TIP قرار گرفته اند، انجام شد. بیماران پس از ترخیص جهت بررسی عوارض پس از جراحی همانند عفونت، فیستول و تنگی به طور متوسط ۳ ماه پیگیری و معاینه شدند. جهت توصیف داده ها از فراوانی، میانگین و انحراف معیار استفاده شد.
یافته ها: ۵۷ بیمار (۸۶,۴ درصد) هیپوسپادیاس دیستال و ۹ مورد (۱۳.۶ درصد) نوع مید شفت و پروگزیمال بودند.در تمام بیماران شکل ظاهری گلانس و مئاتوس جدید بسیار مناسب و مشابه افراد سالم بود. وضعیت ادرار کردن در تمام بیماران نرمال و در هیچ موردی احتباس ادراری وجود نداشت. در ۵۹ بیمار (۸۹.۴ درصد) هیچ عارضه ای مشاهده نشد اما ۵ بیمار با هیپوسپادیاس دیستال و ۲ بیمار در گروه مید شفت و پروگزیمال دچار فیستول شدند (۱۰.۶ درصد). عفونت و یا باز شدن کامل محل ترمیم بعد از عمل مشاهده نشد.
استنتاج: یورتروپلاستی به روش TIP در ترمیم هیپوسپادیاس روش بسیار مناسب، ساده، سریع و با عوارض نادر می باشد نتایج مطالعه نشان داد فیستول تنها عارضه جراحی با شیوع ۱۰,۶ درصد بود که نسبت به آمار جهانی قابل قبول است.

سابقه و هدف: بیماری هیرشپرونگ (HD) شایع ترین علت انسداد روده ای نوزادان می باشد. به دلیل مشکلات و عوارض بیوپسی تمام ضخامت و عضلات سروزی رکتوم، تمایل به انجام بیوپسی مخاطی - زیرمخاطی رکتوم می باشد. ولی تفسیر این بیوپسی ها با رنگ آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین (H&E) و حتی رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی (IHC) متداول یعنی استیل کولین استراز دارای مشکلاتی می باشد. از آنجا که اطلاعات درباره صحت رنگ آمیزی انولاز اختصاصی نرون (NSE) برای تشخیص هیرشپرونگ که مارکری در دسترس و قابل انجام بر روی بلوک های پارافینه می باشد، ناکافی است، این مطالعه با هدف تعیین ارزش تشخیصی NSE بر بیوپسی‌های مخاطی - زیرمخاطی رکتوم درتشخیص بیماری هیرشپرونگ و اختلالات وابسته انجام شده ا ست.
مواد و روش ها: مطالعه بر ۶۵ بیوپسی مخاطی زیر مخاطی و ۶۵ بیوپسی عضلانی - سروزی (استاندارد) رکتوم بیماران مشکوک به بیماری هیرشپرونگ و اختلالات وابسته مراجعه کننده به بیمارستان های بوعلی و شفای ساری (از فروردین۱۳۸۲ - مهر ۱۳۸۳) انجام شد. از هر بیمار یک بیوپسی مخاطی - زیرمخاطی و یک بیوپسی عضلانی – سروزی گرفته شد. لام های نمونه های مخاطی – زیر مخاطی با NSE و نمونه های عضلانیسروزی با E& H رنگ آمیزی و به صورت دو سوکور خوانده و با هم مقایسه شد. داده ها با فرمول های حساسیت و ویژگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: حساسیت، اختصاصیت، کارایی و ارزش اخباری مثبت و منفی رنگ آمیزی NSE در تشخیص بیماری هیرشپرونگ به ترتیب ۱۰۰درصد، ۸۴,۲ درصد، ۸۹.۱ درصد،۸۱.۸درصد، ۱۰۰ درصد بود. که اختلاف معنی دار از نظر آماری با استاندارد نشان داد. در بررسی ۵ مورد هیپوگانگلیوزیس، رنگ آمیزی NSE در یک مورد منفی کاذب و در ۹ مورد مثبت کاذب وجود داشت.
