جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای میرابی عراز

علیرضا رفیعی ، زهرا حسینی خواه ، ابوالقاسم عجمی ، رویا قاسمیان ، محمدرضا حسن جانی روشن ، حسن علی سلطانی ، مهدی آسمار ، محمد میرابی عراز،
دوره ۱۶، شماره ۵۶ - ( بهمن ۱۳۸۵ )
چکیده

سابقه و هدف: بروسلوزیس یا تب مالت یکی از بیماری های عفونی خطرناک در سراسر جهان می باشد که به لحاظ قابلیت انتقال بین انسان و دام از اهمیت بسزایی برخوردار است. ایجاد شکل های متعدد (Polymorphism) در ژن های گیرنده (FC?RIIA) FC علاوه بر آن که موجب افزایش غیریکنواختی در این گیرنده ها می گردد، مولکول هایی را پدید ابتدا می آورد که عملکرد آنها با مولکول های اصلی متفاوت خواهد بود و لذا افراد دارای آن شکل اللیک خاص، استعداد بیش تری به برخی بیماری ها پیدا می نمایند. هدف از این تحقیق، بررسی ارتباط شکل های متعدد ژنی FR?RII A (CD۳۲) در بیماران مبتلا به بروسلوز می باشد و این که آیا بین روند بیماری با بروز شکل های متعدد FC?RIIA ارتباطی وجود دارد.
مواد و روش ها : این مطالعه بر روی۶۷ بیمار (۴۳ نفر مرد و۲۴نفر زن) مبتلا به بروسلوز با میانگین سنی ۴۳,۳۱ ± ۱۷.۸۴ انجام شد. از این بیماران، ۵۴ نفر مبتلا به بروسلوزیس حاد براساس دوره بیماری، علایم بالینی و یافته های آزمایشگاهی بودند. ۶۷ نفر (۳۴ نفر مرد و ۳۳ نفر زن) داوطلب سالم که از نظر سنی، جنس و شرایط جغرافیایی مشابه بیماران بودند، به عنوان شاهد انتخاب شدند. شکل های متعدد FC?RIIA ، با استفاده از پرایمرهای (Primers) اختصاصی آلل و به کمک واکنش پلیمراز زنجیره ای (SSCP-PCR) تعیین گردید.
یافته ها: فراوانی ژنوتیپFC?RIIA -R/R۱۳۱ در بیماران مبتلا به بروسلوز نسبت به افراد سالم افزایش معنی داری داشت (۴۷,۸ درصد برابر ۲۸.۴ درصد). به عبارت دیگر این ژنوتیپ ارتباط قابل توجهی با بیماری بروسلوز دارد (OR=۲.۱ و با ۹۵ درصد دامنه اطمینان p=۰.۰۳۹, ۱.۳-۲.۴=). در حالی که فراوانی آلل موتان R۱۳۱ اختلاف معنی داری بین بیماران مبتلا به بروسلوز و افراد سالم نداشت (P=۰.۲). همچنین گرچه فراوانی ژنوتیپ FC?RIIA- R/R۱۳۱ در بیماران مبتلا به بروسلوز مزمن بیش تر از بیماران مبتلا به بروسلوز حاد بود، این تفاوت از نظر آماری معنی دار نشد (۵۳.۸ درصد در برابر ۴۶.۳ درصد، P=۰.۶۵). با این حال، ارتباط معنی دار بین ژنوتیپ FC?RIIA- R/R۱۳۱ و شدت بیماری بروسلوز مشاهده نشد (p=۰.۶۵).
استنتاج: با توجه به یافته های فوق، غالب بودن ژنوتیپ هموزیگوت FC?RIIA- R/R۱۳۱ مشاهده شده در بیماران مبتلا به بروسلوز، بر اهمیت این ژنوتیپ به عنوان عامل خطر ژنتیکی در استعداد ابتلا به بیماری بروسلوز تاکید دارد.

