محمدرضا حاجیان، حمیدرضا شتابی، داریوش مرادی فارسانی، عظیم هنرمند،
دوره ۳۲، شماره ۲۰۹ - ( ۳-۱۴۰۱ )
چکیده
سابقه و هدف: تهوع و استفراغ یک عارضه شایع بعد از اعمال جراحی است. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر میدازولام، اندانسترون و ترکیب آن‌ها در پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از جراحی استرابیسم انجام گرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده، ۱۴۰ بیمار کاندید عمل استرابیسم، در چهار گروه ۳۵ نفره توزیع شدند. در چهار گروه به‌ترتیب mg/kg۰/۰۷۵ میدازولام، mg۴ اندانسترون، ترکیب اندانسترون-میدازولام و نرمال سالین به‌صورت وریدی قبل از بیهوشی تزریق شد. بیماران تا ۲۴ساعت بعد عمل پیگیری شدند و بروز و شدت تهوع و استفراغ و دیگر عوارض، ارزیابی و بین گروه ها مقایسه شد.
یافته‌ها: در طی مطالعه، ۱۰ نفر (۳۷ درصد) از گروه شاهد، ۶ نفر (۱۹/۴ درصد) از گروه اندانسترون، ۸ نفر (۲۸/۶ درصد) از گروه میدازولام و ۲ نفر (۶/۳ درصد) از گروه اندانسترون- میدازولام دچار تهوع شدند. بین چهار گروه تفاوت معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۱۹=P). ۶ نفر (۲۲/۲ درصد) از گروه شاهد، ۵ نفر (۱۶/۱درصد) اندانسترون، ۴ نفر (۱۴/۳ درصد) میدازولام و ۱ نفر (۳/۱ درصد) میدازولام- اندانسترون دچار استفراغ شدند، ولی تفاوت چهار گروه، معنی‌دار نبود (۰/۱۸=P). شدت تهوع و استفراغ بعد عمل نیز در بین چهار گروه تفاوت معنی‌دار داشت و گروه میدازولام-اندانسترون از شدت کم‌تری در دو ساعت بعد عمل (۰/۰۰۹=P) و ۲۴ ساعت بعد عمل (۰/۰۰۱>P) برخوردار بودند.
استنتاج: استفاده از میدازولام- اندانسترون با کاهش بروز تهوع و استفراغ بعد عمل نسبت به میدازولام یا اندانسترون همراه بود و رضایتمندی بیش‌تر بیماران را به همراه داشت. لذا با توجه به تاثیر بالاتر ترکیب دو دارو و عدم تاثیر سوء بر پارامترهای همودینامیک، استفاده از آن درجراحی استرابیسم نسبت به اندانسترون یا میدوزولام تنها می تواند، ارجح باشد.
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : ۸N۲۰۱۸۰۴۱۶۰۳۹۳۲۶IRCT
mazums.ac.ir