۲ نتیجه برای تمرین ترکیبی
فهیمه سادات جمالی، امیر رشیدلمیر، سیدرضا عطارزاده حسینی،
دوره ۳۳، شماره ۲۲۱ - ( ۳-۱۴۰۲ )
چکیده
سابقه و هدف: بیماری‌های قلبی عروقی علت اصلی مرگ و میر در کل دنیا است و ۸۲ درصد این مرگ و میرها در کشورهای در حال توسعه است. mir-۹۳ (MicroRNA-۹۳)، (ATP-binding cassette transporters A۱) ABCA۱ و لپتین ممکن است در ایجاد آترواسکلروز دخیل باشند. هدف از این مطالعه بررسی اثر هشت هفته تمرین ترکیبی بر mir-۹۳، اجزای (Reverse cholesterol transport) RCT و لپتین در بیماران پس از عمل جراحی بای پس بود.
مواد و روش‌ها: تعداد ۲۰ مرد میانسال (۵۰ الی ۶۰ سال) پس از عمل (Coronary artery bypass surgery) CABG به‌طور تصادفی در دو گروه کنترل (۱۰ نفر) و تجربی (۱۰ نفر) قرار گرفتند. ۸ هفته تمرین ترکیبی (هوازی + مقاومتی) شامل ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۵۵ الی ۶۰ دقیقه بود. قبل و بعد از این دوره تمرینی mir-۹۳، ABCA۱ و لپتین مورد اندازه‌گیری قرار گرفتند. از آزمون تی همبسته برای بررسی تغییرات درون گروهی و از آزمون کوواریانس برای بررسی تغییرات بین گروهی استفاده شد.
یافته‌ها: تمرین ترکیبی منجر به کاهش معنی‌دار mir-۹۳ (۰/۰۰۰=P) افزایش معنی دار ABCA۱ (۰/۰۰۱=P). در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل شد. در گروه تمرین، لپتین به‌طور معنیداری کاهش پیدا کرد (۰/۰۰۰=P) اما تفاوت بین گروهی لپتین معنی‌دار نبود (۰/۰۹۴=P).
استنتاج: به نظر می‌رسد تمرین ترکیبی از طریق افزایش ABCA۱ و کاهش mir-۹۳ و لپتین بتواند در پیشگیری و کنترل بیماری‌های قلبی عروقی و نیز در تسریع روند بهبودی در بیماران CABG مفید باشد.
مینا صفری، رامین شعبانی، علیرضا علمیه،
دوره ۳۵، شماره ۲۴۳ - ( ۱-۱۴۰۴ )
چکیده
سابقه و هدف: سالمندی فرآیندی پیچیده است که با اختلالات سلولی و مولکولی متعددی همراه بوده و به تدریج عملکردهای فیزیولوژیکی و شناختی را کاهش می‌دهد. در این میان، شیوع چاقی به‌عنوان یکی از عوامل تشدید این مشکلات در حال افزایش است. هدف این مطالعه بررسی تأثیر تمرین ترکیبی بر سطوح اینترلوکین ۱۰، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، نسبت نوتروفیل به لنفوسیت، عملکرد شناختی و عملکرد راه رفتن در مردان سالمند چاق بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی، شامل ۴۰ مرد سالمند چاق (سن ۲/۸۴ ± ۶۱/۹۰ سال، شاخص توده بدنی ۱/۵۳ ± ۳۱/۰۱ کیلوگرم بر متر مربع) بود که به‌طور تصادفی به دو گروه مداخله (۲۰ نفر) و کنترل (۲۰ نفر) تقسیم شدند. گروه مداخله به مدت ۱۶ هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه ۹۰ دقیقه تمرین ترکیبی انجام دادند. ۴۸ ساعت قبل و بعد از تمرین مقادیر پلاسمایی اینترلوکین ۱۰، VEGF و نسبت نوتروفیل به لنفوسیت، عملکرد شناختی و عملکرد راه رفتن اندازه‌گیری شد. بررسی نرمال بودن داده‌ها با آزمون شاپیروویلک و تجزیه وتحلیل آن‌ها با روش آماری t زوجی و آنکوا در سطح معنیداری کم‌تر از ۰۵/۰ با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که تمرین ترکیبی به طور معنیداری باعث بهبود عملکرد شناختی و راه رفتن در گروه تجربی شد (۰/۰۰۱ = P ). هم‌چنین، سطوح اینترلوکین ۱۰ و VEGF در گروه تجربی افزایش یافت (۰/۰۰۱=P)، اما تفاوت معناداری در شاخص توده بدن و وزن بین دو گروه مشاهده نشد (۰/۰۵˃P). تغییرات معناداری در نسبت نوتروفیل به لنفوسیت در هیچ یک از گروه‌ها مشاهده نشد (۰/۰۵ ˃ P).
استنتاج: این نتایج نشان می‌دهد که تمرینات ترکیبی می‌توانند به بهبود عملکرد شناختی و راه رفتن، هم‌چنین افزایش سطوح اینترلوکین ۱۰ و VEGF در مردان سالمند چاق کمک کنند. با این حال، این شدت از تمرینات اثری بر نسبت نوتروفیل به لنفوسیت نداشت.
شماره ثبت کارآزمایی بالینی: IRCT۲۰۲۰۰۵۰۹۰۴۷۳۷۲N۱
mazums.ac.ir