عقیل تبارملاحسن ، نفیسه پاکروان ، محمدحسن زهیر، علی مصطفایی ، سیدمحمد موذنی ، معصومه ابتکار ، شهرام شهابی ، عباس آزادمهر ، سیدحمید آقاجان زاده ، آریو شاهین جعفری، محمد میرابی عراز،
دوره ۱۸، شماره ۶۶ - ( مهر و آبان ۱۳۸۷ )
چکیده

سابقه و هدف: با وجود پیشرفت های زیاد در زمینه درمان تومور با استفاده از روش های رایج مانند جراحی، شیمی درمانی و غیره، علم پزشکی همچنان در درمان تومور ناتوان مانده است. در این رابطه علم ایمونولوژی افق تازه ای را جهت رییشه کنی تومور ارایه نموه به صورتی که ایمونوتراپی تومور امروزه به عنوان یکی از استراتژی های پذیرفته شده در درمان بعضی از انواع تومورها حداقل در مدل های حیوانی نتایج قابل قبولی را ارایه نموده است. هدف از این پژوهش بررسی اثرایمونوتراپی تراپئوتیک با استفاده از کمپلکس gp۹۶-tumor peptide و نالوکسان به عنوان آنتاگونیست گیرنده های اپیوئیدی برای تقویت سیستم ایمنی خصوصا سیستم ایمنی سلولی علیه تومور می باشد.
مواد و روش ها: در این تحقیق کمپلکس GP۹۶ - Tumor peptide با استفاده از روش srivastava از رده سلولی WEHI ۱۶۴ تخلیص شد. به گروه کنترل فقط محلول بافر فسفات ((PBS، به گروه تست یک نالوکسان، به گروه تست دو کمپلکس gp۹۶-tumor peptide و به گروه تست سه کمپلکس gp۹۶-tumor peptide همراه با نالوکسان تزریق شد. جهت ارزیابی اثربخشی واکسیناسیون بعد از روزهای معین اندازه تومور حاصله ثبت شد سپس موشها کشته و در شرایط استریل سلول های تک هسته ای از طحال آنها استخراج شدندکه در مرحله بر روی آنها آزمایش MTT جهت بررسی تکثیر سلول انجام شد و ازمحلول رویی حاصل از کشت سلول تولید سایتوکاین های اینترلوکین چهار و اینترفرون گاما با استفاده از کیت الایزا مورد سنجش قرار گرفت.
یافته ها: نتایج حاصل از تخلیص پروتئین نشان داد که ایزوفرم حاصل از تخلیص، فرم ۶۶ کیلو دالتون پروتئین مورد نظر می باشد. نتایج حاصل از میزان حجم تومورنشان داد که در گروه تستها اختلاف معنی داری نسبت به گروه کنترل وجود ندارد. نتایج آزمایش MTT نشان داد که در گروه تستها اختلاف معنی داری نسبت به گروه کنترل وجود ندارد. نتایج حاصل از سنجش اینترلوکین چهار نشان داد در گروه تست یک و گروه تست دو اختلاف معنی داری نسبت به گروه کنترل دیده نمی شود ولی در گروه تست سه کاهش معنی داری نسبت به گروه کنترل وجود دارد. نتایج حاصل از سنجش اینترفرون گاما در گروه تست یک اختلاف معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان نداد ولی گروه تست دو و گروه تست سه افزایش معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان دادند.
استنتاج: از یافته های تحقیق نتیجه گرفته می شود که کاربرد کمپلکس gp۹۶-tumor peptide به تنهایی فقط سبب افزایش میزان اینترفرون گاما می شود ولی کاربرد این کمپلکس همراه با نالوکسان علاوه بر افزایش میزان اینترفرون گاما سبب کاهش میزان اینترلوکین چهار می شود که برای القای پاسخ ایمنی سلولی علیه تومور ضروری می باشد.


صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Journal of Mazandaran University of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb