سابقه و هدف: مشکل شایع بیماران دچار اختلال حس نیمه بدن (Hemiparesis) ناشی از سکته مغزی، کاهش تعادل در وضعیت ایستاده و هنگام راه رفتن است. این مطالعه به منظور کمی نمودن و مقایسه کنترل تعادل بین بیماران دچار سکته نیمکره راست و چپ و تعیین تاثیر تمرین های تعادلی، عملکردی و تقویتی بین دو گروه از بیماران انجام شد.
مواد و روش ها: این کار آزمایی بالینی در سال ۱۳۸۲ و در آسایشگاه کهریزک انجام شد. ۳۴ بیمار دچار اختلال حس نیمه بدن (همی پارزی) ثانویه به سکته مغزی با میانگین سنی ۶,۱۹ ± ۵۲.۴۱ سال و میانگین زمان سپری شده ۲۶.۳۷ ± ۳۷ ماه از سکته از طریق نمونه گیری در دسترس، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیمارانی انتخاب شدند که حداقل ۱۲ ماه از شروع سکته مغزی آنها گذشته باشد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. تعادل بیماران با استفاده از آزمون های (BergBalance Scale) BBSو (Fugl-meyer Assessment) FMAقبل و بعد از ۱۲ جلسه درمان اندازه گیری شد. به یک گروه فقط تمرین های تعادلی و عملکردی داده شد. گروه دیگر علاوه بر تمرین های تعادلی و عملکردی، تمرین های تقویتی را دریافت کرد. از آزمون های t مستقل و من ویتنی (Mann- Whitney) برای مقایسه نتایج بین دو گروه و آزمون کای دو (Chi-square) برای بررسی روابط استفاده شد.
یافته ها: بین عملکرد تعادل (مقیاس رتبه ای) همی پارزی چپ با میانگین ۹,۱۳ ± ۵۰.۳۳ و همی پارزی راست با میانگین۷.۶۷± ۵۱.۶۹ اختلافی وجود نداشت (۶۵۸/۰= p). بعد از مداخله نیز تفاوتی بین میزان تعـادل همی پارزی چپ با تفاضل میانگین ۸۶/۱۰ و همی پارزی راست با تفاضل میانگین ۷۷/۱۰ بدون توجـه به نوع تمرین ها مشاهده نگردید (۹۰۹/۰= p). در گروه تمرین های تقویتی نیز اختلاف عمده ای بین همی پارزی چپ با تفاضل میانگین ۳۳/۱۸ و راست با تفاضل میانگین ۱۵.۸۸ بعد از مداخله مشاهده نگردید (۴۴۸/۰= p).
استنتاج: نتایج نشان داد که اختلافی بین عملکرد تعادل بیماران دچار همی پارزی چپ و راست وجود ندارد و بهبود تعادل در این بیماران بر اثر تمرین های تقویتی، وابسته به طرف مبتلا نیست.