فائزه فروتن، زهرا نقوی کنجین، سیاوش اعتمادی‌نژاد، حسنعلی جعفرپور، جمشید یزدانی چراتی،
دوره ۳۳، شماره ۲۲۰ - ( ۲-۱۴۰۲ )
چکیده
سابقه و هدف: بهبود تاب‌آوری بیمارستان، گامی مهم در جهت ارتقاء توانایی سیستم در مقابله با بحران و به حداقل رساندن تبعات آن و ارتقاء رضایت شغلی عامل مهم در ماندگاری پرستاران و افزایش کیفیت مراقبت از بیمار است. در مطالعه حاضر به ارزیابی سطح تاب‌آوری و رضایت شغلی و بررسی ارتباط این دو عامل پرداخته شد.
مواد و روش‌ها: مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر با استفاده از پرسشنامه ارزیابی مدیریت بحران بر مبنای رویکرد مهندسی تاب‌آوری و پرسشنامه رضایت شغلی بری‌فیلد و روث انجام گردید. شرکت‌کنندگان شامل ۱۸۴ پرستار شاغل در یکی از بیمارستان‌های استان مازندران در سال ۱۴۰۰ بودند. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS۲۵، آزمون‌های همبستگی (پیرسون و اسپیرمن)، مقایسات چندگانه بونفرونی و رگرسیون خطی ساده صورت گرفت.
یافته‌ها: از میان شرکت‌کنندگان، ۸۳ درصد آن‌ها زن بودند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان ۶/۶۶±۳۶/۳۶ سال با سابقه کاری۵/۹۱±۸/۵ سال بود. میانگین امتیاز تاب‌آوری بیمارستان ۲/۶۵۸ به‌دست آمد که وضعیت تاب‌آوری آن متوسط ارزیابی شد. ابعاد تاب‌آوری شامل انعطاف‌پذیری، تعهد مدیریت، یادگیری و آگاهی به ترتیب بیش‌ترین تا کم‌ترین امتیاز را کسب کردند. امتیاز تاب‌آوری به‌ترتیب از بخش‌های ویژه، اتاق عمل و داخلی تا اورژانس سیر نزولی را نشان داد. هم‌چنین میانگین امتیاز رضایت شغلی ۵۹/۰۶۶ به‌دست آمد که بیانگر سطح متوسط رضایت شغلی است. همبستگی بین تاب‌آوری سازمانی و رضایت شغلی کارکنان ۰/۳۱۲ برآورد شد.
استنتاج: سطح متوسط تاب‌آوری سازمانی و رضایت شغلی و همبستگی متوسط این دو متغیر، بیانگر لزوم انجام اقداماتی در راستای ارتقاء تاب‌آوری و رضایت شغلی جهت مقابله کارآمد با بحران‌ها و افزایش کیفیت خدمات می‌باشد.
mazums.ac.ir