تظاهرات درگیری دستگاه عصبی (neurobrucellosis) از آن جمله دستگاه عصبی مرکزی در تب - مالت بسیار متنوع می باشد و در کمتر از پنج درصد مبتلایان رخ می دهد. دراین بین، مننژیت حاد یا مزمن شایع ترین عارضه محسوب می شود و درگیری اعصاب مغزی به ندرت ایجاد می گردد. دراینجا موردی ازتب مالت با درگیری عصب هفتم مغزی (facial palsy) و فلج یک نیمه بدن (hemiplegia) معرفی می گردد. با توجه به مورد فوق توصیه می شود در مناطق اندمیک، بیمارانی که با علایم غیر قابل توجیه گرفتاری دستگاه عصبی مراجعه می کنند، از نظر عفونت تب مالت نیز مورد بررسی قرار داده شوند. چرا که در صورت تشخیص به موقع، جواب به درمان قابل قبول خواهد بود.

سابقه و هدف: شانه درد یک عارضه شایع پس از سکته (Stroke) است که ایجاد محدودیت های زیادی در توانبخشی این بیماران جهت دستیابی به کارایی فیزیکی مطلوب پس از سکته می کند ولی اطلاعات در مورد شیوع آن و فاکتورهای همراهش محدود است. در این مطالعه به بررسی جزییات بیشتری در مورد فاکتورهای همراه با شانه درد پس از سکته پرداخته شد.
مواد و روش ها: این مطالعه بر روی ۱۹۱ بیمار سکته مغزی (در هر سن و جنس) که به بخش طب فیزیکی- توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز از سال ۱۳۸۰ لغایت ۱۳۸۳ مراجعه کرده بودند انجام شد. بیماران به مدت یکسال ارزیابی شدند. در ویزیت اول پرسشنامه ای بر اساس گزارش شخص بیمار از درد شانه و سپس شرح حال و معاینه فیزیکی و جمع آوری اطلاعات در خصوص سابقه قبلی شانه درد، سابقه قبلی جراحی قلب باز (CABG) وجود اسکولیوز (scoliosis) و محدودیت حرکتی گردن، تعیین نوع سکته بر اساس MRI و CT مغزی، پوکی استخوان بر اساس عکس ساده رادیولوژی یا تراکم استخوان و اسپاستیسیتی در عضلات اداکتور شانه و دو سربازویی از طریق Ashworth scale تنظیم شد. در جلسات بعدی ویزیت که هر ۲ ماه صورت گرفت مجددا پرسشنامه مورد ارزیابی قرار گرفته و بروز شانه درد درج گردید.
یافته ها: ۴۹ بیمار (۳۲,۲ درصد) دچار شانه درد شدند بیشترین شیوع درد شانه بین ۲ تا ۶ ماه پس از سکته بود (۷۱.۳ درصد) که از این تعداد ۳۹ نفر (۷۹.۶ درصد) اسپاستیسیتی و ۸ نفر (۱۶.۳ درصد) تون عضلانی شل داشتند. در گروه بدون شانه درد تنها (۶.۸ درصد) اسپاستیسیتی و اکثرا (۸۴.۵ درصد) تون طبیعی داشتند. به ترتیب در گروه با درد شانه و بدون درد شانه، ۶.۷ درصد و ۱.۹ درصد سابقه جراحی قلب باز، ۶.۱ درصد و ۱ درصد اسکولیوز، ۶۷.۳ درصد و ۳۵.۹ درصد خونریزی داخل پارانشیم مغز (Intra cranial hemorrhage) و ۷۳.۵ درصد و ۲۳.۳ درصد محدودیت حرکات گردن، ۲۴.۵ درصد و ۳۵ درصد پوکی استخوان داشتند.
استنتاج: اسپاستیسیتی در گروه شانه درد بطور قابل ملاحظه ای از نظر آماری بیش از گروه بدون درد شانه بود (P<۰,۰۰۱) که این می تواند بدلیل ایجاد کپسولیت (Capsulitis) مفصل شانه و التهاب بافت نرم بخصوص لیگامانها و عضلات کمربند شانه و نیمه دررفتگی قدامی تحتانی مفصل شانه باشد. نیز ارتباط معنی داری بین وجود سکته از نوع Intra cranial hemorrhage و کاهش محدوده حرکتی گردن و درد شانه بدست آمد. طبق این نتایج بدست آمده بنظر می رسد جهت پیشگیری از درد شانه پس از سکته توجه به درمان اسپاستیسیتی و همچنین درمان مشکلات زمینه ای ناحیه گردن و توانبخشی آنها کمک کننده باشد. توصیه می شود در مطالعات بعدی تاکید بیشتری روی این نکات جهت پیشگیری از درد شانه بشود.

سابقه و هدف: طب سوزنی یک روش مداخله ای بوده که بخصوص در درمان درد یا کاهش آن مفید می باشد. این مطالعه در نظر دارد روش سریع و ساده ای جهت درمان کمردرد حاد با تزریق در نقاط طب سوزنی با استفاده از مخلوط لیدوکائین و متیل پردنیزولون استات ارایه دهد.
مواد و روش ها: پنجاه بیمار با درد حاد کمری که دارای تست بالینی (Straight Leg Rising) SLR مثبت بودند و همچنین حداقل در سه نقطه از پنج نقطه طب سوزنی BL-۵۷، BL-۴۰، BL-۳۶ (or BL-۳۷)، BL-۲۳ و GB-۳۰درد داشتند انتخاب گردیده و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. درمان گروه اول توسط تزریق ۴۰ میلیگرم متیل پردنیزولون و دو سیسی لیدوکائین دو درصد در حداقل سه نقطه از پنج نقطه فوق صورت گرفت و در گروه دوم توسط کپسول پیروکسیکام ۲۰ میلی گرم در روز، قرص متوکاربامول ۵۰۰ میلی گرم سه بار در روزو قرص دیازپام ۱۰ میلی گرم موقع خواب به مدت یک هفته صورت گرفت. ارزیابی بیماران با روشهای عدد دهی درد، توانایی بیمار در لی لی کردن به مقدار پنج قدم با پای گرفتار، تست SLR و نمره دهی توانایی فعالیت در کمردرد انجام گردید.
یافته ها: گروه تزریق در نقاط طب سوزنی از نظر امتیاز نمره دهی توانایی فعالیت درکمردرد و توانایی بیمار در لی لی کردن استاندارد پاسخ بهتری به درمان داشت و از نظر امتیاز عدددهی درد و تستSLR هر دو گروه پاسخ موثر ولی یکسانی به درمان داشتند.
استنتاج: با توجه به اینکه تزریق در نقاط طب سوزنی تنها در یک جلسه انجام گردید و ارزان تر از درمان دارویی خوراکی نیز بوده، می توان این نوع درمان را به عنوان یک روش مناسب، ارزان و سریع در بیماران کمردرد حاد با انتشار درد به یکی از اندام های تحتانی پیشنهاد نمود.