استنتاج: یافتن سلول گانگلیونی با رنگ آمیزی NSE قطعا بیماری هیرشپرونگ را رد می کند و عدم وجود سلول های گانگلیونی در ۸۱,۸ درصد موارد تشخیص HD را به درستی مطرح می کند. لذا استفاده ازNSE در مواردی که نمونه یک بیوپسی مخاطی - زیر مخاطی باشد منطقی به نظر می رسد. این روش شاید در نشان دادن وجود یا عدم وجود سلول گانگلیونی کافی باشد ولی شمارش سلول گانگلیونی (که در تشخیص اختلالات وابسته لازم است) نیازمند بررسی شبکه عصبی میانتریک است.

سابقه و هدف : از آنجا که معمولاً بیماران مبتلا به آنوس بسته در چند روز اول نوزادی تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، تشخیص همراهی بیماری‌های دیگر در این گروه از اهمیت بالائی برخوردار است لذا این مطالعه با هدف تعیین فراوانی بیماری های مادرزادی قلبی در بیماران مبتلا به آنوس بسته انجام گرفته است.
مواد و روش‌ها : مطالعه به روش توصیفی بر روی بیمارن مبتلا آنوس بسته (۸۲- ۱۳۸۵) که به بیمارستان بوعلی ساری مراجعه و تحت بررسی اکوکاردیوگرافیک قرارگرفتند انجام شد.اطلاعات بیمارانی که قبل از زمان اجراء طرح مراجعه نموده بودند از روی پرونده آنان استخراج و بیمارانی که از زمان اجراء طرح وارد مطالعه شدند، معاینه و اکو شدند. اطلاعات در پرسشنامه‌ها ثبت گردید. از آمار توصیفی برای نمایش داده‌ها استفاده شد.
یافته‌ها : ۹۰ بیمار مبتلا به آنوس بسته اکوکاردیوگرافی شدند. از این تعداد ۱۴ دختر (۲/۵۷ درصد) و ۱۲ پسر (۸/۴۲ درصد)، مبتلا به بیماری مادرزادی قلبی بودند. ۲۲ بیمار (۶/۸۴ درصد) از نوع HIGH TYPE و۴ بیمار (۳/۱۵ درصد) از نوع LOW TYPE بودند. از نظر نوع بیماری مادرزادی قلبی: ۷ بیمار (۹/۲۶ درصد) ASD+PDA ،۶ بیمار(۲۳ درصد) ASD+PDA+TR ، ۴ بیمار(۳/۱۵ درصد) PDA ، ۴بیمار (۳/۱۵ درصد) MR ، ۱ بیمار (۸/۳ درصد) TF ، ۲ بیمار (۶/۷ درصد) VSD و ۲ بیمار (۶/۷ درصد) ASD داشتند.
استنتاج : با توجه به شیوع بالای بیماری‌های مادرزادی قلبی در مبتلایان به آنوس بسته نسبت به جمعیت عادی به نظر می‌رسد که انجام اکوکاردیوگرافی در تمام بیماران به خصوص از نظر پیش‌بینی نتیجه جراحی و پیشگیری از عوارض احتمالی الزامی باشد.

در این مقاله یک مورد همراهی آسیت شیلوس و نوروبلاستوما گزارش می شود. بیمار دختر شش ماهه بود که به علت تورم شکم در بیمارستان بستری شد. معاینه فیزیکی نشانگر وجود مایع در شکم بوده که با سونوگرافی شکم تایید شد. در آسپیراسیون مایع آسیت، مایعی کاملا شیری رنگ به دست آمد. بعد از اقدامات درمانی اولیه و کاهش حجم مایع آسیت، سونوگرافی شکم تکرار شد که نشانگر وجود توده ای در خلف صفاق با حدود نامشخص بود. متعاقبا سی تی اسکن شکم با ماده حاجب انجام شد که توده ای جامد در فاصله بین کلیه ها و قدام ستون فقرات را نشان داد و با لاپاراتومی و نمونه برداری به عمل آمده، نوروبلاستوما مسجل شد. لذا توصیه می شود در تمام موارد آسیت شیلوس در شیرخواران، عوامل بدخیم مد نظر قرار گیرد.

