سابقه و هدف: مطالعات اولیه اثرات سودمند قلبی عصاره بهارنارنج را با مکانیسم های متفاوت نشان داده است. نقش محافظتی کارکردی این گیاه در مقابل آریتمی های فوق بطنی هنوز مشخص نشده است. مطالعه حاضرجهت بررسی نقش عصاره هیدروالکلی بهارنارنج در تغییر خواص الکتروفیزیولوژیک گره دهلیزی-بطنی در طول فیبریلاسیون دهلیزی شبیه سازی شده در خرگوش آزمایشگاهی و تعیین نقش رسپتورهای آدرنرژیک در اثر بهارنارنج روی گره دهلیزی-بطنی طراحی شده است.
مواد و روش ها: در این مطالعه از خرگوش های نر نیوزلندی (?.?-?kg) استفاده شد. پروتکل های تحریکی (ریکاوری، ونکباخ، فیبریلاسیون دهلیزی و ناحیه پنهان) برای بررسی خواص الکترو فیزیولوژیک گره دهلیزی-بطنی ایزوله خرگوش، در ۲ گروه استفاده شدند (??=N). در گروه اول (??=N) غلظت های مختلف عصاره هیدروالکلی بهارنارنج جهت تعیین خصوصیات هدایت پنهان به تیرود اضافه شدند. در گروه دوم(??=N) اثرات غلظت های عصاره گیاه (۱۰۸،۵۴ میلی گرم در لیتر) در حضور آنتاگونیست رسپتو? ، (نادولول ۲ میکرومولار در لیتر) آنالیز شدند. تمام نتایج به صورت میانگین ± خطای استاندارد گزارش شده است.
یافته ها: عصاره هیدروالکلی بهارنارنج یک الگوی وابسته به غلظت دو فازی داشت به صورتیکه در غلظت های کم و متوسط (۲/۳- ۸/۰ میلی گرم در لیتر) تحریک ناپذیری گره ای و ونکباخ را کوتاه کرد. کاهش غیر معنی دار در میانگین فاصله دو ثبت متوالی از دسته هیس و مقدار ضربانات پنهان در تمامی غلظت های بهارنارنج دیده شد. ناحیه پنهان توسط این گیاه کوتاه گردید. نادولول (۲ میکرومولار در لیتر) از تمامی اثرات بهارنارنج روی هدایت پنهان، تحریک ناپذیری و هدایت پنهان جلوگیری کرد.
استنتاج: تمامی این نتایج نشان دهنده پتانسیل اثرات آریتمی زای بهارنارنج در تشدید تاکی آریتمی های فوق بطنی است. ممکن است مکانیزم عمده این گیاه کاهش تحریک ناپذیری گره ای و ناحیه پنهان باشد. حداقل قسمتی از اثرات بهارنارنج از طریق رسپتور ? واسطه می شود.

سابقه و هدف: مطالعات گذشته بیانگر اثرات مستقیم و غیرمستقیم استاتین ها در تاثیر بر روی آریتمی های فوق بطنی و بطنی بوده است. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر سیمواستاتین در خواص وابسته به سرعت گره و مشخص نمودن اثرات سیمواستاتین در ارتباط با دیگر خواص پایه هدایتی و تحریک ناپذیری گرهی بود.
مواد و روش ها: در این مطالعه از مدل گره دهلیزی بطنی جدا شده پرفیوز ۸ خرگوش استفاده شد. تحریک ناپذیری گرهی (موثر و کارکردی) و پروتکل های وابسته به سرعت (ریکاوری و خستگی، تسهیل) جهت ارزیابی خواص الکتروفیزیولوژیک گره دهلیزی بطنی استفاده شدند. پروتکل های تحریکی در طی فاز کنترل و همچنین در حضور غلظت های مختلف سیمواستاتین به کاربرده شدند.
یافته ها: سیمواستاتین در غلظت های ۰,۵ تا ۱۰ میکرومولار در لیتر دوره تحریک ناپذیری کارکردی و موثر گره را به صورت معنی داری طولانی کرد و سبب افزایش زمان ونکباخ گردید. آستانه آریتمی توسط سیمواستاتین در غلظت های بالا (۳ و ۱۰ میکرو مولار) افزایش پیدا کرد. غلظت های مختلف سیمواستاتین سبب افزایش خستگی شد که تنها در غلظت ۳۰ میکرو مولار معنی دار بود.
استنتاج: سیمواستاتین ازطریق افزایش آستانه آریتمی و طولانی شدن دوره تحریک ناپذیری کارکردی و موثر پتانسیل اثرات ضد آریتمی های چرخشی گرهای را دارد.