سابقه و هدف: بیماری هیرشپرونگ یک عامل ارگانیک یبوست در اطفال بوده که تنها با مداخله جراحی قابل درمان بوده و در صورت عدم تشخیص و درمان می تواند منجر به عوارض وخیم و حتی مرگ شود. با توجه به ناهمگن بودن سن بروز، تظاهرات بالینی و فراوانی آن در مطالعات قبلی و عدم پیشینه تحقیقاتی در خصوص این بیماری در منطقه این مطالعه با هدف بررسی فراوانی بیماری هیرشپرونگ و چگونگی نتایج حاصل از انجام بیوپسی رکتوم در کودکان مبتلا به یبوست مزمن در ساری انجام شد.
مواد و روش ها: مطالعه به روش توصیفی بر روی کودکان مبتلا به یبوست مزمن مقاوم به درمان طبی و نوزادان با علایم بالینی منطبق بر بیماری هیرشپرونگ که به درمانگاه جراحی اطفال بیمارستان بوعلی سینا ساری (۸۵-۱۳۷۶) مراجعه کردند انجام شد. اطلاعات بالینی، باریم انما و پاتولوژی بیماران از پروند ها استخراج شد و نتایج با نرم افزار آماری SPSS ۱۳ پردازش شد.
یافته ها: ۲۲۶ بیمار با میانگین سنی ۳۰,۶±۳۴.۸ ماه و محدوده سنی ۰.۶۹-۱۰۶ ماه، مبتلا به یبوست بودند. از این تعداد ۱۸۷ نفر بیوپسی رکتوم شده بودند که ۵۹.۴ درصد از افراد بیوپسی شده مبتلا به هیرشپرونگ و گروه سنی مبتلایان به هیرشپرونگ ۰.۶۹-۱۳۲ ماه با میانگین ۲۴.۸±۳۳.۲ بود. شیوع بیماری در پسران نسبت به دختران، ۲.۶ برابر بود. شایع ترین محل آگانکلیوز رکتوسیگموئید بود. ۲۷.۱ درصد بیماران با هیرشپرونگ در ماه اول تولد، ۴۴.۱ درصد در ۱-۱۲، ۱۸ درصد در ۱۲-۴۸ و ۱۰.۸ درصد در سنین بالای ۴۸ ماهگی تشخیص داده شده بودند. فراوانی علایم بیماری هیرشپرونگ به ترتیب (نزولی) یبوست مزمن مقاوم ۸۱ (۷۳ درصد)، اتساع شکمی ۳۵ (۳۱.۵ درصد)، استفراغ ۲۶ (۲۳.۴ درصد)، عدم دفع مکونیوم در ۴۸ ساعت اول تولد ۲۰ (۱۸ درصد) بودند.
استنتاج: مطالعه حاضر نشان داد که ۵۹,۴ درصد کودکان با یبوست مزمن مقاوم به درمان طبی مبتلا به هیرشپرونگ هستند که بیانگر ارزش انجام بیوپسی رکتوم در این بیماران می باشد.

سابقه و هدف: بیماریهای قلبی- عروقی و مرگ ناشی از آنها متأسفانه طیف گستردهای را در علل مرگ و میر به خود اختصاص داده است. در دهههای اخیر جراحی قلب باز توانسته میزان مرگ و میر این دسته از بیماران را کاهش دهد. در این مطالعه به بررسی کاهش عوارض ناشی از بستن زخم پا در یک لایه و بررسی لزوم و یا عدم لزوم بستن لایه زیر جلدی زخم پا پس از برداشت ورید صافن بزرگ در اعمال جراحی بای پس کرونر پرداخته شد.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از نوع تصادفی انجام شد. جامعه مورد بررسی شامل ۸۰ بیمار مبتلا به بیماری ایسکمی قلبی بودند که تحت عمل جراحی بای پس کرونر قرار گرفتند. در گروه اول زخم ناشی از برداشتن ورید صافن بزرگ تنها در یک لایه ترمیم شد و در گروه دوم زخم پا در چند لایه ترمیم شد. پس از اتمام مطالعه دادههای بدست آمده در مورد عوارض دو روش با استفاده از نرمافزار آماری SPSS۱۷ تنظیم و دستهبندی شد و با کمک شاخصهای آمار مرکزی و آزمونهای t و chi-square مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته ها: بیماران دو گروه از لحاظ سن، وزن، قد، جنسیت و شاخص توده بدنی اختلاف معنی داری نداشتند. در روز دوم مطالعه تنها هماتوم تفاوت معنیداری (p=۰,۰۰۱) بین دو گروه داشت (در گروه یک لایه ۵ بیمار و در گروه چندلایه ۱۸ نفر). در روز چهاردهم مطالعه بجز در مورد نورالژی عصب صافن در ۶ متغیر دیگر گروه چندلایه با عوارض بسیار بیشتری همراه بوده است. نتایج تقریبا مشابهی در روز بیست و یکم پس از عمل جراحی مشاهده شد.
استنتاج: شواهد بیانگر آن است که شیوه سوچور تک لایه زخم محل برداشت ورید صافن جهت بای پس عروق کرونری با عوارض و موربیدیته کمتری همراه میباشد. لذا توصیه میگردد در مواردی که از ورید صافن بزرگ به عنوان گرافت برای Revascularization عروق کرونر استفاده میشود برای جلوگیری از بروز اثرات نامطلوب نظیر عفونت زخم و یا درد مزمن و هماتوم از سوچور زخم به روش یک لایه استفاده شود.

سابقه و هدف : آسپیراسیون جسم خارجی ریوی در کودکان از علل غیرشایع ولی تهدیدکننده زندگی در آنها می‌باشد و اغلب موارد در کودکان زیر ۳ سال اتفاق می‌افتد. هدف از مطالعه بررسی انواع، محل و علائم جسم خارجی ریوی و شیوع سنی کودکان مبتلا بود.
مواد و روش ها :این مطالعه توصیفی گذشته نگر با بررسی پرونده کلیه کودکانی که با تشخیص اولیه جسم خارجی در بیمارستان بوعلی سینا ساری از سال‌های ۸۰ تا ۸۸ بستری شده‌اند، انجام شد. علائم بالینی به همراه سن، جنس، محل زندگی، معاینات بالینی، نوع جسم و محل جسم خارجی استخراج و مورد ارزیابی قرار گرفت.
 یافته ها :تعداد ۸۰ پرونده مورد ارزیابی قرار گرفت که ۵۷ نفر مذکر و ۲۳ نفر مونث و سن آنها از ۸ ماه تا ۱۸۰ ماه متفاوت بود. سن شایع آسپیراسیون جسم خارجی زیر ۳ سالگی (بین ۸ ماه تا ۳ سال) بوده است. محل زندگی ۳۸ مورد شهر و ۴۲ مورد روستا بود. سرفه شایعترین علامت بود و حدود ۱۵ درصد نیز معاینه بالینی نرمال داشتند. شایعترین اجسام تخمه و بادام بودند.
استنتاج :جسم خارجی ریوی در این مرکز بطور متوسط ۱۲ مورد در سال است که در سنین زیر ۳ سالگی شایع‌تر است و تهدیدکننده زندگی می‌باشد و اغلب آن ناشی از تنقلاتی مثل تخمه و بادام روی می‌دهد. نظارت درست مراقبین و خانواده‌ها و درست مصرف کردن آنها در سنین مناسب می‌تواند در کاهش آنها موثر باشند.